Gülünç Değil Mucizevi 2

Sezon Finali / Finale de la Saison

Marinette
Alya ile Louvre Müzesi'nin önünde buluştuk.
-Bu sefer cidden çok yaklaştım! Ölmüş bir süper kadın kahramanın kimliği... Evet, bu harika olacak!
Müzeye girecektim ki Alya beni durdurdu.
-Bekle!
-Niye?
Birden gümüş renkli bir araba, müzenin kenarına yanaştı. Ve o arabadan da Adrien indi.
-Adrien mı!? Onun burada ne işi var!?
-Ben çağırdım. Merak etme, bu iş sadece üçümüz arasında. Sen bana sonuçta Mavi Kuğu için buraya geldiğimizi söyledin. O da gelmek istedi.
-Evet ama...
Adrien yanımıza geldi.
-Selam kızlar!
-Merhaba Adrien, dedim utanıp sıkılarak. Alya lafa karıştı.
-Hadi, içeriye geçelim.
Müzede Mısır temalı şeyler vardı. Alya ve Adrien ile konuşmaya başladım.
-Mavi Kuğu'nun Tibetli olduğu söyleniyor ama sesinde Fransızca aksanları da vardı. Sanki...tam Tibetli değil gibi. Yarı Çinli yarı Fransız, dedi Adrien. Alya hemen atladı.
-MARİNETTE! Senin annen Çinli'ydi, değil mi?
-Evet ama tek Çinli akrabası olan ben miyim?
-Ve boncuk mavisi gözler?
-Dünyada tek mavi gözlü olan kız ben değilim.
Alya bana yaklaştı. Güldü.
-Şaka yapıyorum Marinette. Ama Mavi Kuğu'nun kimliği ifşa edilene kadar sen de şüpheliler arasındasın. Eee, bize Mavi Kuğu hakkında bir şey gösterecektin.
-Elbette...biraz sabırlı ol.
El çantamı açtım. Duusu, duvarda asılı olan papirüsü gösterdi. O sırada Alya bana çarptı. Son anda el çantamı kapattım. Genç bir adam yerdeydi.
-Hah! Neyse ki kırılmamış!
Alya sinirliydi.
-Teşekkürler...biz de iyiyiz!
Adam bize döndü.
-Kusura bakmayın. Hey, sizi tanıyorum. Alya Cesaire, Adrien Agreste ve Marinette Cheng. Siz Alix Kubdel ile aynı tasarım kulübüne gidiyorsunuz, değil mi? Ben onun abisiyim: Jalil Kubdel. Alix, bana sizden çok söz etmişti. Baba!
Bir adam bize yaklaştı. Delikanlı, onu kolundan sürükleyerek papirüsün yanına götürdü. Biz de oraya geldik.
-Eee, neymiş bu Mavi Kuğu hakkındaki çok gizli bilgi, dedi Alya.
-Hemen söyleyemem...sürprizi kaçar...
El çantamı açtım. Duusu, papirüsü gösterip duruyordu. Sonra Jalil beni ittirdi. Ne kaba adam.
-Gördüğün gibi baba, bunlar Firavun Tutankamun ve eşi Nefertiti. Arkalarında da tam yüz mumya var. Nefertiti, firavundan daha önce öldü. Ve Güneş Tanrısı Ra da onu tanrıça yaptı.
-Bunların hepsini tabii ki de biliyorum. Çünkü ben bu serginin müdürüyüm.
-Öyleyse Tutankamun'un aşkından vazgeçmediğini de biliyorsundur. Ra'ya yeni bir eş teklif etti. Bu paragrafta, yapılan ayin canlandırılıyor. Bu hiyeroglifleri kimse daha önce çözememişti. Ben çözdüm!
-Bu çok saçma. Bir insan yeniden dirilemez!
-Baba, bu saçma değil! Ya Tutankamun, insanları diriltmenin bir yolunu bulmuşsa!?
-Nasıl!? Kanıtla bakalım!
-Elimde Firavun'un asasını tutarken sözcükleri söylemem ye-
-Deli misin sen!? Ona dokunmayı aklından bile geçirme! O, paha biçilmez bir tarihi eser. Anlaşıldığı an işimden olurum. Sen de başını o papirüslerden kaldır da biraz gerçek dünyaya odaklan!
Adam sinirle çıktı. Jalil ise üzüntüyle uzaklaştı. Alya ile Adrien'a döndüm.
-Böyle saçma fikirleri olan birilerini tanıyorum... Siz! Hâlâ bir ölünün dirilme masalına inanıp onun kimliğini bulmaya çalışıyorsunuz!
Alya güldü.
-Bunu doğru olduğunu yakın zamanda...onunla yüzleşerek gösteririm! Onun maskesini eninde sonunda eline tutuşturacağım!
Tam gidiyorlardı ki onları durdurdum.
-Bekleyin! Size Mavi Kuğu hakkında bulduğum sırrı göstereceğim!
-Sonunda! Umarım bu blogda iş görür.
Papirüsün yanına gelmiştik ki bir ses duyuldu.

Adrien
Üçümüz de aynı anda bağırdık.
-BİR AKUMALI!
Alya hemen telefonunu çıkardı, bir köşeye geçip süper kötüyü çekmeye başladı.
-Alya, ne yapıyorsun!?
Marinette, beni Alya'nın yanına götürdü.
-Onu koru!
-Sen ne olacaksın? Bekle! Marinette! MARİNETTE!
Marinette koşup uzaklaştı. İzini kaybetmiştik.
Firavun süper kötü, elinde bir baloncuk oluşturdu.
-Tut! Zaman dursun!
Baloncukları fırlattı. İçine giren insanlar yavaşlayıp hapsoluyordu. Firavun, asayı ve papirüsü aldı. O sırada bizi fark etti.
-Ne hakla bir Firavun'u rahatsız edersiniz!?
Asasını kaldırdı.
-Cehennemde görüşürüz, ölümlü mankafalar!
Bize şiddetle vurmasını bekledik. Alya ile birlikte gözlerimizi kapattık ve acı sonumuzu bekledik.