Cesetleri Kayıp Katil

1.5

"Ben çıkıyorum!" diye seslendim salona doğru. Dış kapıda ayakkabılarımı giymekle meşguldüm. Siyah botlarımı giydikten sonra doğruldum.

"Tamam, görüşürüz bebeğim." Cevabını aldıktan sonra dışarıya çıkıp kapıyı örtmüştüm. Asansöre binerek binadan çıkıp arkadaşlarımla buluşacağım kafeye doğru yürümeye başladım. Yol boyunca kulaklıklarımı takarak şarkı dinledim, çok geçmeden kafenin önüne gelmiştim zaten.

Kafenin cam kenarı masalarından birinde oturan sevgilim bana gülümseyerek baktı.

Aynı gülümsemeyle karşılık vererek masaya oturdum.

Kolunu belimden sararak beni kendine doğru çekti. Burnunu saçlarıma sürterek soluklandığında, aynı anda hayıflanarak konuştu. "Nerde kaldın be kızım? Gözlerim seni aramaktan heder oldu." Masada Evran'ın arkadaşları vardı sadece. Benim pek tanımadığım ve çoğu zaman hoşlanmadığım arkadaşları.

Bukleli saçlarımı omuzlarımdan geriye atarak flörtöz bakışlarımı yüzüne diktim. "O gözlerin biraz da beni aramaktan heder olsun."

Alt dudağını hafifçe emerek dalgın gözlerle mırıldandı. "Bu gözlerim seni aradığı gibi kimseyi aramadı, Güneş."

Hadi oradan, yeni doğmuş biri olsam inanırdım belki buna. Onca insan tanıyıp gördükten sonra inanacağım son şeydi bu. İlişkimiz hoşlantı üzerine dönüyorken inanılmaz büyük bir aşk yaşıyormuşuz gibi davranmanın anlamı yoktu. Kimsenin sevgilisinden böyle beklentileri yoktu artık. "Bizim orada ufak atta civcivler yesin derler böyle durumlarda."

"Civcivlere gerek yok, bir kedi yese yeter." Dedi sırıtarak.

Benim cevap vermeme gerek kalmadan Evran'ın arkadaşlarından biri konuşmamıza dahil oldu. "Olur olur, yeriz yeriz."

Gözlerimi devirdim. Aynı anda arkadaş grubundan büyük bir kahkaha yükseldi.

Başımı Evran'ın omzuna yasladığımda, tam karşımda oturan çocukla göz göze gelmiştim. Masada gülmeyen iki kişi vardı. Biri ben, diğeri ise o. Doğrudan bana bakıyordu. Kaşlarım çatıldı, Evran'ın yanında ilk kez görüyordum onu, adını bile bilmediğim bir yabancıydı.

Ve bir yabancıya göre fazla dik bakıyordu.