Illegal Love

Deel 34

POV Zara

Ik kan hem toch niet zo laten rijden? Straks veroorzaakt hij nog een ongeluk en is het mijn schuld. Ik zie verbazing op zijn gezicht, negerend loop ik op hem af en pak ik hem vast bij zijn hand. Ik trek hem met moeite mee naar binnen en duw hem op de bank.

"Wacht hier."

Ik loop de keuken in en pak een glas water. Ook zet ik een mok onder de koffiezetapparaat en loop ik weer terug. Met nog steeds een arrogante blik geef ik hem het glas aan. "Drink dit."

Hij doet er niet lastig over en doet wat ik zeg. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hoe durft hij zo voor mijn deur komen te staan? Toen ik hem zag liepen gemengde gevoelens door mijn lichaam heen. Een deel van mijn hart wilde hem geloven terwijl een ander deel volzit met gevoelens voor Joost. En ik kan voelen dat dat wel de overtreffende is.

Als hij bezig is met drinken loop ik de keuken weer in en pak ik de mok met daarin zwarte koffie. Ik geef het hem weer aan en zonder er in te kijken neemt hij een slok. Al snel zie ik een zuur gezicht. Ik drink zelf niet echt, maar ik weet dat zwarte koffie bitter genoeg is om iemand weer een beetje nuchter te maken.

Ik neem plaats naast hem. Als zijn mok een beetje leeg is pak ik hem weer uit zijn handen en zie dat hij weer een beetje wakker is. "Sorry."

"Hou daarmee op, het verandert het feit niet dat je een onverantwoordelijke sukkel bent en zo laat nog voor mijn deur komt staan. Mijn ouders konden net zo goed thuis zijn, wat had ik dan moeten zeggen tegen hun?"

Voor de zoveelste keer deze avond zie ik weer een spijtige en pijnlijke blik. Ik zou niet weten hoe ik het zou moeten verwoorden, maar ergens in die ogen kan ik zien dat hij het heeft gemeend. Ik bedoel dronken mensen spreken vaak de waarheid dus ergens geloof ik hem wel. Maar alsnog is dit niet acceptabel. Ik heb misschien geen vriend, maar het voelt toch fout om zo laat met een jongen te zitten die mij leuk vind.

"Ik ga doen alsof dit nooit is gebeurd. Vertel me nu wie ik kan bellen om je op te halen. Je bent nog steeds te dronken om te rijden."

"Je kan dit niet negeren Zaar, je kan mij niet negeren. En nee, ik rij zelf wel."

Hij waagt een poging om op te staan maar valt nog net niet weer terug. Ik hou hem weer tegen en laat hem weer rustig zitten.

"Luister ik heb hier oprecht geen zin in, zal ik Owen bellen?"

"Nee."

"Wie dan?"

"Niemand!"
Weer schreeuwt hij tegen me en weer kan ik aan zijn gezicht zien dat hij er onmiddellijk spijt van krijgt.

"Ik zeg het je niet nog een keer, let op je stem."

"Luister dan gewoon. Luister een keer naar wat ik te zeggen heb. Negeer mij gewoon niet en begrijp nou dat ik jou nooit wilde gebruiken."

"Hoezo? Wat is de reden dat ik niet voor eenmalig seks was bedoeld?"

"Omdat ik fucking gevoelens voor je heb ontwikkeld. Het heeft me ontzettend veel moeite gekost om het aan me zelf toe te geven, maar nu vertel ik je, ik kan niet zonder jou Zara. Ik vind het fucking naar om toe te geven maar ik kan niet meer zonder jou."

Ik weet niet meer wat ik hierop moet zeggen. Ik kijk naar de grond en blijf stil. Ergens ben ik benieuwd of het echt allemaal zo is, maar het feit dat ik nu een soort van met Joost ben maakt het ook allemaal niet makkelijker. Ik kan hem nu niet zo laten rijden, dus zonder hier verder op in te gaan zeg ik de volgende zonder op te kijken;

"Blijf maar hier slapen. Rechts van je ligt een deken. Stoor me niet en blijf stil. Hou je handen thuis en waag het niet om naar boven te komen."

Zonder hem een kans te geven om te praten loop ik de woonkamer uit. Ik doe de voordeur op slot en neem de sleutel mee naar boven. Straks besluit hij toch te gaan en zorgt hij alsnog voor een ongeluk.

Ik loop dan de trap op, mijn kamer in en trek mijn pyjama's aan. Veel te moe om verder te denken over Leon sluit ik mijn ogen. Niet veel later wordt het stil en donker.

***

Zoals altijd open ik met moeite mijn ogen. Als ik op mijn telefoon klik zie ik dat het vijf over 10 is. Ik kom recht op zitten en besef dat Leon hier vannacht is blijven slapen. Nog steeds in mijn pyjama, wat bestaat uit een joggingsbroek en croptop, loop ik naar beneden. Ik loop de woonkamer binnen en zie Leon liggen op de bank. Het dekentje ligt half op zijn lichaam. Als ik dichterbij kom doe ik hem wat beter over hem heen en zie hoe vredig hij erbij ligt.

Zijn haren nog steeds zo rommelig als gisteravond en zijn ademhaling op een regelmatige rustige tempo. Ik bekijk hem even. Het had zo anders kunnen gaan als ik Joost nooit had ontmoet. Niet dat ik het jammer vind, Joost betekent ontzettend veel voor me. Ik begin hem oprecht leuk te vinden. En hoe erg Leon ook niet te vertrouwen is, ik ben er van overtuigd dat hij het wel meent.

Ik loop de keuken in en besluit wat ontbijt te maken. Na zo'n kwartier ben ik klaar en zet ik de afbakbroodjes en omelet op de tafel. Ook wat fruit en een kaasplank doe ik erbij. We moeten met Leon serieus spreken en dat kan mooi tijdens het ontbijt.

"Goeiemorgen" zegt hij met zijn ochtendstem als hij de keuken binnenloopt. "Ga zitten" geef ik aan. Hij neemt plaats tegenover mij. "Dankjewel."
Ik knik even.

"Sorry voor gisteravond. Ik had niet hiernaartoe moeten komen."

"Luister, dat wat je gister allemaal heb gezegd betekent niets voor mij. Je bent hier gebleven omdat je te dronken was om te rijden, niet omdat ik je een kans heb gegeven ofzo."

"Oké. Als jij het zo wil is het prima. Maar geef mij nu eerlijk antwoord, betekende het allemaal nooit iets voor jou?"

Ik wil het niet toegeven, maar ergens voelde ik wel wat voor hem. "Ooit wel. Maar dat betekent nu niet dat het nog steeds zo is en dat we nu wat hoeven te beginnen."

Ik zie pijn in zijn ogen. Hij heeft duidelijk spijt van wat hij heeft gedaan. Als ik nu geen gevoelens had voor Joost had ik Leon misschien een kans gegeven. Maar terwijl Joost in mijn gedachtes zit kan ik niet bezig zijn met Leon. Het is dat ik het hem niet kan vertellen, maar hij weet natuurlijk niet dat het feit dat hij seks heeft gehad met iemand anders niet de enige reden is waarom ik hem nu geen kans geef. Niemand mag weten over Joost, hoe graag ik het zou willen, ook Leon niet.

"Is er iemand anders?"

"Ja."

Hij knikt begrijpend en neemt een slok water. "Heb je een paracetamol voor me? Ik kan niet met deze hoofdpijn."

"Tuurlijk, maar moet je niet eerst even wat eten?"

Hij schudt zijn hoofd. Wat ik wel begrijp trouwens, ik snap dat hij nu niet bepaald blij is met het feit dat ik hem heb afgewezen. Ergens doet het me pijn, maar als er een jongen gaat zijn in mijn leven, is dat Joost.

Ik sta op en pak er een paracetamol bij. Hij slikt hem door met een slok water en staat op. "Dankjewel voor alles." Voordat ik wat kan zeggen trekt hij me in een knuffel. Ik duw hem niet weg, maar knuffel hem ook niet terug. "Voor de laatste keer."

Ik voel zijn adem in mijn nek, hij ademt mijn geur in en houdt me stevig vast. Ik knuffel hem nog steeds niet terug maar geef hem wel een aantal seconde.

Hij trekt terug en plaatst een kus op mijn voorhoofd. Ik kijk hem vol verbazing aan maar zeg niets. Wat kan ik überhaupt nog zeggen? Ik heb duidelijk gemaakt dat ik hem niet wil, hij heeft het nu ook begrepen. "Of jij het wilt of niet, ik zal van je blijven houden" en met dat gezegd te hebben pakt hij zijn jas en na een aantal seconden hoor ik de deur dichtgaan.

Met gemengde gevoelens ga ik weer zitten en neem ik een slok van mijn thee. Nu is de vraag, ga ik dit aan Joost vertellen?

Wat vonden jullie van dit deel?

Vote?