Δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει την αξία που δίνεις πάνω σε ένα παιχνίδι.
Όταν αυτό το παιχνίδι παύει πια να είναι ένα κομμάτι φαντασίας και σκίτσων και απλώς χαρακωνεται στην ψυχή σου σαν κάτι δικό σου. Σαν ένα συναίσθημα που τίποτα δεν μπορεί να στο διώξει.
Το μυαλό ταξιδεύει όπως ένα βιβλίο ή ένα όνειρο. Απλώς σε αυτήν την περίπτωση το σκέφτεσαι ξανά και ξανά και δεν αλλάζει η εικόνα που έχεις διαμορφώσει.
Δενεσαι με τους χαρακτήρες και ταυτίζεσαι με αυτούς όταν βρεις την ευκαιρία. Γιατί θες και εσύ να νιώσεις ξεχωριστός σαν και αυτους. Δυναμικό και έξυπνο.
Και φτάνεις στο σημείο να κλάψεις. Να κλάψεις που όλα τελείωσαν. Να κλάψεις που σε έχει αφήσει μια πίκρα στο τέλος αλλά ένα χαμόγελο στα χείλη. Γιατί όταν ταυτίζεις τον εαυτό σου. Ζεις την στιγμή πιο ζωντανά από ποτέ.
Και επειδή περνάνε οι μήνες και δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Ξέρω πως το αγαπάω αυτό το συναίσθημα. (Συναίσθημα...) Δεν θέλω να το διώξω από πάνω μου, είτε είμαι 19, είτε 50 , είτε 80.
Και εύχομαι οταν μεγαλώσω να ξανά παίξω αυτό το παιχνίδι και να ξανά νιώσω για άλλη μια φορά γιατί με τόση λαχτάρα σημαδεύω με μελάνι το σώμα μου με βάση αυτό το συναίσθημα για ακόμα μια φορά.
Αλλά ξέχασα.. είναι χαζό για τους γύρω μου να κάνω τατουάζ έναν χαρακτήρα από video game.
