The Other Me

hoofdstuk 6

Wauw! Dit hoofdstuk is echt best lang geworden! 2.259 woorden. I'm so proud :) Ik heb hier hard aan gewerkt want ookal wordt dit verhaal niet veel gelezen, het betekent veel voor me. Als ik het schrijf prop ik er al mijn frustratie en woede in, hahah. Vertel me wat je er van vindt, je ideeën en theorien, ik hoor ze graag. ;)

dan nu dit hoofdstuk voor jullie, hope u like it! :D

Ik wilde het, maar ik kon het niet. Ik kon Tyler niet vertellen dat ik weer was teruggevallen in mijn oude gewoonte, mijn verslaving, snijden. Ik wist hoe slecht het was maar ik was de controle kwijt. Ik kon niet meer nadenken. Het ergste was dat we vandaag gym hadden. Ik hield onder het omkleden mijn hemdje en mijn polsbandjes aan en kleedde me om met mijn rug naar de rest zodat niemand de pas aangebrachte sneeën op mijn bovenbeen, buik en pols zagen. Ik was zo zwak ik kon mezelf niet tegen houden. Aan de ene kant wilde ik stoppen, maar aan de andere kant had ik het al lang opgegeven. Opeens zie ik iets vanuit mijn ooghoeken op mij afvliegen. Net iets te laat zie ik de basketbal op mij af komen. Ik hoor nog iemand kijk uit roepen, maar het was al te laat. De bal raakte me hard in mijn gezicht en ik val kreunend achterover. Jammer genoeg kwam ik ook nog eens op mijn hoofd terecht, dit zorgde voor een pijnlijke steek. Ik grijp kreunend mijn neus vast. Tot mijn schrik is deze nattig. Ik kijk door mijn wimpers naar de rode vloeistof op mijn handen. "Oh mijn god, sorry Jade!" Ik kijk naar het meisje dat naast me zit op haar knieën. Ik herkende haar, en ik haatte haar. Het was Emma, ze keek me aan met haar bepoederd gezicht en haar dikke mascara wimpers. "Gaat het?" Vraagt ze bezorgt terwijl ze haar hand op mijn schouder legt. Ik sla hem weg en sta duizelig op. Mijn hoofd en neus doen pijn maar ik moest weg voordat ik die barbiepop iets aan ging doen. "Jade?" Vraagt de leraar. "Ga maar even naar mevrouw Pelt, wie gaat er mee met Jade?" Een paar mensen liepen naar voren om met me mee te gaan naar de school dokter maar ik besloot dat ik niet wilde dat ze mee gingen. "Ik red me prima alleen." Ik stamp de gymzaal uit terwijl ik mij bloedende neus vast hou. Op mijn shirt zat toch al bloed dus dat maakte niet veel uit maar ik wilde niet iets druppelen in de gang. Ik stapte snel door naar de EHBO kamer en toen ik daar binnen kwam keek een geschokte mevrouw Pelt mij aan. Ik mocht haar wel, aangezien ze me vroeger vaak hielp met mij wonden al ik weer eens een 'ongelukje' meemaakte. Ze stelde gelukkig geen vragen, ze wist dat ik er niet op zat te wachten. Ik vroeg me af of ze door zou hebben dat ik het was, ik hoop het niet. Ze komt naar me toe gesneld en pakt een tissue en begint het bloed van mijn gezicht af te geven, waarna ze er mijn nog een paar geeft om onder mijn neus te houden. "Wat is er gebeurt, meisje?!" "Ik kreeg een bal in mijn gezicht bij gym, daarna viel ik op mijn hoofd." "Ga eens zitten, dan zal ik eens kijken." Ik ga zitten op het bed terwijl mevrouw pelt mijn hoofd inspecteert. Ze raakt de plek aan waar ik op was gevallen, wat jammer genoeg mij wat pijn bezorgde. Ik kreun zachtjes. "Ai, dat ziet er niet goed uit meisje, ik hoop dat het geen hersenschudding is, maar er is een grote kans dat dit wel zo is." Ik zucht, waarom overkomt mijn dit in hemelsnaam? "Laat me eens naar je neus kijken. Ze haalt de tissue van mijn neus weg en gooit deze in de prullenbak. Dan begint ze mijn neus te inspecteren. "Goed nieuws, hij is niet gebroken, maar wel wat gekneusd. Dan zal ik nu je hoofd nog eens onderzoeken." Ik sluit mijn ogen en probeer te ontspannen terwijl mevrouw Pelt mijn hoofd onderzoekt. Daarna moet ik wat testjes doen en wat vragen beantwoorden. "Hm, dit ziet er niet goed uit. Je hebt een lichte hersenschudding dus ik zou als ik jou was wat uitrusten." "Oké." Ze pakt een briefje waar ze wat dingen opschrijft. "Naam?" Ze kijkt me doordringend aan. "Jade Hoving." Ze trek een wenkbrauw op en kijkt me vragend aan. Dan schrijft ze zuchtend mijn naam op het blaadje. "Nou, jade..." Ze pauzeerde even bij mijn naam en keek me weer doordringend aan. "Lever dit in bij de receptie en ga daarna maar naar huis." "Oké.." Ik pak het briefje aan en loop de gang op. Ik kijk verward naar de kamer die ik net had verlaten. Waar ging dat allemaal om? Waarom deed mevrouw Pelt zo raar? Ik besloot om de gedachte maar even uit mijn hoofd te bannen en liep daarna naar de kleedkamers. Ik kleedde me om en pakte mijn tas. Net toen ik weg wilde gaan kwamen de andere leerlingen binnen om om te kleden. Emma kwam naar me toe rennen. "Ben je oké?" "Prima." Ze pakt het briefje uit mijn hand en kijkt er geconcentreerd naar. "Leugenaar. Hier staat dat je een gekneusde neus en een hersenschudding hebt." "Een lichte hersenschudding." Verbeter ik haar geïrriteerd. "Maar toch! Het spijt me zo!" Raar hoe iemand geen sorry zegt voor jaren van pesten maar wel voor een ongelukje bij de gym... Ik griste het briefje uit haar handen. "Ik ga naar huis." "O-oké." Ik loop de deur uit en zie daar in de gang Ryan tegen de muur leunen met nog een paar andere jongens. Ryan kijkt me aan met een gezicht wat ik niet kan omschrijven, irritatie, zorgelijk misschien? Ik wist niet precies. Ik trek mijn wenkbrauw naar hem op terwijl ik langs hem loop. Ik loop door de gangen richting de receptie en lever daar het briefje in, ik moest de vrouw aan de receptie nog eens vertellen wat er was gebeurt daarna belde de Tyler omdat ze niet wilde dat ik alleen naar huis liep. Ik wacht ik de receptie tot Tyler binnenkomt, ondertussen lopen er mensen uit mijn klas langs die mij nieuwsgierig aankijken. Ik probeer ze weg te jagen met mijn dodelijke blik maar bij sommige mensen leek het niet te werken. Jammer genoeg viel Ryan ook onder die mensen. Schaamteloos bleef hij bij de receptie staan terwijl hij naar me keek. "Ben je nu oké?" Vraagt hij na een lange ongemakkelijke stilte. Ik knik waardoor er een pijnscheut door mijn hoofd heen gaat. Ik sis zachtjes. Ryan deed zijn mond een stukje open, alsof hij iets wilde zeggen. Wat het ook was, ik kreeg het niet meer te horen, waar ik blij om was, want gelukkig kwam toen Tyler binnen. "Jay! Ik was ongerust, ben je oké?" "Ik ben oké." Zegt mijn schorre stem. Tyler slaat voorzichtig zijn armen om mij heen en geeft me dan een kusje op mijn voorhoofd. Hij pakt mijn tas van de grond en staat op. "Kom we gaan naar huis." Hij steekt zijn hand uit de ik gretig aanpak. Tyler mompelt nog zachtjes wat onverstaanbare dingen terwijl we de school eindelijk uitlopen. De buitenlucht voelde fijn vooral na dat muffe schoolgebouw, ik was blij dat ik er weg was. Toen we thuis waren legde Tyler me op bed, hij stelde voor om wat eten te maken voor mij, maar dat idee praatte ik snel uit zijn hoofd. Ik had niet echt zin om ook nog eens een voedselvergiftiging te krijgen. Hij maakte wel wat thee, die bijzonder lekker smaakte met daarbij een paar koekjes. Tyler vertelde mij dat ik goed moet rusten en dat hij wel voor mij zou zorgen, al denk ik niet dat hij lang voor het huis kan zorgen zonder mijn hulp. Ik grinnik bij de gedachte. Tyler was misschien wel ouder maar op sommige gebieden leek het wel alsof hij jonger was dan ik. Ja, Tyler kan soms echt hopeloos zijn maar ik hou van hek met heel mijn hart. Ik wee niet wat ik zou doen als ik zelfs hem zou verliezen. Hij is op het moment de enige persoon die ik beschouw als familie en misschien wel de enigste persoon die dicht bij me staat, behalve dan Dennis. Maar de laatste tijd ging het niet zo goed tussen mij en Dennis. Hij moest accepteren dat Lucy er niet meer is, net zoals ik heb gedaan. Hij moet accepteren dat ik nu voor mezelf kan zorgen, hij moet zich niet meer zoveel bemoeien met me, daar kan ik op het moment namelijk totaal niet tegen. Toch zou ik als ik moest kiezen hem liever toch in mijn leven houden. Ik zou het niet kunnen verdragen om nog meer mensen te verliezen, dus hoe erg ik me ook ga irriteren hoe graag ik ook tegen hem wil schreeuwen, ik moet mezelf inhouden, want hij is samen met Tyler het enige wat ik nog heb. Later op de dag kwam Tyler me vertellen dat Dennis had gebeld, hij vroeg hoe het met me ging en wanneer ik weer naar school zou komen. Ondanks mijn protest besloot Tyler dat ik een week zou thuisblijven. Aan de ene kant vond ik het niet erg om niet naar school te gaan, maar aan de andere kant vond ik het vervelend dat ik werd behandeld als een zwakkeling. Daarom bleef ik koken en klusjes doen, ik wilde niet hulpeloos zijn.

Ondanks de pijn in mijn hoofd was deze mini vakantie fijn. Ik had veel dingen gedaan met Tyler, ook al stuurde hij me soms naar mijn kamer om te rusten of te slapen. We keken films, deden videogames en rookte af en toe samen een sigaretje. De week ging voor mij te snel voorbij. Vandaag was het weer maandag, vandaag zal ik weer naar school moeten. Ik geef toe, van mijn hoofd heb ik niet meer zoveel last, maar nadat ik een weekje rust had gehad van school en vooral de mensen op school had ik niet meer zo heel veel zin om terug te gaan. Ik bleef veel liever thuis met Tyler, maar natuurlijk besloot Tyler om me gewoon naar school te slepen als ik niet wilde en dat wilde ik graag ontwijken, dus ik liep zelf naar school. Tyler liep wel mee, al had ik het idee dat hij dit niet voor de gezelligheid deed maar meer om te checken of ik wel echt het gebouw binnen ging. Dit deed ik dus netjes. Voordat ik naar binnen ging gaf Tyler mij nog een knuffel en een kusje op mijn voorhoofd wat volgens hem mij wat geluk zou brengen. Ik lachte om zijn opmerking en zei hem gedag. Eenmaal binnen komt Emma naar me toe gerent. “Oh my God! Wie was die jongen, hij was zo knap!” ik zucht, mijn hoofd begint nu alweer pijn te doen. “Zijn naam is Tyler, ik woon bij hem.” Shit, dat was niet echt een hele slimme opmerking. “Oh my god! Dus hij is je vriendje?! Dit moet ik de rest vertellen!” “wacht… het is niet…” voordat ik Emma kon vertellen dat Tyler niet mijn vriendje was was ze al verdwenen. O god, fijn. Nu zullen de eerste roddels al wel snel komen. Dit herinnert me weer eens waarom ik mensen zoals Emma zo haat. Ik sla geërgerd mijn kluisje dicht. Tot mijn schrik kwam ik toen oog in oog te staan met een jongen met ogen zo rood als bloed. “Hey.” Ik trek een wenkbrauw naar hem op. “Weer beter?” Ik knik langzaam. Wat moest Ryan, had hij iets van mij nodig of zo? “Mooi. Over het project…” ik pak mijn tas op en loop langs Ryan heen, ik had geen zin om met hem daar over te praten. “Jade!” roept Ryan. Ik draai me langzaam om. “Wat moet je?” “Geloof me, ik heb alles gedaan wat ik kon om een andere partner te krijgen want het is duidelijk dat je niks met me te maken wilt hebben, maar we zitten aan elkaar vast.  Dus zet je eroverheen, wat het ook is, doe het gewoon. Dit cijfer is belangrijk dus kun je voor alleen dit project even vergeten dat je me haat, wat daar de reden ook van is?” Of ik hem ooit niet zou kunnen haten?! Wie denkt hij wel niet dat hij is. Mijn knokkels worden wit maar ik doe er alles aan om ze in bedwang te houden. “Waarom niet.” Zeg ik uiteindelijk. Een klein lachje verschijnt op Ryan’s gezicht. “Oké, kan je vandaag?” ik knik. “Oké, we gaan bij jou thuis.” Shit, er liggen nog wat spulletjes die hem zouden kunnen herinneren aan… aan… de vorige ik. “Kan het niet bij jou?” Zijn lach verdwijnt volledig en hij begint te staren naar de grond. “Uhm… we zitten midden in een verbouwing dus…. Het kan niet bij mij thuis.” Iets klopte er niet aan, maar ik besloot niet verder te vragen. Ik wist hoe het voelde als mensen in jouw privé zaken begonnen te neuzen en het voelt nou niet bepaald prettig. “Oké, bij mij dus. Kan je wel een half uur later komen? Dan maak ik thuis wat plek vrij.” “Oké.” Ryan loopt langs me heen de gang uit. Opeens voel ik me verward. Had ik nou daarnet een vriendelijk gesprek gehad met Ryan? Nooit gedacht dat dat mogelijk zou zijn… ik voelde me nog steeds rot over vanmiddag, ook al ging dit gesprek goed dat veranderde niks aan het feit wat Ryan me heeft aangedaan. Ik moest koste wat het kost mijn geheim beschermen, ik mocht geen detail missen als ik na school thuis ging opruimen, want als Ryan erachter zou komen, is alles voorbij. En ik heb geen idee wat ik zal doen als dat zou gebeuren, maar ik weet wel dat het sowieso niks goeds zal zijn.