The Other Me

Hoofdstuk 16

"Someone who thinks death is the scariest thing doesn't know a thing about life."

— Sue Monk Kidd (The Secret Life of Bees)

 

 

 

Ik staar naast me. Naar zijn scherpe rechte neus, zijn donkere haren en zijn rood bruine ogen. Ik kon niet vergeten wat die leugenaar op de herdenking zei. Het is nu een week geleden sinds die dag. Een zware week... Niet alleen voor mij maar ook voor Ty. God... Ik voelde me zo fucking schuldig elke keer als hij me vond met een mes in mijn hand en nieuwe wonden op mijn huid. De blik in zijn ogen doet zo'n pijn, het doet pijn om terug te denken aan alle keren dat hij mij met tranen in zij ogen smeekte om te stoppen. Geloof me Ty, ik wil het... Maar het is zwaar. Ik kijk naar het stukje brandwond dat niet bedekt is met mijn polsband. Ik had nooit gedacht dat het zo erg zou worden. Dat het gevoel van het mes in mijn vel soms niet genoeg was, dat ik dan het stukje metaal in mijn nachtkastje zou verhitten om het vervolgens op mijn huid te drukken. Ik wist altijd al dat ik een erg geval was maar ik had nooit gedacht dat ik nog erger zou worden. Na alles wat er de afgelopen dagen zijn gebeurd begin ik steeds meer aan mezelf te twijfelen. Ik zat erover na te denken om mijn spullen te pakken en deze plek te houden, maar ik kan Tyler niet achterlaten. We hebben elkaar nodig. "Mevrouw hoving?" Ik draai me naar docent toe en fluister een sorry. Het paste niet echt bij mijn ego ik weet het, maar de laatste tijd is het moeilijk om te blijven acteren. Soms kan ik zonder moeite me voordoen als de Badass die ik wil zijn maar soms zak ik terug in de persoon die ik vroeger was... Opeens hoor ik enthousiaste kreten. Ik kijk verbaas op en zie dat iedereen elkaar een high-five of knuffel geeft. Ik voel iemand me porren. "Hm?" Mompel ik afgeleid. "Weet jij wat er aan de hand is?" Ik draai me om maar Ryan, die de vraag stelde. "Vraag het niet aan mij." Zucht. Dan richt ik me op de docent en dan zie ik dat Dennis ook voor het bord staat. Ik kijk hem vragend aan. Hij draait met zijn ogen. Ik steek mijn tong uit. Hij schudt glimlachend zijn hoofd. Yup, Dennis en ik zijn weer goed. "Dus voor de mensen die het nog niet hebben gehoord..." Hij kijkt me met een doordringende blik aan. "We gaan dit jaar naar Frankrijk." Ik kijk hem vragend aan. Een meisje, volgens mij heet ze Evie, steekt haar hand op. "Ja, jonge dame?" Vraagt Dennis haar. "Wat gaan we allemaal doen meneer?" "Nou jonge dame, dat zal ik je vertellen. Het licht eraan in welke groep je zit in welke volgorde je de activiteiten gaat doen, maar iedereen gaat een dag werken op het platteland..." Mensen beginnen te zuchten en te kreunen. "Maar we gaan ook naar het strand!" Mensen beginnen te juichen. "Waar we een sportdag zullen houden." Weer kreunen de mensen. Dennis grinnikt zachtjes. "Geen zorgen, jullie krijgen genoeg  tijd voor jezelf en natuurlijk om met je vrienden leuke dingen te doen." Ik steek mijn hand op. "Ja Jade?" "Is het alleen onze klas of ook nog andere klassen die mee gaan." "Geen zorgen Jade. Alle vierde klassen gaan mee." Ik zucht opgelucht. Dan is Alex er tenminste. Alex en ik hebben niet zo'n goede start gehad maar in de afgelopen dagen ben ik toch wel gehecht aan haar geraakt. Ik glimlach als ik terug denk aan de pauzes waar ik nu niet meer alleen was. "Vul dan nu het formulier in." De docent loopt rond met een stapel papieren en geeft ons allemaal er een van. Ik lees het door. Het blijkt dus dat ik vijf dagen met school naar Frankrijk ga. Het maakt me nerveus… Vijf dagen lang… Alex is bij me, maar Sven, Ryan en Evelien zullen er ook zijn. “Wie hebben we dit jaar als begeleider?” vraagt een jongen een paar rijen voor mij. “Mevrouw Pelt.” Hij geeft mij een knipoog. Een grote lach vormt op mijn gezicht en ik knik Dennis een bedankje toe. Misschien komt het wel goed.