ANGRY

20 - W Oczekiwaniu Na Pomoc.

Tydzień.

To tyle musiałam wycierpieć, aż ktoś miał mnie w końcu uratować.

Siedem caluśkich i okrągłych dni. Sto sześćdziesiąt osiem godzin tortur w tym miejscu i wiszenia na linie. Jeśli miałam to przeżyć, należał mi się za to Oscar i odznaka mistrzyni cierpienia.

***
Dzień pierwszy nie zaczął się zbyt kolorowo.

Ze snu wyrwało mnie walnięcie czymś drewnianym, prosto w plecy. Jęknęłam głośno i gdy chciałam się jakkolwiek poruszyć, uświadomiłam sobie, że mam związane nogi. Idioci musieli mi to zrobić, gdy spałam!
- Dzień dobry, Katie - usłyszałam za sobą głos Ray'a, który chwilę później stanął kilka kroków ode mnie, trzymając w rękach kij bejsbolowy. Tak, byłam aż tak niebezpieczna, że musiał się bronić tym badziewiem. 
- Chyba jednak nie taki dobry - powiedziałam z trudem.
- Wyglądasz okropnie, wiesz?
- Podziękuj łysemu i wytatuowanemu. Gdy się tylko stąd uwolnię, zabiję was wszystkich. 
- W to akurat wątpię, moja ukochana córeczko - Ray uśmiechnął się gorzko i uderzył mnie tym razem w prawe biodro. Przygryzłam dolną wargę, by powstrzymać się od okrzyku bólu.
- Proszę, przestań... - wychrypiałam, patrząc na niego spod włosów, które opadły na moją twarz jak Krwawej Marry.
- Co? Powtórz, bo chyba nie dosłyszałem? - zaśmiał się drwiąco. 
- Przestań mnie tak traktować! To boli! - krzyknęłam, miotając się jak szalona, mając nadzieję, że lina pęknie. Ray uspokoił mnie kolejnym uderzeniem w biodro, a gdy i to nie pomogło, walnął mnie z pięści prosto w szczękę.
- Nigdy, kochana. Czeka nas ciekawy tydzień, a pod sam jego koniec, będziesz prosiła o śmierć, wiesz? Każdy tak robi. A ja to zrobię z przyjemnością, bez zawahania się.
- Pieprz się, parszywy geju. Może zamiast marnować swój czas na wyżywaniu się na mnie, idź lepiej ruchać w dupsko swojego kolegę? Albo mu obciągniesz? Pedały to kochają, prawda Ray? - Parsknęłam, na co mój ojciec przywalił mi dwa razy mocniej w to samo miejsce. Wyplułam krew, która zbierała się w moich ustach na jego twarz, wykrzywioną w złości i obrzydzeniu. Jego mięśnie były napięte jak struna i z mojej perspektywy, wyglądał jak rasowy morderca. " O nim jest, idiotko ", podszepnął mi mój umysł z kpiną. No tak... Jak mogłam o tym zapomnieć? 
- Szefie... - Drzwi od pokoju otworzyły się, zza których wystawała głowa Nathan'a. Gdy mnie zobaczył, widziałam, że zadrżał, ale utrzymywał na swojej twarzy maskę obojętności i powagi. 
- Czego chcesz, Nathan? - warknął do niego Ray, wycierając swoją twarz rękawem koszulki z mojej krwi.
- Klienci do Ciebie przyjechali. Mają coś ważnego.
- No tak... Zapomniałem - Ray spojrzał na mnie, a następnie na Nathan'a. - To mógłby być Twój chłopak, a nie ten cały Zayn Malik.
- Bo pracuje dla Ciebie? Mało ważny powód - charknęłam.
- To porządny gość, ale jego brat chyba Cię nie lubi, a pierwsze wrażenie musi być jak najlepsze.
- Nie musi. Mam nadzieję, że jego jaja cierpią katusze - Prychnęłam pod nosem i ponownie oberwałam z kija w nogi - Cholera...
- Jeszcze powiesz choć raz taki jeden tekst o moim człowieku, powiem im, żeby się Tobą zajęli. I wiesz, że nie mówię tutaj o zwykłym biciu - Zauważyłam w jego oczach błysk. - Zajmij się nią, Nathan.
- Jasne, szefie - odparł Nathan i usiadł na krześle w kącie pokoju. Ray wyszedł cały w nerwach i co chwila przeklinając na mnie. - Nie wyglądasz dobrze, wiesz o tym?
- No coś ty - Wywróciłam oczami. 
- Obiecuję Ci, że to wkrótce się skończy.
- O czym ty mówisz? - Podniosłam głowę i spojrzałam na niego.
- Uh... Twoja twarz wygląda jeszcze gorzej - stwierdził z cichym syknięciem.
- Nie zmieniaj tematu. Pomożesz mi się z tego wygrzebać?

- Tak... Niedługo będzie po wszystkim, zobaczysz.
- Wytłumacz mi o co chodzi! Ja tu dłużej nie wytrzymam, Nathan...
- Musisz. To nie potrwa długo.
- To tak strasznie boli, moje ciało już tego nie zniesie... On mnie zabije, jak tak dalej pójdzie. Zabije!
- Będzie dobrze - Nathan podszedł do mnie i lekko objął moją twarz swoimi dłońmi.  - Obiecałem to Twojemu chłopakowi i dotrzymam umowy...
- Co? Rozmawiałeś z Zayn'em? - spytałam z nadzieją.
- Tak, będzie tu za kilka dni. Do tego czasu mam się Tobą opiekować.
- Jak niby? Ray lub jego ludzie ciągle tu są i robią to, co widać.
- Jutro przenoszą Cię na piętro do mojego pokoju i będę Cię pilnował dzień i noc. Przy mnie nic Ci krzywdy.
- Ty znasz Zayn'a?
- Tak, i to od dłuższego czasu. To mój dobry znajomy.
- Czyli jesteś po naszej... stronie?
- Tak, tylko czekam na moment, by zabić tych wszystkich dupków z gangu.
- A Twój...?
- Mam go w dupie, Katie. Spierdolił mi całe życie. Teraz odpłacę mu się tym samym.

***
- Odpowiedz mi, jak do Ciebie mówię, suko! - wrzasnął na mnie brat Nathan'a i pociągnął biczem po moich plecach dnia drugiego z samego rana. Zaskowyczałam przeciągle z bólu i z trudem powstrzymałam łzy, które cisnęły mi się do oczu. - Czekam!
- Czego ty ode mnie chcesz?!
- Czy to ty zabiłaś Ian'a?! - wydarł się jeszcze głośniej, przez moje uszy na tym mocno ucierpiały. 
- Jakiego Ian'a? O czym ty mówisz?
- Nie udawaj głupiej! Nasi ludzie znaleźli go martwego w koszu na śmieci na tyłach klubu ze striptizem w Sydney! Mówi Ci to coś...?!
- Mówisz o tym napalonym chuju? Niech gnije w piekle - powiedziałam do niego ze splunięciem. W odpowiedzi dostałam ponownie biczem po plecach w okolice barków. - Tylko na tyle Cię stać? Twój kolega był dla mnie za słaby. Uległ mi, był otumaniony seksem... Teraz nawet nie może sobie sam obciągnąć, biedaczek... - Po tych słowach myślałam, że brat Nathan'a wyjdzie z siebie i mnie zabije. Ian musiał być kimś bliskim dla niego, albo dla któregoś kolegów z gangu... Ale jakoś ten fakt mnie nie obchodził. Straciłam jakiekolwiek uczucia , oczywiście prócz tęsknoty do Zayn'a i poczucia winy, spowodowanej śmiercią matki.
- Jesteś tylko małą, parszywą dziwką, Roberts - syknął, mocno chwytając mnie za podbródek. - Malik musiał się z Tobą nieźle bawić... Nawet poobijana jesteś seksowna i pociągająca. Ray może wybaczy mi ten jeden razy, gdy Cię tylko dotknę... - jego ręce spoczęły na mojej nagiej talii. - Mógłbym wykorzystać to, że jesteś niedysponowana i porządnie Cię przerżnąć w ten jędrny i okrągły tyłek... - Na dowód ścisnął moją pupę. Zadrżałam i wykorzystując chwilę, walnęłam go z głowy w jego łeb, na co sycząc, oddalił się ode mnie na kilka metrów. - Ty mała suko...
- Jeśli jeszcze raz mnie tkniesz, popamiętasz mnie chuju - fuknęłam z pewnością siebie. - Dopadnę Cię, zobaczysz. Lepiej uważaj na swojego kutasa podczas snu, aby przypadkiem Ci go nie odcięto.
- Nie dość, że zadziorna, to jeszcze sprośna... Lubię takie bzykać na śniadanie, a na obiad zabijać i obdzierać z nich skórę...
- Jesteś chory psychicznie... I obrzydliwy - stwierdziłam z niesmakiem.
- Gdybyś nie była córką Ray'a, już dawno byś była jedną z nich, więc masz szczęście.
- Pierdol się.
- Tylko z Tobą - Po moim ciele przebiegł dreszcz, a gdy brat Nathan'a ponownie chciał się do mnie dobrać, do pokoju wszedł Ray.
- Co. Ty. Robisz, Michael?! - ryknął Ray i odepchnął go ode mnie. - Ktoś pozwolił Ci ją dotykać, bez mojego pozwolenia?!
- Szefie, ja... - Michael nie dokończył swojej wypowiedzi, bo Ray przywalił mu z pięści w nos. Słyszałam jak go łamie i po chwili mogłam zobaczyć, jak puchnie.
- Jeszcze raz wykręcisz mi taki numer, zamiast złamanego nosa, dostaniesz kulkę w łeb - pogroził mu i popatrzył na mnie, po czym obkrążył dwa razy. - Nieźle ją poharatałeś, Michael. Nie musiałeś być taki brutalny.
- Żałuj że nie słyszałeś jak krzyczała. Mógłbyś to nagrać i wysłać Malikowi.
- Było myśleć wcześniej - Ray stanął przede mną i delikatnie pogładził mój policzek. - Przykro mi, że to tak się skończyło...
- Czy ty masz w ogóle w sobie współczucie? - zapytałam go, płaczliwym tonem. - Przez dwa dni katowaliście mnie, głodziliście... Jakbyś nie wiedział, to boli skurwysynie!
- Masz rację, nie jest mi przykro - Ray gorzko się zaśmiał. - Ciesz się, że traktuję Cię na tyle ulgowo, byś jeszcze jakoś wytrzymała do przyjazdu Twojego kochasia i była w jednym kawałku. Mam nadzieję, że wkrótce rozwalę ten jego czarny łeb.
- Prędzej to on zabije Ciebie, dupku - splunęłam z pogardą. Zdziwiła mnie moja zaciętość. - Albo wiesz co? Poproszę go, bym zrobiła to za niego. Zabiję Cię powoli, z takim samym bólem jaki ty zadajesz teraz mi.
- Powodzenia - Ray wywrócił oczami i rozwiązał moje nogi z lin - Czas na przeprowadzkę.
- Gdzie? - udałam zainteresowana, choć już wiedziałam o wszystkim.
- Do pokoju Nathan'a. My nie mamy czasu się Tobą zajmować, jedynie tylko z rana i wieczorem, a po południu mamy ważniejsze sprawy...
- Niby jakie? Posuwasz w dupę jakiegoś kolesia za barem dla gejów? - Zaśmiałam się złośliwie i oberwałam za to w twarz tak mocno, jak Michael przed chwilą.
- Zamkniesz się w końcu? - Ray odczepił linę z metalowym ochwytów, przez co upadłam na beton. Moje ręce były tak zdrętwiałe, że miałam wrażenie, że były odłączone od mojego ciała. To było dziwne uczucie...