The Other Me

hoofdstuk 5

Als iemand een goed plaatje heeft voor Ryan, zou je die dan willen sturen? Ik zou het waarderen haha :)

Hier hoofdstuk 5 voor jullie, Hope u like it! :)

De volgende paar dagen kwam ik Ryan vaak tegen, dan gaf ik hem een blik die zou kunnen doden en negeerde hem. Ik zag aan hem dat hij het niet snapte, maar dat maakte niks uit. Als hij wist wie ik was wat zou hij dan in hemelsnaam met me doen. Ik vind het rot om toe te geven maar ik ben soms nog bang voor hem. Overdag denk ik er niet zo over na en ga ik in een soort robot modus, ik voel dan niet zo veel. Maar op de momenten dat ik de tijd neem om na te denken, thuis en op de trap bij de nooduitgang komen soms mijn angsten omhoog, maar ik moet ze me niet de baas laten worden. Want ik ben niet meer dat meisje die dat wel deed, ik ben nu Jade en met Jade valt niet te spotten. Ik hoor de bel gaan en loop terug naar het lokaal, het was maandag. In het weekend had ik niks gedaan, natuurlijk ging Tyler weer dreigen met zijn kookkunsten om mij mijn huiswerk te laten maken, dus dat had ik wel af. Maar nu hier op school, voelde ik me nog steeds als een zombie, het liefst zou ik de hele dag in mijn bed liggen en niks doen, maar dat zou Tyler nooit toestaan. Ondanks dat Tyler soms nogal bezorgd kan doen enzo hou ik toch van hem. Hij is op dit moment de enigste echte familie die ik nog heb, want mijn biologische tante's en oom's kijken niet naar me om, niet dat ik het nodig heb. De meeste haat ik, dus ik vond het oké dat ik bij Tyler was maar het bracht ook wat angst, want als je iets hebt kan je het ook verliezen, hoe hard je er ook aan vastklamt. Argh... Ik moet mijn hoofd leegmaken voordat ik de klas in ga. Oké kom op... Je kan dit. Ik gooi de deur open en kijk met een grote grijns naar mijn docent aardrijkskunde. "Fijn om te zien dat jij er ook bent Jade." Zucht meneer Schram. "Ga zitten op je plek Jade..." Zegt hij geërgerd. "Met liefde meneer." Ik geef hem een knipoog terwijl ik naar mijn plek naast, jammer genoeg, Ryan. Ik wist niet waarom maar op een of andere manier is het zo gekomen dat ik bij de hoeft van mijn klassen naast Ryan zit. Ik ga zitten en open mijn boek op een willekeurige pagina terwijl ik een oortje indoe en wat onderuit zak. Ik kijk ongeïnteresseerd naar meneer Schram terwijl hij ons vertelt dat we een daltontaak moeten maken. "Dan zal ik nu de groepjes oplezen." Wacht? Groepjes? Ik wil niet in een fucking groepje werken! Ik wil met geen een van deze bitches samenwerken. Ik besluit goed op te letten wie mijn partner zou worden. "Lisa en Wouter, Ron en Peter, Verena en karlijn, Jade en Ryan..." What the fuck?! Haat god me of zo. Ik keek opzij naar Ryan die iets aan het schrijven of tekenen was in zijn schrift. Ik sta met veel herrie op uit mijn stoel. "Meneer, ik wil niet samenwerken met hem!" Vol walging wijs ik naar Ryan die nu vragend naar mij keek. Ik ontweek zijn blik. "Mevrouw Hoving, zou u uw vinger willen opsteken voordat u spreekt." Ik dacht eraan om mijn middelvinger op te steken maar bedacht me toen dat meneer Schram de enigste is die kan zorgen dat ik niet met Ryan hoef samen te werken. Ik steek rustig mijn vinger op. "Ja mevrouw Hoving!" "Ik wil niet met Ryan samenwerken!" Ik voelde Ryan's ogen in mij prikken, maar ik bleef mijn blik richten op de docent. "En waarom dan wel niet?" "Omdat.." Fuck, wat moest ik zeggen? Ryan heeft mijn leven een hel gemaakt dus ik zit niet te wachten om alleen met hem in een kamer te zijn? Niemand hier weer dat ik Lucy ben en dat moet zo blijven. "Waarom mevrouw Hoving?" "Dat hoeft u niet te weten." Sis ik. "Mevrouw Hoving! Zo'n toon sla je niet tegen je docent aan, bied je excuses aan." "Als ik dat doe mag ik dan van partner ruilen?" "Nee, je partner sta...." "Dan zie ik geen reden om mijn excuses aan te bieden, meneer schram." “Mevrouw Hoving!” “Meneer Schram!” roep ik uitdagend terug. “Eruit!” “Met liefde meneer.” Ik pak mijn spullen en blaas meneer Schram een kushandje toe als ik naar buiten wandel. Eens kijken, heb ik zin om naar Dennis te gaan? Nope. Ik loop naar mijn gewoonlijke plekje achter de nooduitgang deuren. Ik hang over de leuning en kijk omlaag. Leerlingen zitten in groepjes te praten of iets anders te doen. Ik kijk naar ze met minachting. Dan keer ik ze mijn rug toe en graai mijn mobiel uit mijn zak en doe mijn oortjes in. Ik luister naar wat dubstep nummer en sluit mijn ogen terwijl ik meebeweeg met de beat. Ik laat mezelf op de grond zakken en pak het doosje uit mijn zak. Ik open het en kijk naar het mesje. Ik vraag me af, waarom ik het nog niet weg heb kunnen doen. Als ik het bij me houd is er natuurlijk een kans dat het een keer mis gaat, maar dat risico ben ik bereid om te nemen. Zonder dat mesje bij me te hebben voel ik me lichtjes in paniek, nee, niet paniek, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar ik weet dat ik me een stuk beter voel als ik het wel bij me heb. Ook al is het niet goed. Ik staar naar het mesje tot ik het gevoel heb dat iemand naar me kijkt. Ik richt mijn hoofd wat omhoog en een gil ontsnapt uit mijn mond. Even heb ik dat gevoel weer, alsof ik wil wegrennen maar ik negeer het. “What the fuck Ryan?! Wat the hell moet je?!” Hij loopt de trap af zonder iets te zeggen en gaat dan op zijn hurken voor me zitten. “Wat. Moet. Je?” “Waarom wil je mijn partner niet zijn?” “Is dat waarom je hier bent?” Hij geeft geen antwoord dus dat neem ik aan als een ja. Ik besluit om mijn mond ook te houden, als hij niks zegt doe ik dat ook niet. Na een minuut geeft Ryan op. “Is er iets mis met me?” “Hahahah, of er iets mis met je is? Jeez…” “Heb ik je ooit iets misdaan?” vraagt Ryan. Oh hij moest eens weten. “Je hebt geen idee, Ryan.” Hij kijkt me verward aan. Ik sta op en rek me een beetje uit. “Het was een zeer gezellig gesprek, Ryan, maar ik ben bang dat ik nu toch echt moet gaan, ik heb een druk leven.” Ik geef hem een knipoog en draai me om, maar voordat ik kan weglopen, grijpt hij mijn hand vast. Lucy! Niet wegrennen, je bent van mij! Nee, kut! Het was ondragelijk om zijn stem zo weer in mijn hoofd te horen. Ik ruk mijn hand uit zijn greep en kijk hem woest aan. Ik kook van de woede. Wilde hij me weer laten lijden?! “Heb je al niet genoeg schade aangericht?” vraag ik hem zachtjes. “Wat? Waar heb je het over?” Ik geef geen antwoord en draai om om weg te lopen, maar dan grijpt hij mij weer vast. Dit keer niet alleen mijn pols, hij duwt me met mijn rug tegen de muur en houdt mijn handen boven mijn hoofd gedrukt. “Laat me los verdomme!” Ik probeer me los te wurgen uit zijn greep maar het had geen zin. “What the fuck heb je tegen mij?! Ik heb je nooit iets misdaan! Ik ken je nog maar net!” Ik liet hem zijn monoloog voeren en besloot mijn mond te houden. “Wat is je fucking probleem.” Ik kijk diep in zijn ogen, zijn ogen die nu bloedrood lijken. “jij, bent mijn probleem.” Hij laat een van mijn handen los en maakt een vuist. Wat? Nee! Gaat hij me slaan?! Mijn adem versnelt en ik begon te trillen. Dan sluit ik mijn ogen, terwijl ik op zijn stoot wacht. Ik hoor de bons, maar voel geen pijn. Ik open langzaam mijn ogen. Ryan’s vuist is millimeters naast mijn hoofd in de muur geplant, zijn gezicht is zo dichtbij dat zijn neus bijna de mijne raakt. “Waarom haat je me?!” ik kon er geen woord meer uitkrijgen, het leek alsof ik verstijfde. “Waarom, vind je me niet aardig?” langzaam verandert zijn gezicht totdat zijn ogen niks anders dan verdriet uitstralen. Ik kijk hem wantrouwig aan. “Ben je klaar?” Sis ik. Hij reageert niet. Ik ruk mezelf uit zijn nu losse greep, grijp mijn tas van de grond en ren de trap op de school in. Ik ren naar de wc’s waar gelukkig niemand anders was. Ik open een hokje en doe hem op slot. Ik doe de wc-bril omlaag en ga erop zitten. Langzaam komen de tranen. Ik dacht dat ik dit kon, misschien ben ik toch niet geschikt? Ik dacht dat hij mij niet meer kon raken, dat niemand mij nog kon raken… waarom voel ik me nu dan zo bang? Ik kijk door mijn wazige ogen naar mijn broekzak. Snel gris ik het doosje eruit. Ik open het en neem het mesje in mijn handen. Ik klik mijn leren bandje los en laat het op de vloer vallen. Even twijfel ik, moet ik dit wel doen? Ik staar naar mijn pols, dan naar het mesje en dan weer terug. Ik adem diep in en uit. What the hell, ik doe het gewoon. Ik breng het mesje omlaag en maak een rechte rode lijn terwijl ik op mijn tanden bijt. Even lijkt het alsof ik geen schade heb aangebracht maar dan komt langzaam een rode vloeistof de wond uit sijpelen. Ik staar ernaar, mijn hoofd wordt leeg terwijl ik er nog een zet, nog een, nog een en nog een. Ik staar naar het resultaat op mijn pols, dan barst ik in tranen uit. Het bebloede mesje laat ik op de grond vallen terwijl ik mijn knieën luidsnikken naar mijn borstkast breng, ik sla mijn armen erom heen en laat mijn hoofd tegen mijn knieën zakken. What the fuck ben ik aan het doen? Ik was zo goed bezig en nu doe ik dit…. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf en dat maakt de drang om te snijden nog groter. Ik breng mijn pols omhoog en kijk nog eens naar wat ik heb aangericht. Ik walg ervan, ik walg van mezelf… Ik ben een fucking emotioneel wrak. Ik pak wat wc papier en druk het hard tegen mijn pols aan om het bloeden te stoppen. Na een tijdje werkt het, waarna ik voorzichtig maar leren bandje van de grond pak en deze weer omdoe. Ik pak daarna het mesje van de grond. Ik maakte het schoon en stopte het terug in het doosje. Ik stopte het in mijn broekzak en haalde daarna een mini spiegeltje uit mijn tas, ik keek naar mijn spiegelbeeld. Bleke huid, rode ogen, uitgelopen mascara, haren in de war, ik zag er niet uit. Ik begin mezelf wat op te knappen en werk mijn make-up bij. Als ik klaar ben sta ik trillerig op en haal de deur van het slot. Ik kijk nog een laatste keer in de spiegel en stap dan de gang op. Ik loop naar de kluisjes en pak mijn jas en sigaretten eruit. Ik loop naar buiten en steek er een op. Ik laat de rook diep door mijn longen gaan en ademde daarna uit. Ik keek naar de wolkjes die mijn ogen voorbij vlogen. Het maakte me kalmer, ik neem nog een paar hijsen terwijl ik richting huis loop. Eenmaal thuis steek ik de sleutel in het slot en open de deur. Ik ga stilletjes naar mijn kamer. Ik doe mijn kleding uit en wissel ze in voor een kort broekje en een oversized trui. Ik ga in bed liggen en sluit mijn ogen. Voordat ik in slaap kon vallen hoorde ik een stem. “Jay, wat doe je thuis?” Ik open mijn ogen en kijk in het bezorgde gezicht van Tyler. “Het was kut op school en ik besloot dat ik daar niet meer wilde zijn.” “Wil je erover praten?” ik schud mijn hoofd. “Zal ik bij je komen liggen.” Dit keer knik ik. ik schuif en stukje op zodat Tyler erbij past. Hij schopt zijn schoenen uit en komt onder de deken liggen terwijl hij zijn armen om me heen slaat. Ik begraaf mijn gezicht in zijn borst. “Jay, het is oké als je er nu niet over wilt praten, maar beloof me dat je het wel een keer doet. Ik ben bezorgd.” Ik wilde hem vertellen dat het oké was, maar dat zou een leugen zijn en ik wil niet tegen Tyler liegen. “Beloof je het Jay?” Ik knik langzaam. “Dan is het goed, doe je ogen maar dicht Jay. Neem eventjes wat rust, je hebt het nodig.” Ik sluit mijn ogen terwijl Tyler cirkels op mijn rug begint te tekenen. Het maakt me ontspannen. “Ik hou van je Ty.” “Ik hou ook van jou zusje.” Met die woorden viel ik in een diepe slaap.

Ahh, ik vind Tyler zo’n schatje. J Hoe vonden jullie dit Chappie? Ik had vandaag echt een kutdag dus ik besloot om mijn frustratie hierin te stoppen. Heeft trouwens iemand van jullie meegedaan aan Self harm awareness day? Ik vind dat wel een belangrijke dag dus ik schreef vanochtend gelijk ‘Keep fighting’ op mijn pols, zoals vele anderen. Heel veel mensen zien zelfverwonding niet als iets serieus, maar het is een echte verslaving en het kan je hele leven overhoop halen, geloof me ik weet hoe het is. Voor alle mensen die dit lezen en net zoals ik zijn, geloof in jezelf en je kan het overwinnen, als je zelf niet wilt overwinnen lukt het ook niet, dus geloof in jezelf. Anderen kunnen helpen, maar uiteindelijk ben jij de enige die jezelf kan laten stoppen.  Stay strong you guys! Xxx <3