Torpe + Manhid = ??? (FINISHED)

Tears

[Author's Note: This is the Revised and Edited Story of Torpe + Manhid = ???]

Posted: December 26, 2013

[Greg's POV]

“rainne” tawag ko sakanya. Pero, hindi sya lumingon. hinabol ko sya hanggang sa…

. 

. 

. 

“Lorainnnnnnne......!” sigaw ko 

para kong naging bato. hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. biglang dumami yung tao, pinapaligiran siya. ni hindi na ko nakapagsalita. lumuluha akong tumakbo sakanya at binuhat siya.

“Rainne, gumising ka please” sinakay ko siya sa kotse at dinala sa pinaka.malapit na ospital. sinalubong naman agad siya ng mga nurse at doktor at dinala siya sa emergency room

“what happened to her?” tanong ng doktor sakin

“She was bumped by a truck while running across the street” sagot ko habang lumuluha. tinanong lang niya ko kung anong pangalan ng pasyente, edad at kung kaanu-ano ko siya.

kitang kita ko kung pano siya tumakbo palayo sakin. at aksidenteng masagasaan. kasalanan ko to’, kasalanan ko! kung hindi ako nagpakita ulit sakanya, kung hindi ko pinilit makielam sa buhay niya. sana hindi nangyari to’. Sana!

Tinawagan ko sila mama at papa. mabilis naman nilang narating ang ospital, kung anu ano ang tinanong nila sakin ngunit hindi ako makasagot. lalo na ng tanungin nila ko kung bakit tumakbo sa high way si rainne. umiyak lang ako ng umiyak. ako ang may kasalanan ng lahat. ako !!!

tumawag na din ang magulang ko sa mga magulang ni rainne. hindi ko na alam ang gagawin ko. patagal ng patagal ang oras namin sa paghihintay. lahat ng lumalabas sa E.R kinakausap ng parents ko

si mama tanong ng tanong sakin. She’s almost shouting while crying. Hindi nya alam kung anong nangyayari kay rainne sa loob at hindi niya din alam ang nangyari bakit nasagasaan si rainne. ako, isa akong duwag! ni hindi ko magawang aminin na kasalanan ko to’.

after ng ilang oras, finally lumabas na ung doktor na makakasagot ng tanong ng parents ko. lahat kami pumalibot sa doktor. pero halos mawala ako sa sarili ko ng sabihin ng doctor na she's in state of coma or comatose dahil sa damage sa ulo niya. masyadong malakas ang pagkaka bangga kay rainne at sa ulo ang mas na damage sakanya. Nang mailipat siya sa kwarto pinuntahan namin siya. Iyak ng iyak si mama.  habang ako lumuluha at nadudurog unti unti ang puso ko. ang sakit makita si rainne na nakahiga at kinakabitan ng kung anu anong aparato. She’s seem like sleeping, pero alam kong may chance na di na siya magising. I had a lot of knowledge regarding this matter, at alam kong mababa ang chance mabuhay ang taong coma lalo na kung sa ulo ang apektadong parte. lumapit ako kay rainne, lumabas naman sila mama para kausapin ang doktor at para mapahinanhon si mama na kanina pa iyak ng iyak.

“rainne, i'm so sorry” mahina kong sabi sakanya. tuloy pa din ang agos ng luha ko. pa.ulit-ulit sa utak ko ang mga nangyari. ang pag iyak ni rainne, ang pagtakbo niya, at ang liwanag na bumalot sakanya kasabay ng isang malakas na busina. pag tapos nun hindi ko na siya nakita mula kinatatayuan ko. pinalibutan siya ng mga tao. patakbo akong lumapit at nakita ko si rainne. nakahandusay at naliligo sa sarili niyang dugo. hinawakan ko ang kamay ni rainne at inilagay sa mukha ko habang hawak ko ito.

“rainne kung naririnig mo ko sorry talaga. hindi ko alam na aabot sa ganito ang lahat” hinalikan ko ang kamay niya at muling nagpatuloy sa pagsasalita.

“alam ko hindi naging maganda ang pag alis ko nung mga bata pa tayo” patuloy ang mga luhang umaagos mula sa mata ko

“alam ko ilang beses kitang pinaiyak.. alam kong nasaktan kita at sa tuwing sumusulat ka” naputol ang sinasabi ko at himigit ako ng malalim na hininga

“alam ko umaasa ka na sasagot ako at susulat din sayo pero, wala akong ginawa. pinabayaan kita para mawala na ang nararamdaman mo sakin. Dahil alam kong kapatid lang ang turing ko sayo at hanggang doon lang yun” mas lalong bumuhos ang luha ko. kung kaya ko lang mahalin si rainne ng higit sa kapatid, bakit hindi db. hindi mahirap mahalin si rainne, sana siya na lang ang minahal ko. siguro wala siya dito ngayon

“bakit kasi minahal mo pa ko. of all the people rainne, bakit ako pa” umiyak na ko ng umiyak. I feel so helpless , alam kong sa pagkakataong to’ wala akong magagawa. I closed my eyes ang prayed in silence. nang mag.mulat ako i gently whispered to her ears…

“gumising ka na please. Promise, mamahalin na kita hanggang sa ma-realize mo na hindi talaga ako ang mahal mo. basta gumising ka na please. hindi ko kayang makita kang ganyan. Please, lorainne” and i kissed her hand again. binantayan ko lang siya. habang patuloy sa pag iyak.

--

nakaramdam ako ng mahinang tapik sa may balikat ko. then, i saw lorainne's mom. she's here. napatingin ako sa wrist watch ko, it's 4am. nakatulog pala ko. I saw her eyes with tears. namumula ang mga ito at namamaga, halatang umiyak.

“hijo, go home. ako na muna ang magbabantay kay rainne” sabi ng mama niya

“no tita, i will stay here” sagot ko. hindi na sumagot ang mama niya. umupo na lang ito sa kabilang side ng higaan at pinagmasdan ang nahihimbing na anak. maya maya nakita kong bumuhos ang mga luha niya. naaawa ako kay rainne. naawa rin ako sa mama niya. lumabas muna ko at pumunta sa garden ng ospital. naupo ako sa ilalim ng malaking puno at dun ko pinagpatuloy ang pag iyak. wala akong ibang pwedeng sisihin ngayon kundi ang sarili ko. ako lang!