ZÜMRÛD-Ü AŞK (ASKIDA)

7.BÖLÜM~DEĞİŞEN YÖN~

"Olmamalıydı.."

***

"Dila baak ordalaaarrrr!"

Başını çevirip baktığında, horozlu şekerleri gördü Dila. Gülümseyerek onu çekiştiren çocuğun ardından adımladı hızlıca. Neredeyse bir saattir geziyorlardı. Dur durak bilmeden her şeyden yemiş, almışlardı.

Aklına gelenle utanç içinde kızardı yanakları.

Ağasının Hamza'ya verdiği para çok fazlaydı. Yetti de artmıştı bile. Kalan parayı geri vermeyi düşünmüştü ama Hamza almayacağını, onu sadece sinirlendireceğini söyleyip durmuştu.

"Bundan istiyorum iki tane."

Dila, Hamza'nın ona verdiği paradan satıcının istediği kadar ayırıp uzattı çekinerek. Hamza heyecanla horozlu şekeri emmeye başladığında ona uzattığı şekeri aldı lakin yiyemezdi ki. Hele ki Hamza gibi hiç yiyemezdi bu kalabalıkta. Biliyordu ki kendisinin ki bitince onunkini de yiyecekti. Elinde bekletmeye başladı aynı zamanda gezerken.

Bir anda duyduğu sesle bıkkınca nefes verdi genç kız. Sürekli arayarak ne yapmaya çalışıyordu bilmiyordu ama hiç normal değildi.

Yaptığı hangi şey normaldi ki?

Neredeyse bir saattir her 10 dakika da bir aramıştı. Elindeki telefona baktı. Yine aynı numara arıyordu.

Sözde önemli bir şey olduğunda o arayacaktı..

Bekletmeden açmaya koyuldu telefonu. Çekinerek kulağına götürdü. Titreyen sesine lanet etti kısa bir an..

"Efendim?"

Baran, gülümseyerek arkasına yaslandı koltuğunda. Gözlerini kapatıp başını arkaya attı keyifle.

Kafayı yemesine çok az kalmıştı..

"Alo?"

Bu ses, sonu olacaktı onun..

"Ne yaptınız bitti mi işiniz? Saat geç oldu alayım sizi."

Dila, çekinerek cevapladı hemen.

"Siz zahmet etmeyin ağam. Biz biner gideriz uzak bir yer değil zaten oturduğumuz mahalle-"

"Dila, bitti mi bitmedi mi?"

Sinirlenen sesini işittiğinde dudaklarını ısırdı. Gözleri iştahla şekerini yiyen çocuğa çevirdi.

"Bitti mi işimiz Hamza?"

Hamza, kıkırdayarak bir ısırık daha aldı şekerinden. Ağzının içinde kütür kütür çiğnedikten sonra dudaklarını yaladı.

"Bitti Dila'cım. Yine geliriz sonra."

Dila, onun bu güzel hareketlerine kıkırdayarak cevap verdi. Telefonda onları hasretle dinleyen ağayı anlık unutmuştu.

"Geliriz tabi."

Baran ağa, güzel sesini duydukça kederleniyor, içi gidiyordu uzak kalışına.. Böyle yaptıkça yüreği alev alıyor, daha da çekiliyordu sanki dibine. Bırakmayacaktı. Istse de bırakamayacak kadar farklı bir hissin kurbanı olmuş, öylece kapılıp gitmişti.