Είναι απίστευτο πως είσαι τόσο αφοσιωμένος στην τωρινή σου μορφή που οι αξίες και τα πράγματα που σε γέμιζαν στο παρελθόν σου έχουν χαθεί. Σου υπενθυμίζονται μόνο αν δεις παλιά φωτογραφία.
Η ανάγκη της ζωής. Η ομορφιά κάθε ημέρας όσο συνηθισμένη και αν είναι αυτή.
Σήμερα καλό μου ημερολόγιο ήθελα να πάω στον φούρνο. Αλλά επειδή η μαμά δεν με άφησε και εγώ πήγα παρά την θέληση της , είχε κάνει τον κύκλο του τετραγώνου ώστε να νομίζω πως με άφησε μόνη στο σχολείο. Ευτυχώς γύρισε και με πήρε γιατί ήταν τα γενέθλια μου. Ουφφ χαίρομαι πολύ!
Ταξίδια με το ποδήλατο, η χαρά που θα κοιμόντουσαν τα ξαδέρφια μας στο σπίτι μας, η έκπληξη της μαμάς ότι θα κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο στην θάλασσα επειδή καθαρίσαμε τα δωμάτια μας, η άμμος που μετέφερε ο παππούς μας για να παίζουμε στο σπίτι, το παγωτό που αγόραζε η γιαγιά για να τρώμε τα μεσημέρια, τα γειτονακια που τώρα, ούτε θυμάμαι τα ονόματά τους, αλλά τότε, ήταν φίλοι από την πρώτη στιγμή.
Οι κούνιες, τα παιχνίδια, τα μαλωματα, η ανάγκη να κοιμόμαστε με τα αδέρφια μας. Ξαφνικά πλέον έχει χαθεί. Δεν είναι ανάγκη.
Ανάγκη πλέον είναι να βρεις μια σωστή δουλειά με καλό κέρδος, να σπουδάσεις, να έχεις φίλους να ακούν τα προβλήματα σου, έναν καλό σύντροφο να σε ακούει και σε βοηθάει. Γιατί ως γνωστών... Έχεις προβληματα.
Το βιβλίο του Mark Manson λέει πως η ζωή γενικά θα είναι γεμάτο προβλήματα. Αυτό που διαφέρει όμως την ζωή την δικιά μου με την δικιά σου είναι αν τα προβλήματα σου είναι ανεκτά. Να είναι προβλήματα που θες να αντιμετωπίσεις.
Τότε απλά το πρόβλημα ήταν τα μαθήματα του σχολείου, ή αν το δωμάτιο είναι συμμαζεμενο , ή τα μαλωματα των 2 πρώτων ωρών με τις φίλες μου . Φυσικά αφου τελείωνε το πρόγραμμα Γλωσσα-Γλωσσα-Μαθηματικα. Τα ξαναβρισκαμε.
Και τώρα δεν έχω φίλες... Δεν έχω όρεξη για δουλεια, δεν ξέρω τι με ξημερώνει, ξέρω πως τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσω δεν είναι ότι δεν ξέρω να λύσω μια αριθμητική παράσταση. Και αυτό με πονάει πάρα πολύ.
Έχω να δω την αδερφή μου έναν χρόνο.. Με την μικρή δεν ανταλλάζουμε ούτε 10 κουβέντες μέσα σε έναν μήνα. Η μαμά μου τα κρατάει όλα μέσα της και ο μπαμπάς μου παίρνει επιλογές που δεν μπορώ να τις δεχτώ.
Εύχομαι τουλάχιστον. Όταν γίνω 40 και τα προβλήματα που είχω τώρα στα 21 δεν θα έχουν καμία σημασία. Να οδηγώ προς ένα μέλλον το οποίο θα με φέρνει πιο κοντά στην παιδική μου ηλικία. Στην ξενοιασιά και την ηρεμία της ψυχής.
Αλλά ξέρω πως μέχρι τότε θα πρέπει να ανεχτώ πως η ζωή μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Πως θα περιμένω το Σαββατοκύριακο ή τις γιορτές να πάω στο χωριό μου να ηρεμήσω. Και φτου και πάλι από την αρχή.
Ας μην με έλεγαν ποτέ ότι θα μετανιώσω που βιαζομουν να μεγαλώσω. Γιατί τώρα η ψυχή μου , μου το επαναλαμβάνει συνέχεια "στα λέγαν , στα λέγαν , στα λέγαν." Και το μισώ.
