O gün çok neşeli bir şekilde uyandı,annesi ve babası ona hala bir şey söylemiyordu ama artık bunu pek umursadığı söylenemezdi.Neşeyle kahvaltıya indi ama yüzündeki koca gülümseme birden silindi.anne ve babası onu fark etmemişlerdi ve annesi "hayıııır!" diye bağırıyordu."hayıııır! olmaaaz! ona bu acıyı yaşatamam!"ve sonra kendisini fark ettiler.annesi tekrar ağlamaya koyuldu,babasıysa oturup yemeye başladı.Gene ne olduğunu anlamamıştı.Kim acı yaşayacaktı ki?
***
Sonunda gece olmaya başlamıştı.Yatağına doğru gidiyordu ki önüne babası çıktı."Oğlum,şeyy,senin bugün farklı bir odada kalman gerek."İşte buna hiç anlam verememişti.Niye farklı bir odada kalıyordu ki?Ama fazla soru sormadı çünkü babası onu kolundan tutmuş sürüklüyordu.Sonra daha da şaşırdı çünkü evden çıkmışlardı.Babası onu küçük bir kubübeye götürüyordu.Kulübenin önüne geldiklerinde durdular."oğlum,bu günden sonra artık her şey daha zor olacak.Ama endişelenme,biz yanındayız.Şimdi hemen şuraya gir."dedi babası.Daha fazla zorlamadı çünkü afallamıştı.Neden her şey zor olacaktı ki?
Odaya girince koca demir kapının arkasından kilitlendiğini duydu.Şimdi de odaya hapsolmuştu.Odanın ucundaki yatağa yatıp beklemeye başladı.Uyumaya çalışıyor ama aklında dönüp duran düşüncelerden dolayı uyuyamıyordu.Aniden ona saldıran canavarın ısırdığı yer yanmaya başlamıştı.Çok felaket bir yanmaydı bu.Ve sonra gözleri kararmaya başladı. Ayağa kalkmayı denedi ancak dizüstü yere kapaklandı.Artık hiç bir şey göremiyordu.Daha da kötüsü beyni uyuşmus gibiydi.Düşünemiyordu.Hatırlayamıyordu.Derisi yırtılıyormuş gibi acıyordu.Acı kelimesi buna hafif kalırdı.Gömleğinin sırtı patlamıştı.Beyni artık çalışmıyordu.Sanki bütün hücreler ölmüş ve tek bir düşünce belirmişti : ISIRMAK.Hissedebildiği tek şey acı ve öfkeydi.Diğer bütün duyuları işlemez olmuştu.Önüne çıkan herkesi ısırmak istiyordu.Hem de çok fazla.Ancak hapsolduğu odada ondan başka hiç kimse yoktu.Kapıyı tırmaladı,duvarı tekmeledi.Çıkamıyordu,bu iğrenç,pis odadan çıkamıyordu.Öfkeden deliye dönmüştü.Artık ısırma isteği zirveye ulaşmıştı ve o bunu yapamıyordu.Daha fazla dayanamadı,kendini tırmalamaya başladı.
***
Gözünü açtığında tekrar kendi odasındaydı.Annesi her zamankinden çok ağlıyordu ve babası da her an patlayacak gibi görünüyordu.Her tarafı sargıya alınmıştı.Ne olmuştu ki?Hiç bir şey hatırlamıyordu.Ama sonra birden çok küçük bir şey hatırladı : odaya hapsolmuştu ve dünyanın en büyük acısını yaşamıştı.bunu hatırlayınca soran gözlerle babasına baktı.Babası da artık ona gerçekleri söyledi."Seni bir kurtadam ısırmıştı.Ve vampirler gibi kurtadamların ısırdığı kişiler de kurtadam olurlar.Ve her dolunayda kurtadama dönüşürler.bizim bunu sana söylemememizin nedeni ,senin bunu duyduğunda bunun havalı bir şey olduğunu düşünerek herkese söylemendi.Eğer böyle bir şey yapsaydın hayatın mahvolurdu.Zaten yeterince kötü şey olacakken bir de yalnız kalmanı istemedik.Ama sen bunu yaşayınca hiç de güzel bir şey olmadığını anlayacaktın.Bu yüzden bu kadar beklettik seni."
Evet,bu berbat bir şeydi ve ailesinin ona söylememesi aslında oldukça doğruydu.Çok küçük yaşta böyle tecrübeler edindiği içinse hayatın değerini en iyi bilen çocuk o olacaktı belki de.
