" Jeon Jungkook."
" Kang Hye Rin "
~~~
" Aslına bakarsanız Bayan Kang buraya annemin zoruyla gönderildim. Evlenmek gibi bir düşüncem yok... "
" Aslında şu an o kadar rahatladım ki. Ben de annemin ısrarıyla geldim... Aynı şekilde, sizin gibi evlil...
" Anne~! Git dedin gittim, adam da zorla gelmiş zaten! Hayır yani elinize ne geçecek böyle yapınca, evlenmek falan istemiyorum."
Dün akşam yorgunum diyerek odama kaçmama sinirlenmiş olsa gerek annem sabahın köründe -aslında işe gitmek için zaten kalkmıştım- odama damlamıştı.
Şimdi ise kapıya yaslanmış dinliyordu daha doğrusu sorguya çekiyor gibiydi ama aslında dediklerimi de hiç umursamıyordu.
" Torun istiyorum artık ben, 27 yaşına geldin! Evde başıma kalacaksın!"
Yanıma gelip saçımı kurutmama -alt tarafı saç kurutuyorum- bakarken gözlerimi devirdiğimde kolumu cümcükledi.
Sıktığı yeri ovuştururken söylendim.
" Eğer tek istediğin çocuklarla ilgilenmekse kreşe gel benimle, hiç sıkıntı değil ayrıca belki ben evde kalmak istiyorum? "
" Hye Rin! "
Bıkkınca mırıldandım.
" Anne neden beni rahat bırakmıyorsun? "
" Çünkü artık kendi aileni kur istiyorum."
Annemin dediklerini öylesine onaylarken telefondan saati kontrol ettim.
" Geç kalıyoru~m! "
"Kaç anca, kaç. Hiç anne sözü dinlemiyorsun!"
Annemin arkamdan dırdırını göz ardı ederek dolabımdan birkaç parça kıyafet aldım.
Palazzo jean ve uzun kollu siyah badimi üzerime geçirip saçlarımı perçemlerimi dışarıda bıkacak şekilde alttan gevşekçe bağlayıp günlük bir makyajla hazırlığımı tamamladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annemin yanağına küçük bir öpücük kondurup kot ceketimi üstüme geçirmeye çalışarak evden çıkıp arabama bindim.
Kreş evimize oldukça yakın olduğundan kısa süreli yolculuğun sonunda merkezdeki kreşe vardım.
Çocuklar için çok güzel dzüzenlenmiş renkli ve cıvıl cıvıl binanın içine girdim. Daha kapıdan girer girmez beni bekleyen sevimli miniklerime gülümsedim, hepsi bacağıma dolanmışlardı bile..
Onların boyuna inip hepsine kocaman sarıldım. Çocuklarla her zaman aramda özel bağ olmuştu, bu nedenle de işimi severek yapıyordum.
" Öyyetmenim ne caman yapboc yapcac."
" Öyyetmenim boya yapaylım."
" Hayıy, şaykı açaylım."
" Şaklanbayç daha gücey bi keye."
Hepsi ayrı kafadan isteklerini söylüyordu, istekleri çok farklıydı. Hiç birini kırmak istemiyordum.
" Hmm~ ne yapsak ki bilemedim şimdi. Her gün birini yapsak olmaz mı? "
