The Other Me

Hoofdstuk 14

Hey, iedereen. Eindelijk update ik weer :) vertel me maar wat je ervan vindt. (Sorry voor de spellingsfouten)

“A mask tells us more than a face.”
― Oscar Wilde

Hijgend schiet ik omhoog. Ik kijk bang om me heen en word wat rustiger als ik me realiseer dat ik in mijn kamer ben. Het was die droom weer... Het is bijna zo ver... Ik zucht en kijk op de klok. 5:23. Ik neem niet de moeite om weer in slaap te komen en stap mijn bed uit. Ik loop naar de badkamer en doe mijn pyjama uit. Ik staar naar mijn armen en buik. Alle wonden zijn geheeld maar ze zijn vervangen door dikke roze strepen die later wit zullen worden. Ze zullen voor altijd blijven. Ik kijk snel naar mijn voeten, maar ook daar zie ik de witte strepen. Dan kijk ik op naar de spiegel. Ik kijk vol walging naar mijn gezicht. Ik haat mijn gezicht net zoals mijn lichaam. Bedekt onder littekens en vet, hoe zou iemand ooit van me kunnen houden met hoe ik er nu uitzie? Ik schud mijn hoofd en besluit de gedachtes weg te bannen voordat het naar dingen leidt waar ik niet over na wil denken. Ik stap snel de douche in en zet het water aan. Ik was mijn haar en lichaam en ga daarna de douche uit. Ik sla een handdoek om en doe ook mijn haar in een handdoek. Ik kijk op naar de spiegel en ik zie iemand die ik niet wil zien. Ik zie Lucy. Ik staar vol walging naar het gezicht in de spiegel. Ze ziet er triest uit. Bleke huid, dode ogen, grote paarse wallen, ingevallen wangen... Dat ben ik... hoe had ik ooit kunnen denken dat ik zou kunnen opknappen en iedereen terug zou kunnen pakken... ik ben niets anders dan een gebroken meisje dat twee jaar geleden had moeten sterven. Ik kijk naar mijn polsen. De dikke witte littekens zullen voor altijd blijven... ik zie dan vanuit mijn ooghoeken en van mijn vele mesjes op mijn toilet tafel liggen. Ik pak snel het mesje en doe het in een van de lades. Dan pak ik mijn make up erbij, tijd voor de routine... Ik pak mij foundation en smeer deze onder mijn ogen, daarna doe ik ook nog poeder over mijn hele gezicht. De wallen zijn alleen zichtbaar als je goed kijkt, dus het zal wel niet zo opvallen. Dan doe ik donkere oogschaduw op, veel eye-liner en mascara. Ik teken mijn wenkbrauwen, ze zijn nog steeds die karamelkleur... walgelijk. Ik haal nu mijn haar uit de handdoek die gelukkig niet meer die kleur is. Ik föhn het en stijl het daarna zodat mijn haar niet meer golvend is. Als ik klaar ben kijk ik op in de spiegel. Ik ben blij als ik niet meer de oude ik zie, maar Jade. Jade, het meisje wat ik altijd al had willen zijn. Wie had gedacht dat ze zo ziek zou worden? Want dat is wat ik ben... zonder er nog verder over na te denken loop ik naar mijn kledingkast. Ik trek een oversized zwarte trui aan, hij kwam net tot boven mijn knieën dus ik deed er alleen een panty onder. Ik pak dan mijn hoge zwarte hakken en doe deze aan. Nog even de bandjes om mijn polsen en ik ben klaar. Ik loop naar beneden. Ty is er niet. Hij slaapt waarschijnlijk nog. Ik loop naar de keuken en staar naar de koelkast. Ik moet eten… ik heb Tyler beloofd dat ik zou eten. Ik zucht en pak wat yoghurt met muesli. Wanneer ik het op heb gegeten loop ik naar de gang. Ik zoek naar de hoody van Tyler maar ik kan hem niet vinden. Ik zucht en pak mijn rode sjaal en muts. Ik zal het daarmee moeten doen, aangezien ik geen jack aan kan trekken met deze trui. Ik pak mijn tas en loop naar buiten. Ik ril van de kou. Het is net zoals twee jaar geleden, misschien gaat het binnenkort wel sneeuwen, ik haat sneeuw. Het sneeuwde ook op die dag. Ik zou hier niet aan moeten denken… ik schud mijn hoofd en begin richting school te stappen. Ik kijk naar mijn adem. Kleine wolkjes die langzaam weer verdwijnen. Adem in adem uit…. Ik moet kalm worden voor dadelijk… gelukkig heb ik vandaag Cv, het is een van de weinige klassen die ik kan verdragen. Mevrouw Penninx is niet zo erg als de andere docenten. Ik kijk op als ik merk dat ik voor school sta. Dit is het dan hè… ik ben weer terug. Ik zucht en laat wat haar voor mijn gezicht vallen voordat ik de school inloop. Het is nog rustig. Natuurlijk is het nog rustig, ik ben vroeg. Dat is mijn manier om mensen te ontlopen. Of veel te vroeg, of veel te laat komen. Ik loop naar mijn kluisje en doe mijn muts af, mijn sjaal uit en prop ze in mijn kluisje. Opeens hoor ik een stem achter me. “Lucy!” ik ken die stem… ik sla mijn kluisje kwaad dicht en kijk om naar een verbaasde Alex. “Noem me niet zo Alex… jij weet misschien wie ik ben, maar dat betekenen niet dat de rest van de school het hoeft te weten.” Sis ik. “Uhm… sorry… Jade, maar ik was gewoon blij om je weer te zien. Ik ben en tijd lang ziek geweest snap je?” ik trek mijn wenkbrauw naar haar omhoog. Het is niet alsof we vriendinnen of zo zijn… waarom zou ze blij zijn om mij te zien? Ik loop langs haar heen naar de aula. “Waar ga je heen… uh Jade?” “Ergens.” Zeg ik terug. Dan sprint ik snel naar mijn plek toe. Merkt ze niet dat ik gewoon alleen wil zijn? Ik ga op de trap zitten. Ik hoor een plof naast me. Ik kijk en zie dan Alex. Ik zucht en kijk weg. Opeens herinner ik me wat Dennis tegen me had gezegd… Ik moest vrienden maken, niet waar? Ik kijk weer terug naar Alex. Ze kijkt met een dromerige blik vooruit. Ik volg haar blik en zie het oranje, roze ochtendlicht over het schoolplein strijken. “Het is mooi…” hoor ik Alex mompelen. Ik zucht nog eens. “Ja… je hebt gelijk.” Ze kijkt met glinsterende ogen naar me op. Waarschijnlijk blij dat ik niet met een beledeging of zoiets reageerde. Ze geeft me een grote de glimlach. Ik kijk snel weg, weer naar het schoolplein. Ik sta op en ga over de reling hangen. Als ik naar beneden kijk zie ik mensen het schoolplein oplopen. Ik zie nerds, de populaire meiden en jongens, de ‘emo’ groep, zoals ze genoemd worden en nog  veel meer verschillende mensen. Ik vraag me af waarom mensen niet gewoon normaal met elkaar om kunnen gaan. Is het zo moeilijk om te bedenken dat iemand ook zonder make-up, rijke ouders en die niet altijd roddelen om alles en iedereen ook aardig kunnen zijn…. Ik schud mijn hoofd en draai me om. Daar zit Alex met een twee blikjes Cola in haar hand. “Wil je er een?” vraagt ze voorzichtig. Ik denk erover na, er ligt meer achter dan gewoon drinken krijgen. Als ik het accepteer zal het een teken zijn van vriendschap en als ik het weiger… ik zucht en loop dan naar haar toe. Ik ga naast haar zitten en knik dan voorzichtig. Ik hoor een giechel en het geluid van een blikje dat open wordt gemaakt. Dan voel ik iets kouds in mijn hand. Ik kijk naar het blikje en neem er een slokje van. Ik kijk dan op naar Alex, ze kijkt me met een grote lach aan. Stiekem kruipt er een kleine glimlach op mijn gezicht, ik kijk snel weg. “Zag ik je nou daarnet glimlachen?!” hoor ik Alex roepen. “Waar heb je het over?” “Je hoeft niet te liegen, Ik zag het!” zegt ze trots. Ik draai mijn ogen met een glimlach en drink verder. “Oh… ik zag het weer….” Zegt ze. Ik draai weer met mijn ogen en besluit niet te reageren. Als de bel gaat sta ik op en pak ik mijn tas, net als Alex. “Uhm… ik zie je later…” zegt ze dan. Ik knik. Alex loopt dan de deur uit en zwaait naar me. Ik kijk glimlachend naar het blikje cola in mijn handen… misschien is het toch wel goed om vrienden te hebben. Ik drink dan de rest van de cola op en loop naar mijn lokaal. Als ik de klas binnenloop kijken mensen me verbaast aan. Yup, Jade is terug bitches… De klas vult zich en ik hoor de stoel naast mij verschuiven. Ik hoef niet te kijken wie het is. Ik weet dat het Ryan is. “Je bent er.” Zegt hij dan, bijna verbaast. “Dat heb je goed gezien, wen er maar alvast aan.” Zeg ik dan. “Oké, iedereen! Pak je spullen en ga zitten! De les is begonnen!” Ik zucht… school is weer begonnen. Ik pak mijn boek en leg er een kladboek overheen waar ik in begin te tekenen. Ik maakte schedels met rode rozen. Ik heb altijd wel van tekenen gehouden als heb ik buiten het vak Cv het niet meer zo vaak gedaan … geen idee waarom niet. Wanneer de bel gaat heb ik de schets bijna af. Ik stop het kladboek tussen mijn boek en doe deze in mijn tas. Snel ga ik naar mijn volgende klas en ga zitten, achterin natuurlijk en natuurlijk is het Ryan die naast mij komt zitten. Ik leg mijn kladboek op tafel en begin weer te tekenen. Als de klas gevuld is komt ook de leraar binnen. Hij gaat de namenlijst af om te kijken of iedereen er is. Ik kijk op als ik Sven’s naam hoor, maar geen antwoord. Dan valt mijn oog op Sven’s lege stoel. Waar is hij? Opeens wordt de deur opengegooid. En daar is Sven. Hij kijkt naar de leraar met een grote grijns, wachtend op zijn reactie. “Sven, hoe vaak moet ik het nog zeggen… of je komt op tijd, of je komt niet.” “oké dan…” “Oké wat Sven?” zegt de leraar dreigend. “Oké, meneer.” Zegt Sven dan spottend. Hij wandelt naar zijn tafel zonder ook maar iemand na te kijken en ploft luidruchtig neer. Is dit wat er van Sven is geworden? Hij is net zo erg als ik! Sven verdient dat niet… ik kijk bezorgd naar Sven. Opeens hoor ik Ryan iets zeggen. “Wat?” mompel ik afgeleid terwijl ik bezorgd naar Sven kijk die naar een  paar meisjes knipoog. “Je hebt talent…” ik kijk om naar Ryan en zie dat hij mijn kladblok in zijn handen heeft. “Dat is privé.” Sis ik terwijl ik het uit zijn handen gris. “Dan had je het niet zo open op tafel moeten neerleggen.” Hij had een punt, maar dat zou ik nooit hardop zeggen. “Hou je mond, Ryan…” sis ik. Ik doe mijn kladblok dicht en staar de rest van de les naar Sven. Ik schud mijn hoofd telkens in ongeloof als hij met een meisje flirt of tegen de leraar ingaat… ik heb hem echt pijn gedaan… uiteindelijk is het te pijnlijk om te blijven kijken dus ik richt mijn blik op de leraar. Hij gaf levensbeschouwing, what the fuck… wie wilt dat vak nou weer geven? Als ik al niet meer op zijn woorden let hoor ik hem mijn naam noemen. “Wat?” vraag ik. “Ik vertelde net over hoe mensen een masker dragen en hun ware ik verbergen.” “En waarom is mijn naam nodig in die zin?” vraag ik geïrriteerd. “Ik wilde alleen maar checken of je nog steeds bij les was, mevrouw Hoving.” “Top…” mompel ik. “Vertel me eens Mevrouw Hoving, wat zijn jouw normen en waarden?” what the fuck? “Wat?” sis ik. “Normen en waarden… regels die je voor jezelf hebt in het leven?” “Mijn regels zijn voor mij alleen, meneer, waarom zou ik die moeten delen.” Vraag ik geïrriteerd. “Sociale ontwikkeling.” Zegt hij dan met een glimlach op zijn gezicht. What the fuck betekent dat… En waarom zit ik nog een deze klas, andere leraren waren al lang boos geworden als ik zo tegen ze sprak…. Opeens draait de leraar zich naar het bord en begint hij dingen uit te leggen over waarden, normen en andere levens beschouwende prut, waar ik niet eens over na wil denken. Ik zucht opgelucht als de les voorbij is en wandel snel de klas uit. Opeens wordt mijn arm door iemand vast gegrepen. Ik kijk kwaad om. Het is Alex. Het lijkt alsof mijn boze blik haar niks doet… ze begint met een glimlach tegen me te babbelen over weet ik veel wat en trekt me mee aan mijn arm. Ze stopt opeens. Ik kijk op en zie dat we in de aula zijn. Ik draai me om en wil snel weglopen maar mijn arm wordt weer vastgegrepen. Ik kijk naar Alex die me heeft vastgepakt en naar de grond staart. “Wil je alsjeblieft blijven?” ik kijk naar de tafel waar ze  haar tas heeft opgezet, het is in een rustige hoek in de aula, er is bijna niemand omdat ernaast de ‘emo’ groep is. Ik besef me, dat Alex helemaal alleen is. Ik zucht en ga op een stoel zitten. Ze kijkt me met grote sprankelende ogen aan. “Wen er maar niet aan, kleine… alleen voor deze ene keer.” Ze knikt blij en gaat tegenover me zitten. Ze pakt haar lunch uit haar tas en begint te eten. Ik glimlach zachtjes als ik een grote lach op haar gezicht zie. Ik graai in mijn tas en voel een appel. Ik grijns. Tyler kan totaal niet koken dus als een bijdrage doet hij vaak een appel in mijn tas. Hij heeft het vast gisteren avond gedaan. Ik haal de appel eruit en haal het briefje eraf en lees het briefje.