The Other Me

Hoofdstuk 4

Sorry als er wat fouten in zitten qua spelling, ik heb het in een keer geschreven en had daarna niet echt meer motivatie om de spelling na te checken. Hoe dan ook.. Hoofdstuk 4 for you guys! :)

"Jay, ga gewoon naar school vandaag." "Ik wil niet." Mompel ik onder mijn deken vandaan. "Je moet toch." Zegt Tyler met een grote grijns terwijl hij mijn deken van mij af trekt, ik begin gelijk te rillen van de kou. "Je bent de duivel!" Gil ik. "Ja dat klopt, wat wil je eraan gaan doen Jade?" Vraagt Tyler. "Argh." Mompel ik terwijl ik mijn kussen in zijn richting gooi. Hij ontwijkt hem makkelijk. "Ik haat je!" "Weet ik toch Jay-Jay, dat hoef je me niet te vertellen. Genoeg tijd verspilt! Kom je bed uit of ik ga een week lang koken." Een rilling gaat over mij heen. Tyler's kookkunsten, laten we zeggen dat het een .... Bijzonder... Effect op je heeft. Ik kom langzaam overeind. "Was dat nou zo moeilijk?" Vraagt Tyler poeslief. Ik kijk hem chagrijnig aan. "Wow haha! Ik ben al weg!" Ik grijns terwijl Ty de kamer uitrent. Ik ga douchen en kleed me daarna aan. Beneden hebben we samen ontbijt, dan pak ik mijn tas, die Tyler gisteren voor me had opgehaald. "Zal ik mee naar school lopen?" Vraagt Tyler. "Zou je zelf niet eens een keer naar school gaan?" Vraag ik hem. "Nah, school haat mij en ik haat school, de afgelopen twee jaar heb ik het ook zonder gered." Hij geeft mij een knipoog. "Luiaard." "Hey! Ik werk ten minste, zie ik jou werken? Nope, dus hou je mond." "Haha oké Ty." We lopen samen de deur uit. We kletsen wat en voordat ik het wist stond ik voor de school. "Je kan het Jay!" Tyler geeft mij een knuffel en een kusje op mijn voorhoofd. "Ik zie je later zusje. Hou je sterk!" "Zal ik doen." "Als er iets is kan je me bellen hea." "Jaha, het komt goed." "Oké, doei Jade!" Ik zwaai naar Tyler terwijl ik naar her schoolgebouw loop. Ik twijfel even voordat ik naar binnen ga, maar ik ben Jade, ik ben geen schijterd. Ik ruk de deur open en loop naar mijn kluisje. Ik wissel mijn boeken en leg mijn eten in mijn kluisje. Ik sla hem dicht en wacht in de aula, met een oortje in tot de bel gaat. Ik loop naar het lokaal. Ik had Frans. Ik haat Frans. Ik stap de klas in en ontwijk de velen blikken, ik ging ver weg van Ryan zitten. Dat betekende voor in het lokaal. Wat maakte het uit, ik wilde die jongen niet zien nu. Hij had mij gisteren gezien met Dennis, wat moet hij wel niet denken. Al denk ik niet dat hij door gaat krijgen dat ik Lucy ben, waarschijnlijk is hij de Lucy-ik al lang vergeten. Ik staar wat voor me uit, ik had geen zin om me op de les te concentreren. Ik kon maar niet ontspannen, ik voelde een paar ogen in mijn rug prikken en ik wist dat de eigenaar daarvan de naam Ryan had. Ik kreeg een rilling toen ik aan zijn bruine-rode ogen dacht. Niet aan denken! Ik begin wat poppetjes in mijn schrift te tekenen om mezelf af te lijden, maar niks hielp, ik kon nog steeds zijn blik voelen. Na nog een lesuur Frans loop ik snel naar de nooduitgang. Ik ga op het trapje zitten en zet zoals gewoonlijk wat muziek op. Ik zing mee met de temper trap, ik hield van zingen. Niet dat ik het ooit aan iemand liet horen, behalve Tyler dan maar met hem woonde ik in een huis, dus dat is logisch. Tyler kon gitaar spelen en vroeg mij vaak of we samen iets konden doen daarmee, maar ik was te verlegen. Maar hier was ik alleen, zachtjes zong ik soldier on van the temper trap. Ik vond het wel een goede tekst. Eigenlijk zou ik wel weer een keer muziek willen maken zoals vroeger, soms verlang ik ernaar om weer eens de toetsen van en piano te bespelen om vervolgens erbij te zingen, maar dat was een lange tijd geleden. Ik luister nog wat meer liedjes tot de bel gaat. Ik slinger mijn tas om mijn schouder. Ik hou mijn oortjes in terwijl ik door de gangen loop. Het voelt fijn om je even af te sluiten van anderen. Ik kom de les Nederlands binnen en ga achterin bij het raam zitten. Ik staar uit het raam terwijl ik op het ritme van mijn muziek op de tafel trommel. Midden in het lied trekt opeens iemand mijn oortje. "Hey!" Roep ik boos terwijl ik me omdraai. Ik verstijf, ik kon niks anders doen dan verstijven. Mijn adem stopte. Ik staarde in de rood bruine ogen die in mijn nachtmerrie's voorkwamen. "De les begint en je wilt niet betrapt worden denk ik?" Ik kijk hem met walging aan. Ik negeer hem en doe mijn oortje weer in terwijl ik mijn haar voor mijn gezicht hang en uit het raam staar. Waarom gaat hij naast me zitten?! Ik moet ontspannen, ik moet hem niks laten merken. Ik ga met mijn hoofd op mijn armen liggen, ik krijg kippenvel van de koelt van de tafel. Ik sluit mijn ogen en ga de andere kant op liggen met mijn hoofd. Ik voelde dat hij naar mij keek, ik werd er nerveus van maar ik liet niets merken. Ik zal die jongen nooit meer plezier geven aan mijn lijden. Nooit meer! Gelukkig ging de les voor mijn gevoel best snel voorbij. Elke les tot de pauze gebruikte ik om mijn 'slaapuren' in te halen. Als de tweede pauze begint loop ik eerst naar mijn kluisje, ik open mijn brooddoos en zie dat er een cupcake in zit. ~ voor mijn lieve zusje. Ty ~ ik lach naar zijn briefje en stop het mijn agenda. Tyler hield er van om overal briefjes bij te schrijven en ik hield er van om ze te lezen. Ik had een hoesje in mijn agenda waar al meerdere briefjes in zaten. De meesten had ik in mijn brooddoos gevonden. Andere zaten in mijn etui zoals: ~ Hey Jay-Jay, leuke pennen. Ty ~ zijn briefjes sloegen nergens op maar ik genoot ervan om ze te lezen. Ik pak de cupcake en loop naar de nooduitgang. Ik doe een oortje in en ga zitten. Ik begin te knabbelen aan de cupcake die overigens heerlijk was. Ik staat naar de lucht die vandaag een mooie kleur blauw had. Ondanks de kou waren er maar weinig wolken die het grote oppervlakte blauw bedekte. Ik weet niet hoe het kwam dat ik zo van de lucht hield. Misschien kwam het door de vogels die er zo vrij rondvlogen. Soms was ik jaloers op ze, ik zou dat ook willen, niemand die je met je bemoeit, gewoon vrij zijn, je eigen pad kiezen enzo. Zonder irritante volwassenen die telkens aan je hoofd zeiken. Dat herinnerde mij aan Dennis. Ik had niet echt zin om hem vandaag te gaan zien, maar waarschijnlijk kon ik het niet ontlopen aangezien zijn wil wet is in deze school. Voordat ik tijd had om aan mijn andere eten te beginnen ging de bel al. Jammer dan, voedsel is nu even belangrijker. Ik eet mijn broodje gezond rustig op waarna ik mijn tas pak en naar het lokaal wandel. Als ik de deur open staat Dennis in de klas. "Ah jade, goed dat je een bent! Meneer Ruijtenberg was naar je op zoek." Ik besteedde al geen aandacht meer aan de docente. Ik keek Dennis met een vurige blik aan. "Wat?" Sis ik. "Lu... Ahem... Jade, kom je mee naar mijn kantoor?" Ik trek een wenkbrauw naar hem op. "En waarom dan wel niet?" Vraag ik hem onschuldig. "Je weet donders goed waarom Jade." "Hm, sorry ik kan het me niet herinneren." "Luc..." "Dat is niet mijn naam!" Mensen kijken ons vragend aan ik negeerde de blikken. "Jade, kom. Dan kunnen we erover praten." "Sorry, meneer Ruijtenberg.. Ik ben uitgepraat." We kijken elkaar uitdagend aan. "Ik herinner me opeens dat ik naar de dokter moet." Ik pak mijn tas en storm het klaslokaal uit voordat iemand er iets aan kon doen. Ik ren naar de nooduitgang. Ik hijg hysterisch terwijl ik mezelf op de trap laat zakken. Hij wist niet war hij aanrichten als hij mij Lucy noemde... Het bracht zoveel herinneringen omhoog. Tranen dreigen te vallen terwijl ik het doosje uit mijn zak haal en verlangend naar het mesje staar. "Wat doe je?" Vraagt een joggen stem. Ik schrik me kapot en laat bijna het doosje vallen maar klap het dan snel dicht en Laar het weer in mijn broekzak glijden. "Niks." Antwoord ik. Ik wilde niet een gesprek voeren, zeker niet met hem... "Kun je me nu alleen laten Ryan?" "Wat moest de directeur van je?" Vraagt Ryan terwijl hij mij woorden negeert. "Dat gaat je geen ene fuck aan!" Ik draai mijn hoofd naar hem toe, zijn ogen worden groot dan besef ik me waarom, snel veeg ik de nattigheid die uit mijn ogen was ontsnapt van mijn wangen terwijl ik van hem wegdraai. "Kun je me nu alleen laten?!" Vraag ik hem geërgerd. Geen antwoord. "Waarom huil je?" Wat is het met deze jongen?! Hij negeert totaal wat ik zeg. "Geen reden." "Zo zag het er niet uit, het leek alsof je in veel pijn was." "Alsof jij weer hoe het voelt, je weer niks van mij! Fucking niks! Dus doe niet alsof je me kent want je kent me niet! Ik ben er klaar mee, laat me nu fucking alleen of ik zal je leren wat pijn is!" "Jij denkt dat ik niet weer wat pijn is?" "Huh?" "Praat niet alsof je weet wat ik hem meegemaakt, ja ik ken je misschien niet maar ik heb genoeg meegemaakt om te kunnen zien wanneer iemand in pijn is." Had hij het nou over de mensen die hij gepest en mishandelt heeft? Gadverdamme, deze klootzak is nog erger dan ik me kan herinneren. "Alsjeblieft ga weg, ik word ziek van je." "Ik laat je alleen, voor nu, maar ik kom terug." Hij loopt weer naar binnen. "What the fuck lult die gozer allemaal." Zeg ik hardop. Met terugkomen, bedoelde hij zoals vroeger? Wacht, ik kan hem aan! Ik ben sterk, mentaal en fysiek. Ik kan hem aan.... Ik zal het nooit meer laten worden zo als toen. Nooit in mijn leven wil ik weer terug naar hoe het er toen aan toe ging en om dat voor mekaar te krijgen zal ik alles op alles zetten. "Wacht maar Ryan!"

Vertel me wat je van dit hoofdstuk vind! :) Xx