Son Oyun [Düzenlendi]

12.Evlat

Upuzun aradan sonra merhabaa.Evet evet sizi çok özledim kabul ediyorum ve bomba gibi olduğuna emin olamadığım bölümü okumanız icin buraları geçiyorum sonda konuşuruz hadi bismillah!

***

"Ne demek size veremeyiz ya annesi not bırakmış!"

Deniz,Ege ve ben.Üç beden girdik o  binaya ve iki beden çıkmaya hiç niyetimiz yoktu.Peki ya minik Deniz'i bize evlat vermezlerse?

"Bakın sizi anlıyorum fakat yetimhaneye gitmesi çok daha doğru olur"diye diretiyordu polis.

Denizi alıp eve götürmüştük.Sabah ise erkenden karakola gelmiştik ki evlat edinme işlemlerini yapalım.Ama gel gör ki allahın beyin vermeyi unuttuğu polis bizi inatla 'siz gidin bebek burda kalacak'diyerek deli ediyordu.

"Ya sabır,ya sabır.Deniz benim kızım!Onu almadan hiçbir yere gitmem.Bunu da unutmayın."diye cevap verdi Ege.Polis üzerimize gelirken başka birisi daha geldi.Ve ben Deniz'ı göğsüme daha sıkı bastırdım.

"Merhaba ben komiser Selim.Olayı duydum odama geçelim ve işlemleri başlatalım...Buyrun."Komiser Selim eli ile bize yolu gösterip önden yürümeye başladığında Ege,"Gördün mü?Böyle adam ol!"diye çıkıştı bizi uyuz eden polise ve Komiser Selim i takip etti.

Odaya geçip sandalyelerden birisine oturdum.Kucağımdaki deniz ufak bir ses çıkartıp hareten etti uyanacak sandım ama gülüp geri uyudu.Bebekle ne kadar  tatlı şeyler...

"Evet öncelikle size bırakılan not sizin için bir kanıt siciliniz ise temiz.Yani bebeği almanız için önünüzde hiçbir engel yok.İsterseniz siz şu formları dolurun be buradan kızınız ile çıkın."dedi komiser selim.

sadece beş dakika içerisinde formları doldurup karakoldan çıkmıştık.Şimdi gitmemiz gereken yer nüfus dairesine gitmekti.Kızımızın bir kimliğe ihtiyacı vardı.

"Şöyle yapalım ben kimlik işlerini halledeyim sizde alışverişe çıkın sonra da ben sizin yanınıza geleyim olurmu?"diye soran egeyi onaylayıp Deniz'i kucağıma aldım ve sokakları gezmeye başladım.

{Yazar'dan devam}

Ne  kadar basitti değilmi mutluluk.Anne,baba ve çocuk.Peki engelleri nasıl aşıyorlardı?Mutluluk birden ortaya çıkan bir şey miydi ki?Yoksa çaba sarf etmek mi gerekiyordu?Sahi neydi mutluluk?

Mutluluk aslında insanın kendisini bulması demektir.Herkes farkli yollarla mutlu olabilir mesela bir anne çocuğuna sarıldığında,bir baba evlatlarının karnını doyurduğunda,bir çocuk oyun oynadığında,bir öğrenci tüm hedeflerini aştığında,bir çiftçi bahçesiyle ilgiendiğinde ve bir iş adamı başarılı olduğunda.

Peki oturduğu yerde mutlu olabilen kimse yokmuydu?Elbette vardı ama nerede?

İpek anne olmanın sevincini yaşarken Deniz ile berabar kızına eşyalar alıyor,Denizin annesine teşekkür ediyordu.

Çünkü o kadın anlamıştı ki Deniz onun kuccağında iken sadece renkli benekler ile gezebilirdi.Aynı annesi giibi...Ama annesi o gün o minik çocuğu kurtarmak için ölmeyi göze aldı ve kaçtı o bodrumdan.Nereye bırakacağını bilemedi yavrusunu.Bırakmak o kadar kolaymıydı?Değildi.

Sokaklar gezdi ama yağmur öyle yağıyordu ki yavrusunu hiç bir yere emanet edememişti.Sonra onları gördü,bulutlardan kaçan İpek ve Ege'yi.Acıyı ve mutluluğu hissetti.Sonra kızına bir not bıraktı ve yavrusunu orda bıraktı.

O gün o kadının içi rahattı çünkü yavrusu artık emin ellerdeydi,kendisi mi?Kendisi artık toprakla dostluk edecekti.

"Ben kızımı bıraktım akif şimdi ne istersen yap bana koymaz"demişti.Bir insanın son cümlesi kötü olmak zorundamıydı?

Zeus o gün anladı son iki oyuncu onları zorlayacaktı.Şimdi tek dileği kardeşlerinin de onun yanında olmasıydı.Çünkü artık işler çıkmaz sokağa giden tüneldeydi ve burda sadece tek bir taraf sağ kurtulabilirdi.Buradan bile soğukluğunu hissettiği denize baktı ve mırıldandı:

"Sahne hazır,ışıklar kapandı.Perde açıldı,oyun başlıyor."

***

Merhabalarrr ay çok kısa bir bölüm oldu bu da ya ama içimde iki tane spoiler var artık anlayana ;)

Zeus'un dediği gibi OYUN DAHA YENİ BAŞLIYORRR  herşey burda buda size spoiler olsun

fazla uzatmaya degmez neyse bölüm hakkındaki düşüncelerinizi buraya alayım:

beğenmediğiniz yerler:

beğendiğiniz yerler:

ve vermek istediğiniz fikirler:

SON/