Never forget you ( VOLTOOID)

Never forget you deel 46

Ik zat daar met mijn telefoon en keek ernaar. Heeft Jalil iets gezegd? Moet haast wel. Wat is dit?
Ik wilde Jalil bellen, maar ik besloot het niet te doen. Hij gaat weer moeilijk doen over dat Faisal belt.

Dit was zo vreemd.....

Waarom doet Jalil zoiets?. Waarom zegt hij dit tegen hem. Ze gaan toch niet met elkaar om. Ik begreep er niets van. ik besloot om in Nederland hem hier mee te confronteren. Het is niet dat ik het allemaal geheim wil houden, maar papa weet het ook nog niet. 
Het afscheid viel weer zwaar.  En ik moest weer zo lang achter het stuur...

IK was ook zo blij dat ik weer thuis was. Hoe graag ik bij papa ben, voel ik mij toch hier pas thuis. Ik en Doha zijn ook meteen gaan douchen. We hadden onderweg bij de Mac gegeten en dat vond Doha natuurlijk geweldig.

Ik keek op de klok en het was inmiddels half 8. Doha, jij moet echt naar bed. Nee, mama, ik ben niet moe, zei ze op een zeurende toon...". Niet moe" zei ik.

We hebben bijna 7 uur in de auto gezeten. Ik ben echt niet moe, zei ze weer. "Lieverd, als je niet slaapt ben je mogen te moe voor dansles. Wil je dat missen?  Vroeg ik.

Nee, echt niet. Ze keek mij aan met haar grote poppenogen." Ik ga nu slapen"  zei ze lachend. Super." Morgen blijf je bij tante Amina en als ik klaar ben met werken dan haal ik je op en dan gaan we naar Dansles. 

Na het douchen legede ik haar in bed en ik had mig eenuur of twee voor mezelf...

IIkkon gelukkig de volgende dag  goed uit bedkomen..
Voor de klas staan was een ander verhaal,

IK moet zeggen dat het best zwaar op de eerste dag. De kinderen leken wel hyper. Ik heb ook groep drie. De moeilijkst groep die je maar kan hebben denk ik. Heel speels, maar geen kleuters. En deze kinderen moet je ze ook van alles leren. 

Ik besloot ook om meteen mijn lessen voor de volgende al voor te bereiden. Jasmijn, mijn andere collega deed hetzelfde. Ze had ook maaltijdsalades voor ons gehaald. Doha zou toch bij tante Amina eten.  IK zag dat het bijna 6 was. Jasmijn lieverd, ik moet nu echt naar huis. Doha heeft over een uur dansles en ik moet haar spullen nog ophalen. 

"Neem voortaan die spullen met je mee", zei ze lachend." Ik ben nog wel een half uurtje hier". Tot morgen.

Ik reed meteen door naar huis. Ik stapt uit de auto en ik keek al op mijn horloge. Jeetje bijna kwart over 6. Ik wilde de deur open doen en ik voelde een hand op mijn schouder.

Ik draaide mij om en ik stond oog in oog met Faisal. Ik knipperdeceven met mijn ogen...
Hij bleef mij maar aankijken.

Ik stond hem maar aan te gapen. Er verscheen nu een glimlach op zijn gezicht.

" Ik dacht dat de scholen om 3 uur klaar waren" zei hij. Ik keek hem aan……Voor de leerlingen ja, niet voor de leerkrachten.

Wat doe je Hier? Hoe hoe……hij onderbrak mij. Hoe ik weet waar je woont? Was dat je volgende vraag.
"Dat was niet moeilijk te achter te halen". Maar ik weet het al een tijdje, ik ben alleen niet eerder geweest…………voordat je in Marokko was,  ben ik hier al geweest........

"Ik ben hier om met jou te praten". Dat heb ik je gezegd.

"Faisal dat komt mij nu niet uit". Hij begon te lachen. Ik rijd anderhalf uur, wacht drie uur en dan zeg je dat het niet uitkomt". Ik keek hem weer aan.

Je had misschien moeten bellen………je heb blijkbaar ook mijn nummer....
Die Jalil moet beter op zijn telefoon letten.. misschien ook betere beveiligingscode...niet de slimste" zei hij

Ik moet gaan, zei ik...

"Wij gaan praten en NU, zei hij boos.

Faisal, ik moet Doha ophalen en zij moet naar dansles.
Wie is Doha? Vroeg hij weer. Dat is dat kleine meisje……….."Oh die dochter van Jalil" . Ik kinkte en zei even niets…….