The Other Me

Hoofdstuk 13

"Ty?!" Schreeuw ik vanuit de gang. "Wat Jay?!" Schreeuwt Tyler terug vanuit de woonkamer. "Ik ben even boodschappen doen!" "Oké!" Ik pak Tyler's grote grijze trui en trek hem over mijn shirt aan. Ik stap naar buiten en ril wanneer de koude lucht mijn huid raakt. Ik haal mijn haar achter mijn oren vandaan zodat mijn oren niet koud zouden worden. Daarna zet ik ook mijn capuchon op en doe ik mijn handen in mijn zakken. Ik kijk op naar de lucht, de wolken zijn donker en zien er dreigend uit. Ik moet snel zijn als ik droog wil thuiskomen. Ik haal mijn sigarettenpakje uit mijn broekzak en steek er een op. Daarna begin in richting het winkelcentrum te lopen, het is niet ver weg. Boodschappen is een van de weinige dingen die ik op het moment doe. Ik zit al twee weken thuis en dat heb ik gewoon even nodig. Het is niet dat mijn wonden slecht helen, in tegendeel alles is al bijna dicht, maar school werd me gewoon even te veel. Ik kwam terug voor wraak maar ik besef me dat ik daar nog totaal niet aan toe ben gekomen. Ik ben zwakker dan ik had gedacht. Dus ik blijf wen tijd thuis om bij te komen, Dennis weet ervan en laat het toe, al moest ik beloven het huiswerk te maken dat hij af en toe naar mij toestuurt. Tot nu toe heb ik alles trouw gemaakt. Dus naast boodschappen maak ik ook mijn huiswerk en natuurlijk kook ik. Wie weet wat er met het arme ingekochte voedsel gaat gebeuren als Tyler het eten kookt. Een rilling loopt over me heen nu ik terugdenk aan de keer dat ik Tyler wel liet kokén. Dan hoor ik opeens een donder boven me. Ik kijk nog eens op naar de lucht. Ik begin nu door te lopen. Gelukkig kwam ik droog aan. Ik loop langs de schappen en bedenk me wat ik vanavond ga kokén. Als ik langs de een diepvrieskast met pizza's loop besluit ik de pizza's te nemen. Tyler houdt van pizza en dan hoef ik een avond niet te kokén, twee vliegen in een klap toch? Ik neem nog wel wat groenten mee voor erbij en loop dan naar de kassa om af te rekenen. Ik zou ook eten voor morgen en de dag daarna kunnen meenemen, maar ik heb nu geen zin en ben veel te moe om daarover na te denken. Ik kom morgen nog wel een keer. "Was dat alles?" Hoor ik de caissière vragen. Ik knik en geef haar het geld. Ik stop de spullen in een plastic zak en loop de winkel uit. Een koude druppel valt op mijn neus. Ik steek mijn hand uit en voel daar ook druppels op komen. "Fijn." Mompel ik chagrijnig. Ik trek de mouwen van Tyler's trui over mijn handen zodat ze niet koud worden en begin richting huis te lopen. Wanneer het harder begint te regenen begin in te rennen. Op een gegeven moment struikel ik, ik gil zachtjes en strek mijn armen voor me uit om mijn val te breken. Ik plof op de grond maar gelukkig deed het niet veel pijn. Ik krabbel overeind en kijk om me heen, kijkend of iemand het gezien had. Niet dat het me iets uitmaakte of zo... Ik stop als ik een figuur zie staan op een grasveld. De persoon heeft alleen een wit shirt aan en een spijkerbroek met gaten erin. Ik staar naar zijn rug die door het doorweekte shirt te zien is, dan naar zijn gespierde, getatoeëerde armen die gespreid in de lucht hangen en dan naar zijn hoofd. Kort blond haar. Ik heb het gevoel dat ik deze persoon eerder heb gezien. Opeens keert die persoon zijn gezicht naar me toe. Mijn tasje valt uit mijn handen en ik wordt bleek. "Sven." Mompel ik zachtjes. Zijn lege, dode ogen en zijn expressieloze gezicht staart naar me terug. Hij is verandert. Zijn surfdude kapsel is verdwenen en nu is zijn haar aan de zijkanten weggeschoren maar bovenop is het wat langer. In zijn oren zitten meerdere piercings en in elk een kleine tunnel. Ook zijn kledingstijl is verandert en op zijn armen staan meerdere tattoo's. Al weet ik niet of die nieuw zijn, ik heb hem hiervoor nog niet zonder een lange mouwen shirt of trui aangezien vanaf dat hij bij mij op school is gekomen. Ik besef me dat hij van de lieve jongen naar de bad boy gegaan. Sven ziet er bijna uit als een vreemde en zijn ogen waren het ergste. Die sprankelende groene irissen die leken alsof er duizenden geheimen en verhalen achter zaten waren nu leeg, maar ik kon me niet afwenden. Het leek alsof ik werd opgezogen. Op een gegeven moment kwam ik uit mijn trance. Ik doe mijn capuchon terug op en pak het tasje van de grond. Zonder nog om te kijken begon ik verder naar huis te lopen maar niet zonder nog steeds zijn ijskoude ogen in mijn rug te voelen. Ik begin sneller te lopen en stopte niet met dat tempo voor ik weer thuis was. Ik gooi de voordeur open en stap naar binnen. "Ty! Ik ben thuis!" roep ik. "Goed Jay, kom eens naar de woonkamer." "Oké!" Ik trek de trui van Tyler uit en kijk even in de spiegel van de gang. Ik haal wat uitgelopen make-up onder mijn ogen vandaan en wat natte haren uit mijn gezicht. Ik kijk naar mezelf. Ik ben bleek en heb ingevallen wangen, het is de laatste tijd moeilijk om te eten en te slapen. Ik open de deur van de woonkamer en stap de kamer binnen. "Hey Tyler en..." ik kijk verward de tweede persoon op de bank. "Wat doe jij hier Dennis?" Ik loop naar de stoel toe tegenover de bank waar de andere twee opzitten en neem hier plaats. Tyler en Dennis wisselen blikken. "Nou?" vraag ik. "Lu.. ahem... Jade. Ik wilde mijn excuses aanbieden, ik heb misschien wat te veel druk op je gezet de laatste tijd." Mijn ogen worden groot. "Maar ik ben hier ook om je iets te vragen, kun je niet af en toe naar school komen? Misschien halve dagen en je mag naar huis als het wat te veel wordt." Als het kon werden mijn ogen nog groter. "Uhm, Dennis. Ten eerste, excuses aanvaard. Het is oké, ik ben ook niet heel erg redelijk geweest de laatste tijd." Vertel ik hem. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. "School..." zucht ik. "Ik weet het niet Dennis, misschien ben ik toch niet sterk genoeg om dit te doen." "Het is begrijpelijk dat je er zo over denkt, ik denk wel dat je het kan maar misschien heb je gewoon iemand nodig om mee te praten. Ik, Tyler, mevrouw Pelt of misschien een vriend of vriendin." "Ik heb niet echt vrienden." Beken ik met een rood gezicht. "Dat is oké Jade, maar vrienden kunnen gemaakt worden niet waar?" vraagt hij met een glimlach. "Ik weet niet of ik dat wel kan." Mompel ik zachtjes. "Natuurlijk kan je dat! Geef de mensen om je heen eens een kans, ze zullen die jou ook geven." Ik leun zuchtend achterover en denk terug naar alle mensen die ik heb afgewezen. "En tweede kansen?" vraag ik. "Die zullen ze je ook geven, je hebt geen idee hoe iedereen verandert is Lucy." Ik zucht zachtjes. Het lijkt erop dat Dennis er maar niet aan kan wennen om mijn nieuwe naam te gebruiken. "Denk er maar over na Lucy, neem de tijd." Ik hoor dat hij opstaat van de stoel en de gang in loopt. Ik sta ook op en loop achter hem aan. Hij doet zijn jas aan en opent de deur. Hij zet een stap naar buiten en draait zich dan om. Hij aait over mijn haar. "Hou je haaks." Dan draait hij zich om. "Dennis?" vraag ik met een klein stemmetje. Hij draait zich om. "Ja, Lucy?" Ik sla mijn armen om zijn grote buik heen en snel voel ik ook zijn armen die zachtjes over mij rug strijken. "Ik heb je volgens mij nooit bedankt voor alles, niet waar?" Ik hoor hem zachtjes lachen en hij klopt dan op mijn rug. "Meisje toch, het is oké, het belangrijkste vind ik dat alles goed met je gaat dus ik vind het niet erg om je af en toe te helpen." Ik besef me hoe gemeen ik tegen Dennis ben geweest. De meeste directeuren zouden me allang van school getrapt hebben, Dennis niet, hij doet juist veel meer voor me dan de meeste directeuren voor je zouden doen. "Ik zal proberen om niet meer zo'n bitch te zijn." Zeg ik dan. Opeens hoor ik Dennis' harde bulderlach en zijn buik schudt. Hij klopt met zijn hand zachtjes op mijn hoofd terwijl hij nog steeds blijft lachen. Ook op mijn gezicht verschijnt een lach. "Het is oké Lucy, ik vergeef het je allemaal." Hij geeft me nog een knuffel en zegt dan gedag. Hij stapt in zijn auto en rijdt weg. We hebben dan wel onze ups en downs maar ik besef me dat ik geluk heb Dennis ontmoet te hebben. Ik kijk tot de auto uit mijn zicht verdwijnt en loop dan naar binnen. Tyler zit in kleermakerszit op de bank. "Dusss... Wat eten we?" "Ik heb net een heel serieus gesprek gehad en het eerste wat je aan me vraagt is wat we eten?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauw. "Maar ik heb honger." Zegt Tyler met een pruillip en puppy ogen. "Oh nee, Tyler, Waag het niet om de blik om mij te gebruiken. "Ah toe.... Ik heb zo'n honger en ik wil gewoon weten wat we gaan eten." Hij wrijft nu met een trillende pruillip en glinsterende ogen over zijn buik. "Oh god..." mompel ik. "Oké! Ik ga eten maken, pizza oké?!" Hij springt op van de bank. "Yeah!" Hij komt naar me toe rennen, slaat zijn armen om me heen en begint kusjes over mijn gezicht te geven. Ik duw met mijn hand zijn gezicht weg. "Tyler! Zo kan ik niet koken he?" grinnik ik. Tyler is soms zo'n kleuter. "Oké, ik bewaar ze wel voor na het eten." "goed." Zeg ik. Hij laat me los en gaat voor de tv zitten en geloof het of niet, maar Tyler begon Sponge Bob te kijken. Af en toe hoorde ik hem opmerkingen maken zoals. "Ach Patrick, jij malle zeester, doe toch niet zo raar." En "Kom op Octo! Het leven is mooi, je neus niet, maar dat maakt niet uit! We hebben allemaal wel iets." Ik schud mijn hoofd en grinnik. Tyler is altijd zo geweest, altijd kinderlijk maar toch volwassen. Vriendelijk, maar je ergste nachtmerrie als hij boos is. Een beetje een rare combinatie van eigenschappen maar natuurlijk hou ik nog steeds van hem. Ik grinnik weer terwijl ik de komkommers snij voor bij de pizza's. Als ik klaar ben kijk ik op de timer. Nog 10 minuten en dan zijn de pizza's klaar. Ik pak alvast het bakje komkommers en loop ermee naar de bank. Ik ga naast Tyler zitten en zet het bakje op het bijzettafeltje. Natuurlijk zoals verwacht was het binnen vijf minuten op, ik had niet anders verwacht. Ik leun tegen Ty aan en we kijken samen tv tot ik het piepje hoor van de oven. Ik haal de twee pizza's eruit en knip ze in stukken. Ja ik knip ze, met een schaar. Pizza's snijden vind ik altijd veel te lang duren. "Voedsel!" schreeuw ik. Ik geef Tyler een pizza aan en samen beginnen we te eten. Ik kwam tot de helft en Tyler at zijn pizza's en het overgebleven deel van die van mij op. Tyler gaat onderuit liggen en trekt mij mee zodat we samen, knus op de bank liggen met onze hoofden naar het scherm. Tyler legt een arm voorzichtig om mijn buik. "Is dat oké?" vraagt hij. "yup, het doet geen pijn meer." "Mooi." Het blijft een tijdje stil terwijl we alle twee naar de nietszeggende beelden op het scherm kijken. "Ik was bezorgd weet je, nog steeds. Ik ben bang dat het op een dag misgaat en dat je me achterlaat." Fluistert hij zachtjes. Ik draai me om en kijk op naar zijn ogen. Ik leg mijn hand in zijn nek en speel met zijn haar. "Geen zorgen, Ty. Ik laat je niet achter oké?" hij glimlacht naar me. "Ik bedoel, je zou sterven aan voedselvergiftiging of je struikelt over alle rotzooi in het huis en breekt je nek." Grap ik nu. "Hey!" zegt Tyler beledigd. "Grapje Ty." Hij schud grinnikt zijn hoofd. Ik gaap en nestel mezelf tegen Tyler aan. "Doe me een lol en blijf zo liggen." Zeg ik dan. "Oké, majesteit." Ik open mijn ogen en kijk op naar zijn grijnzende lach. Ik sluit mijn ogen en schudt mijn hoofd. "Och, Tyler...." Mompel ik. "Wat heeft dat te betekenen?" "Shhh... laat de majesteit een dutje doen." Ik hoor hem grinniken en na een tijdje drijf ik weg