The Other Me

Hoofdstuk 1

Ik weet het, ik weet het, je denkt waarschijnlijk dat ik eerst mijn andere verhalen moet afmaken voordat ik een nieuwe begin, maar ik had een idee en het moest er gewoon uit. Dus hier komt het dan:

"Ben jij dat Lucy?" ik knik naar de directeur van de school die ik maar al te goed kende, toen ik nog als mijn.... Vorige ik... Op deze school zat werd ik altijd geholpen door hem, het was logisch dat hij mij niet herkende. Toen mijn ouders overleden in een auto ongeluk was het de druppel, ik stopte met school en ging bij mijn tante wonen, die overigens niet al te aardig was. Ik wilde overnieuw beginnen, langzaam lapte ik mezelf op. Ik was niet meer dat verlegen meisje van vroeger, ik was niet meer 'loser Lucy'. Ik veranderd mijn uiterlijk en mijn naam. Ik was nu Jade Hoving. Mijn achternaam had ik gehouden maar mijn naam niet net zoals mijn caramelkleurige krullen, die had ik ingeruild voor donkere lokken. Ik wilde eerst ook nog blauwe lenzen nemen, maar ik besluit om mijn bruin groene ogen te behouden. Er was nog steeds een deel van me dat de oude ik niet kon loslaten, maar ik moest me sterk houden. Ik besloot om weer deel te nemen aan mijn oude school, graaf Edelburgh. Het was de school die ik meest haatte in mijn leven. Ik zal nooit de gezichten vergeten van de mensen die mij dat hebben laten denken. De mensen die mijn littekens op mijn ziel en lichaam hebben bezorgt. De mensen die mij herinneringen gaven die ik nooit zal vergeten, al zal ik dat nog zo graag willen. Dus hier sta ik in het kantoor van Dennis van Ruijtenberg onze directeur, weinigen wisten zijn voornaam, maar ik was blij om het te weten. Ik had nooit een sterke band ontwikkelt met mijn vader, hij was er niet zo voor me als Dennis was. Dus toen de tijden kwamen dat ik mijn wonden niet durfde en kon uitleggen aan mijn ouders praatte ik met Dennis, hij wist niet veel, maar ik vertelde hem soms wat dingen waar ik mee zat. Hij sleepte mij door mijn schooltijd heen, maar op de dag dat mijn ouders overleden ging het te slecht met me. Ik vormde een gevaar voor mezelf en anderen zoals mijn tante zei. Ze had gelijk, die dag ontplofte ik en waar ging mijn agressie heen? Juist de mensen waarbij ik het toch al niet meer erger kon maken. Ik kan me nog de schrik op hun gezichten herinneren terwijl ik ze een voor een de pijn liet voelen die ik voelde, ik schrok niet van wat ik had aangericht, ik schrok niet van hun bebloede gezichten. Ik vond dat ze het verdienden. Toen ik die dag thuis kwam was het stil in huis, dat herinnerde me dat mijn ouders er niet meer waren. Er was niks meer over voor mij, ik had geen vrienden die zouden huilen omdat ik weg was en de mensen die om mij gaven waren niet meer op deze aarde, dus ik besloot ze achterna te gaan. Ik sneed mij polsen door en wachtte tot het donker mij zou meenemen naar een plek hier ver vandaan, voordat dat kon gebeuren vond mijn buurvrouw me. Een tijd heb ik in het ziekenhuis gelegen en moest ik praten met verschillende psychologen. Na een tijdje kreeg ik een plan, een doel, iets om mij door dit leven te trekken. Wraak. Bijna niemand wist dat 'Loser Lucy' nog leefde, dat was de dag dat ik besloot om Jade te worden. Mijn bril belandde in de prullenbak en mijn suffe kledingstijl veranderde ik in een stoere. Ik was vaak bezig met nieuwe outfits maar besloot dat de stoere het beste paste bij de nieuwe ik die ik wilde worden, ik wilde niet meer als iets zwaks gezien worden. Nieuwe mensen die ik ontmoette verteld ik daarom niet veel over mezelf, vaak vroegen ze waarom ik niks over mezelf wilde vertellen, waarom ik altijd leren bandjes om mijn polsen heb en waarom

Ik littekens op mij armen heb en de rest van mijn lichaam heb. De waarheid was dat ik een emotioneel wrak was en dat die littekens zij ontstaan door mijn agressie en die van de mensen die mijn leven zuur hebben gemaakt, maar niemand zal dat ooit te zien krijgen, niemand zal ooit dat meisje van toen nog gaan zien. Ik ben niet meer Lucy maar Jade, en dat vertelde ik Dennis met een glimlach op mijn gezicht.