1.4

56.4K 3.1K 449
                                    

Keyifli okumalar!

Bölüm şarkısı: Emir Can İğrek- Defoluyorum

🌻💞

Furkan'dan

Aynada kendime baktım. Bizimkilerle konuştuktan sonra yaklaşık 2 saat kadar ağlamıştım, gözlerim şişmişti.

Derin bir nefes aldım ve lavaboya girdim. Elimi yüzümü yıkayıp lavabodan çıktım.

Odama girdim, dolabının karşısına geçtim. Gri renk kot pantolonumu ve Leyla'nın bana hediye ettiği siyah t-shirt'ümü aldım.

Üzerimi giyinip, deri ceketimi üzerime giydim. Anahtarımı ve telefonumu aldım, ayakkabılarımı giydim.

Hazırdım.

Babamın arabasının anahtarını alıp dışarı çıktım. Ailemle birlikte yaşıyordum, üniversite için şehir değiştirmemiştim.

Arabanın sürücü koltuğuna oturup, emniyet kemerimi taktım.

Başka bir kaza daha kaldıramazdım.

Aracı bir çiçekçiye sürdüm.

Çiçekçinin kapısını açtım. Kapıyı açmakla dükkanda bir zil sesi duyuldu. Kapının üstünde zil vardı.

Tezgaha doğru yürüdüm. Tezgahta duran benden küçük olan bir çocuğa ithafen konuştum.

"Merhaba. Ben sardunya çiçeği alacaktım."

"Tabii." dedi ve sardunya çiçeklerin sepetinin yanına gitti.

Sardunya çiçeklerinden oluşan bir buketi bana uzattı. Parasını ödeyip çiçekçi dükkanından çıktım.

Yeniden arabaya bindim ve aracı Leyla'ma sürdüm.

Bazen düşünüyordum.

Acaba o gün kavga etmesek hâlâ yaşar mıydı? Biz hâlâ sevgili olur muyduk?

💫

Mezarlığın girişinde arabayı durdum. Arabanın anahtarını ve sardunyaları elime aldım, emniyet kemerimi çözdüm ve arabadan indim.

Mezarlığın büyük beyaz demir kapısını biraz ileriye ittirdim.

Leyla'ma gelmiştim.

Mezarlığına yaklaştım. Beyaz mermerin kenarına oturdum. Sardunya buketini toprağın üstüne koydum.

Gözlerim dolmuştu şimdiden.

Ağlamamdan nefret ederdi. Hep gülmemi isterdi. Bende onun hep gülmesini isterdim.

Çünkü o gülünce, bahar gelirdi bana.

Güzeldi.

Kalbi kadar, düşünceleri de güzeldi.

Art niyet taşımazdı, o hep masumdu.

Aklıma gelen anılarımızla gülümsedim.

Ailelerimiz dosttu, çok küçükken tanışmıştık. Leyla'yla kardeş gibi büyümüş olsakta büyüdükçe ona karşı farklı duygular hissetmiştim.

Bir keresinde sevgilisiyle tanışmıştım. Tanıştığım akşam çok ağlamıştım. Şuan bile o çocukla tanıştığımızı düşününce ağlayasım geliyordu.

Sanırım sorunlarımı ağlayarak çözmeye çalışıyordum.

Daha sonradan ayrılmışlardı.

Leyla, benim omuzumda o çocuk için ağlamıştı.

O çocuk için.

Ağlamıştı.

Hem de benim omuzumda.

'Beni neden kimse sevmiyor?' demişti o gün bana.

'Ben seni seviyorum Leyla.' diyememiştim.

Öylece susmuştuk o gün.

Daha sonradan anonimcilik oynayıp Instagram uygulamasından ona yazmıştım. Gerçek adımı açıkladığımda 3 gün yüzüme bakmamıştı, hatta evden çıkmamıştı.

O 3 günde onu sevdiğimi hazmetmişti sanırım.

O 3 gün çok uzun gelmişti ama beklememe değmişti.

O 3 gün sonunda kavuşmuştuk, sevgili olmuştuk.

Masumca seviyorduk birbirimizi.

Daha sonra araya Pelin girmişti. Ne yapıp etmişti, bizi ayırmıştı. İlk ve son kavgamızdı.

Gözümün önünde... Onu yola itmişti.

Leyla'yı hayattan kopartmıştı.

Günlerce kendime gelememiş, hastanelerde ilaçlarla sabahlamıştım.

Günlerce hiç bir şey yememiştim.

Ben günlerce yaşamamıştım.

Leyla'mla ayırmıştı bizi.

Belki Leyla'nın ailesi bile birkaç ay sonra unutmuştu ama ben unutmamıştım.

Unutmayacaktım.

Eğer unutursam, Leyla'yı gerçekten sevmemiştim demekti.

Ve ben, Leyla'ya çok aşıktım.

🌻💞

Elimde olmayan nedenlerden dolayı bölümü biraz geç atmak zorunda kaldım. Çok üzgünüm.. 🤧

Umarım duygu size geçmiştir. Hüzünlü bir bölümdü.. 🥂

Şimdilik hoşçakalın çiçeklerim. 🌻

AYÇA | Texting ✓ Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin