နွေးထွေးပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိလွန်းသည်။ နူးညံ့လွန်းတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေဟာ သူ့ရဲ့ပါးပြင်ကို အထက်အောက်ပွတ်သပ်နေခဲ့သည်။
အိပ်မှုန်စုံဖွားဖြင့်ပင် ထိုလက်အစုံကို ဆွဲကိုင်လိုက်ရင်း သူ့လက်ဖဝါးထဲ ထည့်ဆုပ်ထားမိသည်။
" နိုးပြီဆိုရင် ထတော့လေ..မနက်စာ ပြင်ထားပြီးပြီ.."
" မထချင်သေးဘူး..အိပ်ချင်တယ်.."
" ခစ်..ခစ်..အိတ်ပုတ်လေး..အခုချိန်မထရင် ရုံးတော်ဝင်ဖို့အချိန်နောက်ကျသွားလိမ့်မယ်.."
သူမ၏ ရယ်သံလွင်လွင်လေး ကြောင့် မျက်လုံးများကို အားယူဖွင့်လိုက်ရင်း မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုနောက် သူမ၏ မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နှိမ့်ချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းနီးကပ်စေခဲ့သည်။
အဲ့ဒါက အရမ်းချိုမြိမ်တာပဲ...
" ထတော့...နွေဦးရောက်နေပြီ...ခြံဝန်းထဲမှာ မနက်စာစားရင်း ပန်းတွေကြည့်ကြမယ် နော်.."
သူက သူမမျက်နှာလေးကို ပူးကပ်ထားရာမှ ပြန်လည်လွှတ်ပေးရင်း
" ဟုတ်ပါပြီ ကိုယ့်ရဲ့ဇနီးလေးရဲ့.."
" ဘယ်တော့ ပြသာနာတက်မလဲမသိနိုင်ဘူး..အဲ့လိုခေါ်တာ ဆင်ခြင်သင့်တယ်. "
ခုတင်ဘေးထိုင်နေရာမှ သူမ ထထွက်သွားရင်း သူ့အတွက် အဝတ်ဗီရိုထဲမှ အဝတ်တစ်စုံကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ အသင့်ယူလာသော ရေနွေးဇလုံ မျက်နှာသုတ်အဝတ်တို့ကို ကမ်းပေးရင်း.
" နရံတွေမှာ နားရှိတယ်..လူပါးစပ်ဟာလည်း အကျင့်ပါတက်တယ်..မှားပြီးထွက်သွားခဲ့ရင် ..."
" အဲ့ဒါဆို ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှ အဲ့လို့မခေါ်ရဘူးလား..မခေါ်စေချင်တာလား.."
သူမ သူ့ကို သေချာကြည့်နေသည်။
သက်ပြင်းချသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဒါဟာ ထပ်မံရန်ဖြစ်စရာ အကြောင်းရင်းလား...
" မခေါ်စေချင်လို့မဟုတ်တာ မင်းသိပါတယ် ကျင်းချင်. . ခေါ်ခွင့်မရအောင် မင်းတို့.....မုယွီမျိုးရိုးတွေပဲ လုပ်ထားခဲ့တာလေ.."
YOU ARE READING
မုယွီယဲ့ရှား
Historical Fictionခေတ္တရပ်နား.. ပြန်လာခဲ့ပါမယ် မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ချောမောလှပမှုဆိုတာ သူမအတွက် ကံကောင်းမှုလည်း ဖြစ်စေသလို ကံဆိုးမှုလည်း ဖြစ်စေနိုင်တယ်...
