The Other Me

Hoofdstuk 7

Ik open de deur en loop naar binnen met Ryan achter me aan. "Ty! Ik ben thuis!" Ik gooi mijn tas en jas in de gang terwijl ik Tyler naar beneden hoof komen. "Hey Jay-Jay! En wie is dit?" Ryan stapt naar voren. "Hey ik ben Ryan." Tyler's ogen werden groot daarna vallen zijn ogen op mij terwijl hij vragend een wenkbrauw optrekt. Ik had Tyler alles verteld, inclusief over Ryan dus ik begreep zijn reactie. "Vraag niks, het moet voor school." Zei ik. Ryan kijkt mij vragend aan. "Oké dan, leuk om je te ontmoeten Ryan, ik ben Tyler." Ik zag de haat in Tyler's ogen. Ik wist dat Ryan al lang op de grond zou hebben gelegen als Tyler niet zoveel zijn best had gedaan om zijn woede in te houden. Ik liep langs de twee jongens heen naar de keuken. Ik pakte twee glazen en opende de koelkast. "Cola of sinas?" Vraag ik. "Sinas." Zegt Ryan die nu opeens achter me staat. Een rilling loopt over mijn rug, ik ben nog steeds niet gewend aan Ryan's aanwezigheid. Ik schenk de glazen in en geef er een aan Ryan daarna ga ik de trap op naar mijn kamer. Ik ga op mijn zwarte bank zitten en zet mijn glas neer op het kleine tafeltje wat ervoor staat. Ryan komt naast me zitten. "Dus, waar gaat dit project over?" "Uhm we moeten een tijdlijn maken." "Van?" "Van het begin van de aarde tot nu met daarin belangrijke gebeurtenissen en uitstervingen van belangrijke dieren." Dat klonk saai. "Oké. Heb je het boek bij?" Hij knikt. "Laten we dan eerst all gebeurtenissen opschrijven." "Oké."

In stilte bladerde ik in het boek terwijl Ryan af en toe iets aanwees. Na ongeveer een uur hadden we alle informatie, ik wilde net gaan beginnen te overleggen met Ryan over hoe we het er uit gingen laten zien toen Tyler de kamer binnen kwam. "Uhm jade?" "Ja?" "Dennis belde." Ik zuchtte, ik had totaal geen zin om met hem te praten. "Wat had hij te zeggen?" "Hij wil morgen met je praten in zijn kantoor." "En wat als ik niet ga?" Tyler loopt naar me toe en gaat naast me zitten. "Jay, ik weet dat het moeilijk is maar je kunt niet voor alles weglopen. Ga morgen naar hem toe, praat met hem, luister naar wat hij heeft te zeggen. Hij bedoelt het goed." Zegt Tyler. "Ja, ja." "Beloof je het?" "Ja, ik beloof het." Zucht ik. Tyler geeft me een klein lachje. "Oké, dan laat ik jullie nu alleen." Jullie? Oh ja, ik was helemaal vergeten dat Ryan naast me zat. Tyler staat op en loopt de kamer uit. "Oké dus hoe-" "Dennis, is dat niet de directeur van de school?" "Ja? Hoezo?" "Niks, over het uiterlijk van.." Ik had geen zin meer om te luisteren naar wat hij had te zeggen. Ik zat al met mijn gedachten bij Dennis. Ik had geen zin om met hem te praten maar ik zou toch wel moeten. Ryan stem haalt mij uit mijn gedachten terwijl hij mij uitlegt hoe we de tijdlijn het beste konden naken. Na zijn uitleg beginnen we er hard aan te werken. Geen van ons beide zei een woord behalve als dit nodig was, waar ik dankbaar voor was. Ik had niet echt behoefte om een 'gezellig' gesprek met Ryan te houden. Na ongeveer een halfuur werken vertel ik Ryan dat ik naar de wc ga.

Ik loop op de gang richting mijn kamer. Ik open de deur en staar vol schrik naar Ryan. Ik ren naar hem toe en grijp het boekje uit zijn handen. Het was een van de vele verplichte dagboeken waar ik in moest schrijven voor therapie. Gelukkig had hij het nog niet geopend. Ik open een van de lades van mijn bureau en leg het erin. Dan draai ik me naar Ryan. "Heb ik gezegd dat je aan mijn spullen mocht zitten?!" Vraag ik woedend. Hij kijkt me verbaasd aan. "Sorry." Zegt hij dan. Ik kon Ryans aanwezigheid niet meer langer aan, ik vond het al moeilijk om gewoon met hem aan het project te werken maar ik weet zeker dat ik dadelijk te gestrest ben om nog langer aan het project te werken, aangezien Ryan daarnet bijna mijn identiteit had ontdekt. "Ik denk dat je moet gaan." Vertelde ik hem. Hij knikt en pakt dan alle spullen, ook het project. Mooi, ik wilde niks in mijn kamer dat me aan hem deed herinneren. Hij stapte mijn kamer uit. Ik zuchtte van opluchting toen ik beneden de voordeur hoorde dichtslaan. Ik zicht opgelucht en loop naar mijn nachtkastje. Daaruit haal ik een van mij zakmessen. Ik ga terug op mijn bank zitten en staar naar het mes. Gaat het ooit ophouden, al deze stres, deze confrontaties, deze pijn? Ik wilde bijna het mes in mijn vel zetten toen ik mijn deur hoorde open gaan. "Ryan!" Zeg ik verschrik terwijl ik het mes achter mijn rug verstop. Had hij iets gezien? Alsjeblieft god, als je bestaat, laat hem niks gezien hebben! Hij loopt naar me toe en stopt dan. Hij pakt iets van de tafel. "Ik was mijn etui vergeten zegt hij dan. "Oh." Zegt mijn trillerige stem. Ik haat mezelf! Waarom kon ik niet beter verbergen hoe ik me voelde! "Dan ga ik nu." Zegt Ryan. "Oké." Zeg ik. Ik merkte het niet eens toen hij de kamer verliep. Ik staar naar het mes dat ik weer tevoorschijn haalde, ik staarde er alleen maar naar, meer niet. Iets in me was bang, het voelde alsof Ryan elk moment binnen kon komen wandelen. Ik wist dat dit niet zo was maar toch was ik bang. Ik leg het mes zuchtend naast me liggen en verberg dan mijn hoofd in mijn handen. Waarom is alles zo fucking ingewikkeld?

Zeg maar wat je ervan vindt. Sorry als er veel typefouten in zitten, maar mijn spellingscheck doet raar, dus vandaar. ;) Lees ook mijn andere verhalen: spirited away 2, wie ik ben, de wezen, mijn leven als Tristan de Jong en Avatar: de legende van Ember.

Xx <3