The Other Me

Hoofdstuk 17

WOW HET IS EEN WONDER! EEN NIEUW HOOFDSTUK!

"Wordt wakker Jade." "Flikker op Ty.... Laat me slapen..." mompel ik. "Jade..." "Fuck you Ty." Ik draai me weg en kruip wat verder onder mijn deken. Even later hoor ik de stem weer. "Weet je zeker dat je er niet uit komt." Ik zucht. "Ja Ty, laat me nu godverdomme slapen." Het blijft weer even stil. "Ik heb je gewaarschuwd..." hoor ik iemand mompelen... wacht eens... dat is niet Tyler... opeens voel ik iets ijskouds en nat op mij vallen. Gillend schiet ik overeind.  "Godverdomme...." Ik kijk op en zie daar Alex staan, met een emmer in haar hand en grote ogen. Dan worden die weer klein formaat totdat ze sluiten terwijl ze hard begint te lachen. De emmer valt terwijl ze haar armen om haar buik slaat die schokkend heen en weer beweegt. "HAHAHA... JADE.... OH MIJN GOD... GEWELDIG..." Ik sla de deken van me af. "Alex...." Grom ik. "Ik zal maar alvast gaan rennen als ik jou was!" ze grinnikt en rent de deur uit. "Godverdomme Alex!" roep ik terwijl ik opspring en achter haar aan de gang in ren. Ik zie haar de hoek om schieten. "OH NEE! HIER KOM JE NIET MEE WEG ALEX!" Zo snel als ik kan ren ik ook de hoek om, maar ik zie Alex al niet meer. "Godver..." Hijgend sta ik in de gang en dan realiseer ik me dat mensen naar me kijken. "Shit!" ik realiseer me nu dat ik alleen een hemd en shorts aan heb, kunnen ze mijn littekens zien?! Ook heb ik geen make-up op. "Fuck..." ik draai me om om vervolgens tegen iemand op te knallen. Ik val achterover en kijk gespannen omhoog. "J-Jeff." Hij steekt zijn hand voor mij uit. Ik wil deze pakken maar zie dan de dikke witte strepen op mijn pols die normaal onder mijn leren armband verborgen zit. Ik kijk weg en leg snel mijn handen in mijn schoot. Dan zie ik Alex om het hoekje van een deur naar me kijken. ze staart me geschokt aan. Ik kijk ook weg van haar en zie dan alle mensen die naar mij staren. Snel spring ik overeind. Ik richt mijn blik op de grond, de enigste manier om de blikken te ontwijken en wandel dan weg. Ik hoor mijn naam die geroepen wordt maar ik negeer het. Als ik voor de deur sta van de kamer waar ik in slaap de komende dagen hoor ik achter mij voetstappen. Ik kijk om en zie Alex. Snel glip ik naar binnen en gooi ik de deur dicht, waarna ik er tegen aan ga staan. "Jade?" ik negeer Alex' stem en zak naar beneden. Ik draai mijn polsen naar mij toe en staar naar mijn littekens. "Jade, wil je alsjeblieft open doen?" ik laat mijn handen naast me zakken en staar naar de muur tegenover me. "Sorry Jade, het is mijn schuld. Wil je me alsjeblieft binnen laten?" ik zucht en leg mijn hoofd tegen mijn knieën aan. "Lucy-" "Ik wil gewoon even alleen zijn." Onderbreek ik haar. Het blijft voor een paar seconden stil. "Oké... ik zeg wel dat je je niet lekker voelt dus dat je wat later komt." Ik geef geen antwoord. "Dan ga ik nu... het spijt me!" dan hoor ik dat ze wegloopt. Ik zucht en kruip naar het bed toe waar ik vannacht op heb gelegen. Ik ga ertegen aan zitten en schuif mijn onuitgepakte koffer onder het bed vandaan. Ik rommel in de tas vind dan de fles drank. Ik staar even naar het etiket, net alsof ik bedenk of ik er wel of niet uit ga drinken. Al weet ik eigenlijk al wat mijn uiteindelijk besluit zal zijn. Ik heb iets nodig om te relaxen. Ik draai de dop eraf en zet de fles aan me mond. Ik neem een grote slok en voel het in mijn keel branden. Zuchtend leg ik mijn hoofd in mijn nek. Ik open mijn ogen en breng mijn arm omhoog terwijl ik staar naar de littekens. Ze vallen niet zo op. Je ziet het waarschijnlijk alleen als je het weet. Maar de dikke littekens op mijn pols kun e bijna niet missen. Wie heeft het allemaal kunnen zien. Ik weet dat Alex het heeft gezien... Wat moet ze wel niet denken. Ik zucht en neem nog een slok. Dan pak ik snel mijn polsbanden en doe deze om. Ik besluit om een tijdje hier te blijven. Hopelijk mis ik het ontbijt. Ik heb geen zin om nu iets te eten. Ik pak mijn sigaretten en loop naar het raam. Het raamkozijn is breed genoeg om op te zitten dus ik doe het raam open en rook mijn sigaret terwijl ik op het raamkozijn zit. Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij is gegaan nadat ik mijn sigaret op had gerookt maar ik besloot dat het lang genoeg was. Ik loop naar mijn koffer toe en haal er een zwart oversized shirt, mijn skinny jeans, mijn kistjes en een gouden lange ketting uit. Ik pak ook nog mijn toilettas en handdoek en open dan de deur op een kier. Als ik niemand zie glip ik naar buiten en sprint ik naar de badkamer. Dan schiet ik snel een douchehoekje in. De ruimte was verdeelt in twee stukken. Een voor je spullen en om om te kleden met een wasbak en een spiegel, de ander natuurlijk voor de douche. Ik haal de nodige spullen uit mijn toilettas en zet deze in de douche. Dan kleed ik me uit en open ik de kraan. Het water kletter op de grond en tegen mijn huid. De warmte voelt goed. Zonder erover na te denken draai ik het water naar koud. "Wat ben ik aan het doen?" Ik deed dit vroeger zo vaak dat het een gewoonte is geworden. Alleen maar omdat ik vaag ergens hoorde dat als je douchte en het water steeds afwisselt naar koud en warm, je dit helpt om af te vallen. Ik draai de kraan weer warm. Het is dom hoeveel ik ervoor over af om dun te worden. Nu zijn als die acties niet meer dan gewoontes. Als ik me aan ze hou, denk ik niet eens na over af vallen, maar zodra ik afwijk begin ik overal weer vet te zien. Ik glij met mijn vingers over de vierkante tegels van de muur. Ik concentreer me op het patroon. Nog een gewoonte. Eentje die mijn helpt om gedachtes weg te drijven, om nergens aan te denken. Ik gluur naar mijn scheermes op de grond. Ik buk en pak het op. Ik laat mijn vingers over de scherpe kant glijden, zoals wel vaker staan er nu drie streepjes dicht bij elkaar op mijn vinger, langzaam komt er een beetje bloed uit, dat snel weer wegsijpelt door het stromende water. Zoals altijd, voel ik niets. Ik denk dat sommige plekken van mijn lichaam zo vaak pijn hebben gevoeld dat mijn lichaam deze op een of andere manier gevoelloos heeft gemaakt. Alsof het me probeert te beschermen tegen de pijn. Het gaat juist om de pijn... Het gevoel van het schokkende gevoel dat je wakker schudt. Die pijn die je iets en helemaal niets laat voelen. Twijfelachtig leg ik het scheermes tegen mijn heup. Terwijl ik naar deze plek kijk, kan ik de witte en nog roze littekens niet negeren. Ik zucht zachtjes en leg het scheermes weg. Ik ben moe van deze strijd. Ik sluit mijn ogen voor een moment en laat het warme water over mijn hoofd lopen. Ik stop met ademen. Het is een fijn gevoel. Je bent alleen op de wereld met niet anders dan warmte die je omhelst en beschermt. Alsof ik voor altijd mezelf hier kan verstoppen. Mijn eigen, perfecte wereldje... Weet je, fantasieën en dromen zijn net als diamanten. Mooi, maar keihard. Het probleem is, dat je denkt dat je eindelijk een plek hebt waar je vrijheid hebt, waar je jezelf kan zijn en waar jij de controle hebt, maar dat je altijd weer moet terugkeren naar de realiteit. Ik trek mijn hoofd terug terwijl ik naar adem hap. Heeft het nog zin om mezelf maar telkens binnen een droomwereld te verstoppen. Heeft het zin om mezelf telkens wat geluk te geven terwijl ik weet het nooit van lange duur zou zijn? Waarom stel ik mezelf vragen waar ik niet over na wil denken... Ik leun tegen de betegelde muur aan. De muur voelt koud en hard. Kippenvel vormt op mijn huid. Op mijn lelijke misvormde huid. Vind ik het fijn om mezelf niet alleen van buiten te verpesten maar ook nog eens van binnen te verpesten? Vind ik het fijn om gebroken te zijn? Ik grijp gefrustreerd mijn hoofd vast. Waarom kan ik deze gedachtes niet tegenhouden. Het is alsof ik geen controle meer heb... Het is eng om geen controle te hebben... langzaam laat ik mijn handen naast me glijden en mijn hoofd tegen de muur zakken. Na een tijdje realiseer ik me dat ik aan het rillen ben. Ik kom omhoog en blijf nog even onder het water staan. Dan zet ik het water uit. Met moeite ruim ik mijn spullen op en wikkel ik een handdoek om me heen. Ik begin mezelf dan af te drogen en aan te kleden. Ik pak mijn make-up er dan bij. In de spiegel zie ik hoe ik langzaam weer verander van iets zwaks naar iets sterkers. Als ik klaar ben staar mezelf in de ogen. Bijna compleet. Ik grijns naar mezelf alsof ik de Koningin ben en kijk met ogen die door je heen lijken te kijken. Ik ben Jade, en Jade is sterk, weet wat ze wilt en doet wat ze wilt. Jade staat boven iedereen in deze school, ik, sta boven iedereen in deze school. En mensen zoals Jade, zoals ik, houden zich niet bezig met deze stomme vragen en deze stomme gedachtes. Ik heb ze niet nodig. Ik pak mijn spullen bij elkaar en loop met deze naar mijn kamer. Ik gooi ze op mijn bed, doe niet de moeite om ze op te ruimen en loop dan met krachtige passen verder. Ik hou ervan om het geluid te horen van mijn schoenen die neerkomen op de grond. Bij elke bons op de grond  hoor ik de kracht van mijn zelfverzekerde stappen. Het geluid maakt het dat ik het niet alleen voel, maar de mensen om mijn heen ook. Dit is wat ik wil laten zien, wie ik ben, wat ik ben geworden. 

Als ik aankom bij de Aula is deze leeg op mevrouw van Pelt na. Ze kijkt me, en ik zweer dat haar ogen recht door me heen keken, maar zei niets wat ik niet wilde horen. "Voel je je al wat beter?" vraagt ze me. "Ik voel me prima." "Oké dan, Klaar om te werken?" vraagt ze me dan. Ik kijk haar vragend aan.  Ze geeft me een glimlach en loopt dan naar buiten. Ik loop achter haar aan en zie dan hoe de weilanden gevuld zijn met mensen. "Hier." ik kijk naar mevrouw van Pelt  die mij een soort  houten bogen geeft.  ik trek er een wenkbrauw naar op en kijk dan verwachtend naar Mevrouw van Pelt. Zonder uitleg of wat dan ook geeft ze me een knipoog en een thumbs up, waarna ze Daniël roept. Hij komt naar ons toelopen en wacht op instructie. "Daniël, Jade is wat later, dus wil jij alles aan haar uitleggen?" "Oké." zegt hij dan. "Oké wie?" vraagt mevrouw van Pelt, die voor mijn gevoel iets te veel geniet van de macht die ze op het moment heeft. "Oké, mevrouw van Pelt." Ze knijpt lachend in de zijn wangen. "Goedzo, Knul, ga nu maar." zegt ze lachend.  Daniël lacht een brede glimlach naar haar en wenkt mij dan om mee te lopen. Ik kijk achterom en zie mevrouw van Pelt dan lachend kletsen met een groep leerlingen, Ik wist niet dat Mevrouw van Pelt zo populair is, maar het is bijna onmogelijk om  haar niet aardig te vinden. Ik draai me nu naar Daniel  en loop achter hem aan. "Dus?" vraag ik na een korte stilte. "Oh ja! Uhm, we moeten dus deze bogen om die planten heen zetten, zodat er later zo'n zak omheen komt... uhmmm,..  voor.... uhhh" " Tegen de kou?" vraag ik. "Ja, je bent dus met een team, het team dat er de meeste in de grond zet krijg je minder corvee. Als je laatste wordt krijg je dus meer corvee." Hmmm... klinkt alsof ik mijn best moet gaan doen. "Oké, wie zitten er in ons team?" vraag ik hem. "Uhm, ik, Jefferson, Kim, Alex en uhmm... die nieuwe dude, wat was zijn naam ook al weer?" Serieus... dit ga je niet. fucking. menen..... Het had een van de bitches uit mijn klas kunnen zijn, of iemand anders die ik haat, jezus, als was het Evelien  waar ik tenminste niet elk moment mijn best moet doen om niet terug te vallen in Lucy gewoontes. Maar natuurlijk besloot het lot om het weer eens wat moeilijker voor me te maken. Ik zucht als de naam Sven eindelijk uit Daniel's mond floept. Fantastisch... werkelijk fantastisch... 

Hee allemaal, Sorry voor het wachten. Ik heb het gewoon super druk met school, ook zijn er nogal wat moeilijke dingenen aan de hand. Dus ik had gewoon niet echt tijd om te schrijven, gelukkig ook omdat ik leuke dingen heb gedaan. Ik ben naar het concert geweest van Macklemore, en OH MIJN GOD, Het was geweldig. De meeste van jullie zullen hem kennen van Trift shop, same love of Can't hold us, Maar luister eens zijn wat oudere liedjes, deze zijn echt super mooi en diep. Dus luister ernaar! Aan de zijkant staat er al een :) ( Luister ook naar WINGS, deze is awesome en een van mijn favorieten)

Ik moet zeggen dat dit hoofdstuk meer een soort opvulling is, er gebeurt niet heel veel, maar dit hoofdstuk was nodig voor het hoofdstuk wat hierna gaat komen. Waar trouwens waarschijnlijks iets groots in gaat gebeuren ^.^ Brace yourselfs! 

Reageer en zet hierin je tips en tops. Wat je verwacht, je theorieën over wat er gaat gebeuren en wat je zelf wilt dat er gaat gebeuren. Wie is je favoriete character, over wie wil je meer lezen? En wie kan je juist echt niet uitstaan.  Het maakt me niet uit wat je er inzet, het is gewoon altijd super leuk om reacties te krijgen van jullie. I love my fans <3

Goodbye and till next time :)