Ertesi gün Rana erkenden kalktı. Uyuyamamıştı. Tüm gece düşlerinde dans etmişti. Bazı danslar hiç bitmiyordu, zihnimizin odacıklarında hep süregeliyordu.
Dayanamadı yataktan çıktı. Sabah yürüyüşü yapmaya karar verdi. Hava almalıydı. Dışarı çıktı ve yürümeye başladı. Yolun sonunda onu gördü. Ona doğru geliyordu!
Ortada buluştular. Yol bomboştu. Sadece çamlar ve onlar vardı.
"Geldin" dedi kız.
"Geldim" dedi oğlan.
"Neden geciktin?"
O zaman Mert herşeyi anlattı. Deniz'in onu öptüğünü görünce sinir olmuştu. Ama kendine! Nasıl olurdu da Deniz Rana'yı daha iyi anlardı! Mert bir daha böyle bir şey yaşanmaması adına bir karar aldı. Kütüphaneye gidecek ve Rana'yla edebi sohbetler yapabilecek bir düzeye gelene kadar okuyacaktı. Ve öyle de yaptı. Onun okuduğu kitapları aradı buldu ve okumaya başladı. Dikkatlice okudu, notlar aldı, araştırmalar yaptı. Daha çok okudu. Hazır olduğuna inandığı bu gün de onun karşısına dikildi.
"Rana seni çok seviyorum. Kız arkadaşım olur musun?"
Rana bir kaç saniye bekledi sonra gülümsedi O da Mert'i çok seviyordu ve bu hayatının en mutlu anıydı.
"Evet" dedi ve Mert'e sarılıp fısıldadı "Seni çok seviyorum"
Mert Rana'nın yüzünü okşadı. Dudaklarına dokundu ve eğilip Deniz'in öpücüğünü Rana'nın dudaklarından kazırcasına onu öptü. Çok bekletilmiş bir öpücüktü bu!
Elleri birbirini buldu ve ileriye doğru yürümeye başladılar. Mert artık rahatlamıştı:
"Ohh be"
"Ohh mu?"
"Bir an yine beni reddedeceksin sanmıştım."
"Reddetseydim ne yapardın?"
"Yine çıkarmışız gibi yapardım"
SON
