မုယွီယဲ့ရှား

တာ့လီ၏ အလှဘုရင်မ

Unicode.

မုယွီကျင်းချင် တစ်ယောက် တောင်တန်းကြီးကို ဆက်ငေးကြည့်နေဆဲ...

သူ့လက်ထဲမှ သေရည်ဟာ နွေးနေရာမှ အေးစက်လာနေခဲ့ပြီ...

တပ်မှူးရှန့် ထွက်သွားပြီးချိန်ကတည်းက သူ ထိုနေရာမှာပင် ဆက်လက်ထိုင်နေမိဆဲ..

လက်ထဲက သေရည်ခွက်ကို မော့လိုက်တော့ အေးစက်နေတဲ့သေရည်ကြောင့် စိတ်အနှောင်အယှက်ဖြစ်သွားရသည်။

" သေရည်ဆိုတာ နွေးနေတဲ့အချိန်လေးသောက်မှ အရသာရှိတာ..ပေး..ငါ ပြန်နွေးပေးမယ်."

သူ့လက်ထဲက သေရည်ခွက်ဟာ အဖြူရောင်ပေါ် သွေးကြောစိမ်းလေးများ ယှက်ဖျာနေသည့် လက်တစ်ဖက်က ယူဆောင်သွားခြင်းခံလိုက်ရသည်။

သူမက တဲစခန်းအလယ်ရှိ မီးဖိုပေါ်တွင် သေရည်အိုးကိုပြန်လည် အပူပေးနွှေးလိုက်ရင်း သူ့ကို ပြန်လည်ပြုံးပြလိုက်သည်။

အဖြူရောင်ပေါ် ပန်းရောင်လိပ်ပြာလေးများဖြင့် ချည်ထိုးအလှဆင်ထားသော ဝတ်စုံဟာ ရိုးရှင်းနေပေမယ့် သူမဝတ်ထားချိန်မှာတော့ နတ်သမီးတစ်ပါးကဲ့သို့ အလှတင့်စေပေသည်။

" ယဲ့ရှား.."

မုယွီကျင်းချင် ၏ အသံဟာ တုန်ရီအက်ကွဲနေခဲ့သည်။

သူမက သူ့ကို အလိုမကျဟန်ဖြင့် မျက်စောင်းထိုးရင်း ချိုသာပြီးနူးညံ့သော အသံဖြင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

" ကျင်းချင်..ငါ့ကို ယဲ့ရှားလို့ မခေါ်သင့်ဘူးနော်..နင်ဟာလေ.အကြီးကို အကြီးမှန်းမသိ..တစ်ယောက်ယောက်ကြားသွားရင် ကဲ့ရဲ့စရာဖြစ်နေမယ်.."

သူမက သူ့ကို ဆူနေခဲ့ပေမယ့် မုယွီကျင်းချင် ထံမှ မည်သည့်အသံမျှ ထွက်မလာတော့ပေ.သူက သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုအသေးအကွေးလေးကိုတောင် အလွတ်မပေးတမ်းသာ လိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ အဲ့ဒါဟာ နောင်တစ်ချိန်​​ပြန်မတွေ့ရနိုင်တော့သော အဖြစ်အပျက်ကို သေချာမှတ်သားကြည့်ရှုနေသလိုပင်..

မုယွီကျင်းချင် ထံမှ မည်ကဲ့သို့သော အသံမျှ မကြားရတော့ သူမကို စိတ်ကောက်သွားပြီမှန်း ထင်မှတ်လိုက်ပုံရသည်။ သူမက နူးညံ့ညင်သာသော အပြုံးတစ်ခုကို ဆင်မြန်းရင်း သူ့ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ မေပယ်ရွက်တွေလို နီစွေးစွေးနှုတ်ခမ်းများမှတဆင့်...