Her mahallede bulunan asosyal kız tipini bilir misiniz?
Hani şu sadece okul, ev ve market arası mekik dokuyan, selam verildiğinde umursamayan.
Pijama ile sokağa çıkacak kadar ozgüvenli olan.
Neyse var sayıyorum.
Bizim mahallede de öyle bir kız vardı...
"Hep böyle yapıyorsun ne zaman birileri seni bir yere davet etse, arkadaş olmaya çalışsa reddediyorsun."
"Yeni insanlar tanımak istemiyorum neden üsteliyorsun ki?"dedim hayretle, sürekli beni birileri ile muhatap etmeye çalışıyordu, kendine görev bilmişti!
"Evrim, ben senin en yakın arkadaşınım ve her zaman senin için en iyisini düşünürüm bunu biliyorsun"dedi.
'Evet' anlamında başımı salladım.
"İnsanlarla iletişim içinde olman ve bunu sürekli hale getirmen senin için iyi olmaz mı? En azından bir sorun ile karşılaştığında insanlara ana avrat sövmek yerine güzelce konuşabilirsin." Dedi yine bana o günü hatırlatmak istercesine.
"Şu dünyada beni olduğum gibi kabullenecek biri yokmu gerçekten, neden sürekli beni değiştirme çabası içindesin? Burak ben böyleyim artık çok geç ben değişmem, değişemem. Neden değişeyim ki?"
"Evrim bir kendine bak! Benden ve ailenden başka kimse ile muhatab olmuyorsun, sürekli argo kelimeler kullanıyorsun, insanlar seninle konuşmak için iki kere düşünüyor, çoğu hareketin sana ait değil gibi, Nedensizce insanlara gıcık kapıyorsun, ve şu her uyuz olduğun kişiye küfür etme konusu da var tabii."dedi bir hışımla içini dökerken
Şaşkınlık içinde kaşlarımı çattım;
"İçinde ne kadar çok biriktirmişsin bana karşı. Uzun zamandır hakkımda bunları mı düşünüyordun? Gerçekten berbat biri olduğumu bana hatırlattığın için saol, gerçekten!"diyerek ellerimi saçlarımdan geçirdim.
Kırılmıştım evet, belki de gerçekleri duymak rahatsız etmişti beni...
Böyle olmak elimde mi sanıyordu?
İstemiyordum işte böyle yaşamak güzeldi, neden beni olduğum gibi kabullenemezdi ki?
