EFTELYA

1.UFAKLIK

"Hadi Çiçek ya hadi"

Yaklaşık iki saattir Nergisin ısrarlarını dinliyordum."Ya Nergis dağın tepesinde ne yapacağız ya ? Hem sen hayvanlardan çok korkuyorsun orada bir sürü böcekler falan olur."

Nergis kendi yatağından kalkıp benim yanıma oturdu. "Çiçek beni böyle vazgeçiremeyeceğini biliyorsun değil mi ?"

Maalesef biliyordum. Nergis elimi tuttu ve kafasını yan yatırdı." Ya Çiçek her bölümden en başarılı on kişi gidebiliyor sadece ve bizde o kişilerdeniz. Bizimkiler de gidecek hadi biz de gidelim lütfen."

Nergisin ısrarlarına dayanamayarak "Of iyi tamam." dedim. Nergis çığlık atarak bana sarıldı ve yatağa düştük.

" Ya Çiçeğim çok teşekkür ederim"

Benden ayrıldıktan sonra yataktan kalkarak küçücük çocuk gibi yerinde zıplamaya başladı. "Deli," dedim gülümseyerek.

Nergisin ısrarlarına hiç bir zaman dayanamıyordum. Onunla yetimhaneye geldiğimizden -yani bebeklikten- beri arkadaş, kardeştik. İkimizde aynı üniversitede farklı bölümleri okuyorduk. Nergis diş hekimliği, ben ise uluslar arası ilişkiler okuyordum. Evet, tıp okuyacak kadar zeki bir arkadaşa sahiptim. İleride çok başarılı bir diş hekimi olacağından şüphem yoktu.

Henüz daha üniversite üçüncü sınıftık. Normalde on sekiz yaşına gelince yetimhaneden ayrılmamız gerekiyordu ama biz üniversite kazandığımız için yurtta kalmaya devam ediyorduk.

Birden Nergisin ve benim telefonlarımıza aynı anda bildirim geldi. Nergis ile gülümseyip telefonlarımızı elimize aldık. Biri Koriş Mİ Dedi ?' den bir mesaj.

KORAY: Bukleciğim Mavişimi kampa gelmeye ikna ettin mi ?

Burada Maviş ben, Bukle de Nergis oluyordu. Koray insanların fiziksel özelliklerine göre onlara seslenmeyi seviyordu. Gözlerim Mavi olduğu için bana Maviş, Nergisin saçları kıvırcık olduğu için ona Bukle diyordu.

NERGİS: Benim ikna edemediğim kimi gördünüz bu zamana kadar ?

ÇAĞLAR: Büyüksün Nergis başkan.

BEN: Çağlar yalakalığa başlamışsın hemen bakıyorum da..

KORAL: Koray benim çoraplarımı sen mi çaldın yine ?

Koray ve Koral ikizlerdi. Gerçi biz Nergisle çoğu zaman onların ikiz olmasına şaşırırdık. Birbirlerinden çok zıtlardı. Koray her zaman neşeli, Koral ise her şeye sinirlenebilecek ve aynı zamanda insanlarla gerektiğinden fazla iletişim kurmayan bir karaktere sahipti. Koray, Koral ve Çağlar yetimhaneden arkadaşlardı. Bizde onlarla ilkokuldan beri arkadaştık. Onlarda bizimle aynı üniversitede okuyorlardı. Onlar on sekiz yaşından sonra ortak bir eve çıktılar.

KORAY: Benim çorabım kalmamış ne yapayım?

NERGİS: Neyse onu bunu bırakın zaten saat geç oldu daha çantalarımızı yapacağız. Hadi herkese iyi geceler.

BEN: İyi geceler.

ÇAĞLAR: İyi geceler.

KORAY: İyi geceler.

KORAL: İYİ geceler.