'' Gel bakalım Miniğim '' demiştim. Benden 12 yaş küçük kız kardeşim Asya'ya . Dizlerimi kırıp ona doğru kollarımı açtığımda sulu gözlerle boynuma sarılmıştı , ona sarılıp öptükten sonra ayağa kalkmıştım.Evet,burdan gitmeye çok üzülüyordum,bir yandan mutlu oluyordum , duygularımı kontrol edemiyordum ...
Lakin burdan gitmek hem annem için hem kendim için daha yararlı olucağını biliyordum .
Annemle Asya 'dan önce vedalaştığımız için tek izimi kırıp valizimi sürüklemeye başlamıştım . Gözlerimin dolduğunu hissetmiştim arkama dönüp bakmak istiyordum fakat kararsızdım
Birkaç adım daha uzaklaştığımda arakama bakacaktım zaten . Annem bana fırsat vermeden arkadan ''Kayram! Kızım !'' diye bağırdığında gözlerimdeki yaşlar dudaklarıma kadar süzüldüğünü hissetmiştim. Arkamı döndüğümde koşar adımlarla ilerliyordum dudaklarımın arasından '' Canım annem '' diye fısıldamıştım Annemin boynuna kollarımı sarmıştım, annem ellerini saçlarıma daldırdığında o an herşey mükemmel geliyordu adeta ... Nasıl dayanacaktım ben onsuzluğa...
Annemin kollarının arasından çıktığımda sona anons yapılıyordu ''Değerli yolcularımız 10:30 istanbul uçağımız için son anonstur Yerlerinizi almanız önemle rica edilir'' Annemin eli yavaşça elimden eli kayarken valiziimin yanına hızlıca gitmiştim. Uçağımı kaçırmamak için tekrardan hızlı adımlarla ilerlemiştim.
Yerime geçtiğimde telefonlarımızı uçak moduna almamızın gerektiğini ve en fazla yarım saate kadar İstanbulda olabilceğimizi belirtimşlerdi . Derin bir nefes aldıktan sonra tekrar o iğrenç ses ''Değerli yolcularımız emniyetiniz için emniyet kemerinizi takmanız önemle rica edilir'' demişti. Tekrardan nefesimi sesli şekilde dışarı bırakmıştım . Ayakkabılarımı çıkartıp kenara koymuştum Cam kenarı olduğu için başımı cama yaslamıştım Fakat gözlerim camdan dışarı kaydığında aniden gözlerimi çekmiştim. Uçak daha kalkmamıştı fakat genellikle heycan yapardım kalp çarpıntım başlar ara ara nefesim kesilirdi. Annemsiz uçağa ilk binişim olacaktı. Bu yüzden panik yapmamaya çalıştım . Annem her zaman uçağa binmeme karşıydı fakat o kadar yolu tek başıma çekme taraftarı değildim . En azından hemen inicektim .Uçak ufak bi sarsıntı geçirdiğinde kalbimin kulaklarımda attığını sanmıştım... Ufak bi sarsıntıdan ne gelebilirdi ki Neden bu kadar panik yapıyordum , sakin olmam gerek, Sakin Kayra Sakin...
Gözlerimi kapatıp kulaklığımı takmıştım . Uçağın havalandığını hissetmemeye çalışmaya çalışıyordum. Kendimi müziğe bırakmıştım O her şeyin çözümüydü . Kulaklarımda yankılanıyordu
Set me free, leave me be
I don't want to fall another moment into your gravity
Here I am as I stand so tall, just the way I'm supposed to be
But you're on to me and all over me
Hayatım boyunca bıkmadan dinleyebilceğim ve ruhuma iyi gelen en iyi şarkı diyebilirdim
Gözlerim birbirine ulaşmak için savaş veriyordu adeta .Gözlerimi her ne kadar açık tutmaya çalışsamda savaşı kaybetmiştim . Bedenim ve parçalar ayrılmazdı . Bedenimi onlara emanet edip kafamı ufak cama yaslamıştım. Ve artık tüm ruhum onlara aitti...
