Mübrem/ DÜZENLENİYOR

#Giriş

Yazılan karakterler, yaşanılan olaylar tamamen hayal ürünüdür.

Şiddet içerikli olup, kaldıramayacak olanlar lütfen okumasın.

Ağır hakaret, eleştiriler, reklam ve kitap tanıtımları silinecektir.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı yapmayı unutmayın lütfen, keyifli okumalar.

🌙

11 Aralık 1991

İnsanoğlu  büsbütün yanlışlardan ibaretken, doğru sandıkları yanlışların nankörlüğüyle sınanırdı. Günü geldiğinde yanlışları doğrularıyla zıtlaşınca zaman acımasız tarafını gün yüzüne çıkarırdı işte o zaman doğruların acımasızlığı konuşurdu.

Avzem, babasının küfürlerini büyük bir sakinlikle dinlerken, koltukta her dakika küçülen abisine göz ucuyla baktı. Babasını ilk defa böyle görmenin yanı sıra ona hak vermekten kendisini alıkoymuyordu. Abisi ona verilen onca imkanı, minetsizliği kötüye kullanarak, gencecik bir cana kıymıştı. Nasıl hak vermesindi.

Avzem dahil, herkes nefesini tutmuş, Rojhata verilecek cezayı beklerken, odada yankılanan sesle Hatun Daye'nin gözleri küçük torununa kaydı. Ses etmezdi küçük Avzemi. Annesi abisiyle, babasını ona emanet etmişti. Olacakları düşününce, hiddetle ayağa fırlayıp oğlunun karşısına dikildi.

"Ne dersin sen oğul! Oğlunun günahını, karının emaneti biricik kızına pay mı edersin?" Öfkeliydi sorumsuz torununa. Daha gelini bu dünyadan göçeli ne kadar oluyor ki, torunu intikam peşine düşüyordu. Annesinin izini kaybediyordu?

"Ne yapayım Hatun Xanım? Kızımı kurtarayım derken oğlum canından mı olsun?"

"Etme oğul. Vardır bir hal çaresi. Ben Avzemimi  onlara veremem."  Dedi acı içinde Hatun Daye.

"Yok Hatun Xanım! " Avzem babasının söyledikleriyle hayal kırıklığı dolu bakışlarını kendisine bakan abisinden çekti. Annesinin emaneti abisine bir şey olmasına izin vermeyecekti. Adımları yavaşça babasını buldu.

"Baba?" Dedi küçük bir kız çocuğundan farksız sesiyle. Sayim Bey geldiğinden beri ilk defa kızının gözlerinin içine baktı.

"Güzel kızım."  Diyerek kolları arasına aldı küçük kızını. Nasıl kıyardı karısının emanetine, nasıl bakardı kızının yüzüne bilmiyordu. Birini kurtarayım derken, öbür evladından olacağını biliyordu.
Avzem babasının girdiği çıkmazı bilerek, dilinde tekleyen cümlesini tereddüt etmeden kurdu.

"Kabulümdür, berdel."