26 Σεπτεμβρίου και σήμερα και νιώθω διαφορετικά.
Όπως τότε που με φιλούσες παθιασμένα σε καιρό με καταιγίδα και βροχή.
Που να ήξερα τότε πως μετά από 4 χρόνια αυτός ο καιρός θα αντικατοπτρίζει τα μάτια μου;
Ένιωθα μια αθώα φλόγα να με καιει ολοκληρη, ζωντανή.
Και ακόμα την νιωθω, μόνο που αυτή η φλόγα μετά από τόσα χρόνια έχει άλλη γεύση.. πιο... Ώριμη.
Κάθε χρονος και καινούριες εμπειρίες, καινούριες μαλακίες, καινούρια κλάματα, καινούρια γέλια μαζί σου και σ'αγαπαω γαμωτο.. Αγαπάω το ότι μεγαλώνουμε μαζί και παρ'ολο που γινόμαστε τόσο διαφορετικοί συνεχίζουμε να κραταει ο ένας του άλλου τα χέρια.
Αγαπάω που ταυτόχρονα ανεβαίνω το πρώτο σκαλί, σε σηκώνω στο δεύτερο και εσύ απευθείας στο τρίτο και ου τω κάθε εξής..
Περπατάμε σε έναν δρόμο με χώμα και χαλίκια και παρ'ολο που μερικές φορες πονάνε τα πόδια μας εμείς ακόμα τραγουδάμε τα τραγούδια που αγαπάμε και πραγματικά εύχομαι ο δρόμος αυτός να μην είναι αδιέξοδος, ή και να είναι... Να μην μπούμε στην διαδικασία να επιστρέψουμε... Να μείνουμε σε αυτό.. μαζί.
Η μουσική που ακούω, ο τρόπος που μιλάω και σκέφτομαι.. τα υιοθετησα από εσένα μωρό μου και δεν μπορώ να είμαι πιο ευγνώμων για αυτό.. γιατί όσο δύσκολος και αν είσαι σαν άνθρωπος, τόσο περισσότερο μ'αρεσει γιατί εξερευνώ τους θησαυρούς σου.
Και ας έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Δεν με πειράζει. Αρκεί να έχω εσένα.
Γιατί στα μάτια σου βλέπω μπροστά μου έναν άντρα, έναν άντρα που πέρασε δύσκολα αλλά στέκεται στα πόδια του, από 17χρονος τρελός έφηβος, σε 21 χρόνο παλικάρι.
Και χαίρομαι που είμαι αυτή που για ακόμα έναν χρόνο στάθηκα δίπλα σου.
Πάμε για τον Πέμπτο.
Χρόνια μας πολλά.
Σ'αγαπαω.
