Komik, sen kalbi kırık olansın ama kurtarılmaya ihtiyacı olan bendim
Çünkü ışığı hiç görmediğinde hangimizin yıkıldığını bilmek zor oluyor
Bunun hakkında nasıl hissetsem bilmiyorum
Hareketlerinde
Sensiz yaşayamayacağımı düşündüren bir şeyler var
Ve beni tamamen ele geçiriyor
Kalmanı istiyorum.
Kalmanı istiyorum.
(Rihanna- Stay)
*
49| Sana Yenildim
-Kai-
Bana bakan gözlerde hayat bulduğunu görmeye alıştığım pek çok duygu vardı. Öfke, nefret, incinmişlik, iğrenme, şaşkınlık... Bu güne kadar hiçbiri, en şiddetlisi dahi beni yaralamamıştı, beni bir an için bile tereddüte düşürmemişti ve onlara sahip zayıf ruhlar da tıpkı duyguları gibi kaybolup gitmişlerdi. Ben her zaman bir şeytanın katı kalbine sahip olduğumu düşünmüştüm, sıcak bir günde karşıma çıkan bir insan çocuğu ile karşılaşana kadar...
Aelesia, bana göre hiçbir zaman Sehun'u gördüğüm kadar küçük olmamıştı, bedenim büyük görünüyor olsa da o zamanlar ruhum acımasız bir çocuktan farksızdı. Dünya hakkında bildiğim çok az şey vardı, hayatıma bir amaç arıyor ve neden buraya geldiğimi anlamlandırmaya çalışırken ölümlülerin içgüdülerini karıştırmayı eğlenceli buluyor ve bana henüz yabancı gelen açlık bedenimi sardığında ellerimi kana bulmaktan çekinmiyordum.
Onu, onun dağılmış uzun saçlarını, cildindeki yaraları ve parlak gülümsemesini gördüğümde bunun değişeceğinin hiç farkında değildim.
Başta bu insan çocuğundan kurtulmayı çok istemiştim, onu korkutmuş ve bir noktada yaşamını elinden almayı bile düşünmüştüm ama her zaman öylesine hayat dolu ve nazikti ki... Vahşi hayvanlar bile onun yumuşak sesine kapılıp yanına kadar yaklaşırlardı, parlak ışık hep onun üzerine düşerdi, çiçekler onun etrafında açardı.
Ve o, kendi ırkı bile onu sevmezken, görünüşü yüzünden ona acı çektirirken bana gülümserdi. Benim gibi bir şeytana gülümserdi... Kalbimi çatlaklar içinde bırakmasını sağlayan bu olmuştu ve ben... Ben Aelesia'yı sevmiştim. Onu hayattaki her şeyden korumak isteyecek kadar sevmiştim ama kendimden koruyamamıştım... Sehun haklıydı, ben sevdiğimi bile öldürürdüm, dediğinde yanlış olan hiçbir şey yoktu ama bana korkuyla bakışı içimde bir yeri yakmıştı, gözlerindeki güvensizlik canımı acıtmıştı.
Onu verdiğim değeri gerçekten hiç hissetmemiş miydi? İçimdeki yaralarımı hiç görmemiş miydi?
Soyu umurumda bile değildi ve biliyordum ki öldürttüğüm hiç kimse için pişman değildim, yaşadığım nedensiz acılardan sonra her birinin aynı acıyı çekmesini istiyordum. Siktir, hala istiyordum ama o ayrıydı. Nasıl ki Aelesia'nın kanını parmaklarımda görmeye devam ediyorsam, uykularımı çığlıklarıyla boğup bir yüzyıl sonra dahi kalbimi ağrıtıyorsa Sehun da böyleydi. Belki bana göre çok küçüktü, gördüğüm hiçbir şeyi görmemişti ama onu ağlarken görmek artık katlanılamazdı. Gülümsemelerine, beni öpmesine alıştığım dudaklarından çıkan kelimelerle beni uzaklaştırması karşısında elimden ne gelir bilmiyordum. Onu yeniden gülümsetmek için her şeyi yapabileceğimi düşünüyordum ama içimde bir ses bu zayıflığıma kahkahalarla gülüyordu çünkü biliyordu ki nefretim bir son bulmayacaktı. Sehun beni asla affetmeyecekti. Onun elinden güzel olan her şeyi almış ve ruhunu acıya teslim etmiştim, beni nasıl affederdi?
Olduğum yere, girdiğim bomboş odadaki duvar dibine nefes alamayan bir halde çöktüm. Ciğerlerim yanıyordu ama aldığım son nefes onun yanındaki olsun istiyordum. Göğsümdeki yara kanamaya devam ediyordu ama Sehun'un güzel ellerinden benim ellerime bulaşmış kan dışında başka bir şey görmek istemiyordum. Dişlerimi birbirine bastırıp öfkeyle hırladım, sesimdeki nefret ve onun altında kalmış çaresizlik boş odada bana geri dönerken istediğim çok fazla şey vardı. Beni bu hale sokan herkesi öldürmek istiyordum, bunu ona kim söylemişti bilmiyordum ama öğrenmem kimse için hoş olmayacaktı. Ve geri dönüp Sehun'u kollarımın arasına almak, benden bir saniye bile olsun uzaklaşmasına izin vermek istemiyorum fakat onu kısıtlar ve özgürlüğünü elinden alırsam bedenine sahip olmak isterken ruhunu kaybedeceğimi biliyordum.
