#Confused

Chapter ELEVEN

<Anne's POV> 

Habang kinukulit nung mga sophomore si Liana, ung mga third year naman ang nakikipagkulitan sa'kin. Andame nilang tanong like if kami daw ba ni Allen and the such. Intrigera tong mga to eh. Tinawanan ko na lang sila. Pero, hindi ko napaghandaan ung tanong ni Sofie. "Ate, kung hindi kayo ni Kuya Allen, does that mean si Kuya Liam ang boyfriend mo?" tanong niya. Napa- "ayiiee" naman ung iba.

"HAHAHAHA! Hindi." sabi ko. They're like "WHAT?!" mga gulat na gulat eh. "Wala akong boyfriend." sabi ko sa kanila. "Weh, ate? Weh?" tanong nung isa. "Hala ate, sa ganda mo wala kang bf?" sabi pa nung isa. I smiled at them and shook my head. Napa- O.O lang sila. "NBSB ako." I told them further. Lalo silang napa- O.O hanggang nagsalita si Drake. "Change topic na nga. Nakaka-depress ung mga sagot ni Ate eh." sabi niya. Nagtawanan naman kami. 

"Ate, dito ka ba nag-first year?" tanong nung isa. "Hindi eh. Actually, sa South Korea ako lumaki. Dun din ako nakatapos ng elementary. Tapos, after ko grumaduate, lumipat kami sa Manila. Dun ako nag-first year then nag-decide ang Daddy ko na ilipat kami dito sa city niyo. Kaya second year na ko nag-start mag-aral dito." pagkwento ko sa kanila. "Edi, Ate, marunong ka mag-Korean?" tanong ni Sofie. "Oo." sabi ko sa kanya. "Wow." sabi nila. 

Then kung ano-ano pa ung mga pinagkwentuhan namin. Must admit, masaya rin sila kasama. Tapos ung ilang KPop fan sa kanila kept on calling me "unnie". Hahaha. Ang cute. (unnie - big sis [Korean]).

<Liana's POV> 

Pagdating ko sa kwarto ko, I threw myself to the bed. Ngayon ko naramdaman ung pagod sa buong araw. Isa pa si Liam, biglang nawala kanina. Liam no Baka!! Iniwan mo ko T.T (Liam no Baka = stupid Liam [japanese]) 

"Liana-chan, ready na ung dinner!" Haha suddenly shouted. (Haha= mom/mother). Nagbihis na ko then bumaba for dinner. Lagot kasi ako kay Chichi pag di ako sumabay mag-dinner. Number one rule yan dito eh. Nasa gitna na ko ng stairs ng sumigaw ulet si Mama. "LIANA-CHAN!!" jusko, dinig ata sa buong village un eh. "Chotto matte yo!! I'm on the stairs already!" I shouted back. (Chichi= dad/father; Chotto matte yo= wait a minute) 

Pagdating sa dining room, andun si Papa, and he's frowning at me. "Did I just heared you shout at your Haha?" sabi niya agad sa'kin. Paktay. "Gomen ne gozaimasu, Haha, Chichi." I said and bowed deeply. (I'm very sorry, Mom, Dad) I straightened up and Dad smiled. "Let's eat." he told me in a calm manner. Hindi magaling mag-Tagalog si Chichi kaya pag kausap niya ako, laging Nihonggo or English. Pure Japanese kasi yan eh. Si Haha pure Pinay. Kaya nga half-Japanese lang ako eh. 

Naka-ilang chapter na pala 'tong story yet wala pa kayong masyadong alam tungkol sa'kin. Okay. 

I was born and raised at Tokyo, Japan. Seven years old ako nung lumipat kami dito sa Pinas dahil sa work ni Chichi Nung nag-start ako mag-aral, it took me a while to gain friends kasi hirap ako managalog. Kundi baluktot, bulol. 

But things changed when this guy befriended me and taught me how to speak Tagalog. Nung natuto ako, saka lang ako kinaibigan ng mga classmates ko. 

But later on, my first friend turned out to be... 

My ultimate rival. 

And the reason he taught me how to speak Tagalog? 

"Gusto ko lang maging patas ung laban natin, Ms. Rank Two." 

San ka pa, diba? -_-

<Anne's POV> 

Nasa bahay na ako, specifically sa kwarto ko. Ina-upload ko ung ilang mga pictures kanina. Grabe eh. 

*bzzzt 

From: Allen P. 
Pagbalik natin sa school, everything would fall into place. 

Ha?? Ano daw?? Minsan di ko rin ma-gets to eh.