•Jungle // Taekook•

2 {Kalem Kutusu} 2

Yürüme mesafesinde olan okuluma vardığımda gözlerim Hana'yı arıyordu. Genelde dakik biridir, geç kalacağını sanmıyordum. Bahçede onu göremeyince içeri girip, sınıfıma doğru ilerlerken tuvaletten saçını düzelterek çıkan Hana'yı gördüm. Beni görür görmez gülerek yanıma koşmaya başladı. Bende yüzümde garip bir tebessümle ona yürümeye başladım, ortada buluşunca kocaman sarıldık, 3 aylık tatilde en fazla 4 kere görüşmüşüzdür. Birbirimizden ayrıldığımızda ikimizde kocaman gülümsüyorduk.

"Jungkookie! Günaydın."

"Günaydın, saçların harika olmuş."

Saçlarına iltifat edilmesinden hoşlandığını onu tanımayan biri bile tahmin edebilir.

"Gerçekten mi? Teşekkür ederim bugünü kötü saç günüm ilan etmiştim ama u dönüşü yapıyorum hemen."

"Özlemişim seni, sınıfa gidelim mi ders başlar birazdan."

"Kim daha çok özledi acaba?? Hadi gidelim."

—

Hana'yı görmeme rağmen nedense mutlu hissedemiyorum, tabii ki onu gördüğüme sevindim ama başka bir mutluluktan bahsediyorum, bu biraz zamanla kendiliğinden oluşan bir mutluluk, bir hediye aldığımızda hissettiğimiz anlık doğan mutluluktan değil. Güven, huzur, sevildiğini bilmek gibi hislerden doğan saf ve her zaman içimizde bir yerlerde bulunan bir mutluluktan bahsediyorum. Bu hisse sahip değilim. Böyle bir hissin varlığından nasıl haberdarım? Ben böyle bir his olduğuna tüm benliğimle inanıyorum, zira içimdeki bu eksikliğin açıklamasını başka türlü yapamıyorum. Eksik, boş, absürt, bakıldığında kabak gibi belli olan ve tüm çirkinliğiyle bana gülümseyen bu duygu hayat enerjimi yavaş yavaş tüketiyor.

Hana'ya güveniyorum, onun beni sevdiğini biliyorum, yanındayken çok eğleniyorum, ama bu his Hana'nın doldurabileceği türden değil.  Sanki içinde yılların yaşanmışlığının çöplerini barındırıyor, bu boşluk çöplerle dolu, bu daha da boş hissettiriyor. Kim ya da hangi şey, nasıl ve ne şekilde bu yapbozun parçasını tamamlar bilmiyorum. Ya da bu yapboz tamamlanabilir mi? Yoksa bunu yapabilen tek kişi ben miyim? Peki böyle bir yapboz var mı? Bilmiyorum. Bilinmezlikler üzerine kurulu duvarlarımın ardını göremiyorum, zıplasam boyum yetişmiyor, yakından bakmaya çalışsam tamamiyle opak olan bir şeyin diğer tarafını görmem zaten imkansız, bende öylece bekliyorum. Duvarı yıkıp karşısına dikilemiyorum ama, orada bekleyip bir gün yıkabileceğime inanıyorum.

"Jungkook şu çocuğa bak evrim geçirmiş, geçen sene kol kası mı vardı onun? Yoktu canım, sıska bir şeydi."

"Hana ders dinliyorum."

"Yalan söyleme, sabahtan beri kalem kutunla bakışıyorsun."

"E tamam kalem kutum bana ders anlatıyor."

"Sayın Jungkook'un kalem kutusu, sizlerde arzu ederseniz engin bilgilerinizden bende yararlanmak istiyorum."

"Hmhm, evet anlıyorum. Diyor ki ben Jungkook'a özel ders veriyorum."

"Aa tüh! Yazık oldu, kendisiyle iyi anlaşacağımızı düşünmüştüm."

"Maalesef o sadece benimle ilgilenecek. Dimi canım?"

"A-a! Sadece ders anlattığına emin misin?! Yoksa-..."

Arka sıramda oturan biri omzuma dokunduğu için arkamı döndüm. Kaşları çatık bir şekilde bir bana bir Hana'ya bakıyordu.

"Siz iki salak susarsa ders dinleyeceğim."

Salak mı? Hayır, hayır, bunu Hana duymamalıydı...

"Bana baksana sen, o küçük beyninle bu dersi tek dinleyişte anlayabileceğini sanman ne kadar salakça değil mi? Jungkook'un kalem kutusundan özel ders bile alsan anlayabileceğini sanmıyorum. Düzgünce uyarsaydın sessiz olmaya çalışırdık ama o küçük beynin nasıl konuşulacağını bile bilmiyor."

"Küçük be- ne? Kalem kutusu da nerden çık-"

"Bak bunuda anlayamıyorsun hiç uğraşma bence."

"Bi dakika, sen neyden bahse-"

"Ya Jungkook bu hâlâ konuşuyor napayım ben bununla?"

Kıkırdadım ve önüme döndüm. Hana'ya asla bulaşılmazdı. Bir keresinde  uyarmasına rağmen bir çocuk omzuna dokunmaya devam ettiğinde Hana ona yumruk atmıştı. Asla şiddeti tasviplemiyorum ama gülmekten karnıma ağrılar girmişti. Bu olaydan sonra çoğu erkek Hana'dan uzak durmaya başladı, ve birinin yanıma gelip "Hana seni zorla mı yanında tutuyor?" dediğini bile hatırlıyorum. Elbette bunu Hana'ya söylemedim başka bir kaos yaşamak istemezdim. Dediğim gibi, asabidir ama özünde pamuk şeker gibidir, kimse onun bu yönünü görmek istemiyor, ya da cesaret edemiyor, bilinmez.

Son ders zilide çaldığında herkes ayaklanmaya başladı, sınıfta uğultulu sesler yükseldi. Bu ses okul hayatımda sürekli duyduğum bir sesti. Bu sesi seviyorum.

"Hey, çantanı toparlamayacak mısın?"

Yine düşüncelere dalmışım. Bu sürekli yaptığım bir şey olduğu için Hana bu dalıp gitmelerime çokça alışkın.

"Topladım çıkalım artık."

"Yolda sana bir müzik dinleteceğim."

Okuldan çıkmış, bir markete girmiştik. Hana birkaç atıştırmalık alacakmış. Çok fazla atıştırmalık yiyor, nasıl kilo almıyor hayret ediyorum. Bana Brenda Lee dinletti. Yeni bir sesle tanışmak iyi hissettirdi.

"Jungkook bak bu yeni çıkmış yedin mi hiç?"

"Bakayım, hayır yemedim. Dene bakalım nasılmış güzelse bende yerim."

"Hep önce bana denetiyorsun, hayır kilo mu almamı istiyorsun anlamadım ki, kıskanmana gerek yok sende çok fitsin."

Kahkaha attım ve kol kaslarımı göstermeye başladım, göz devirerek başka reyona doğru yürüdü.

"Ay tamam iyi ki övdük şimarma."

"Ha ve ha, inanamıyorum resmen kilo almışsın yeni fark ediyorum."

"Ha ve ha, bu numalara kanmam ben şekerim, ayrıca kilo almak da umrumda değil."

"Hana hadi almadın mı gidelim."

"Nasıl da konuyu değiştiriyor. Aldım ödeyeyim gidelim."

İkimizde evlere dağıldık ve o boşluk hissi tekrar kendini belli etmeye başladı. Peşimi kolay kolay bırakacak gibi görünmüyordu, görmezden geleceğim.

Anahtarı çevirip kapıyı açıyorum, evden pırasa kokusu geliyor, bir de fokurdama sesleri, televizyonunu sesi her zamankinden daha çok, demek ki annem balkonda çiçeklerini suluyor. Odama gitmeden önce mutfağa gidip tencerenin kapağını açtım, turuncuya dönmüş rengiyle karşımda olabildiğince az salçalı bir pırasa yemeği duruyordu. Bugün yemeğimi odamda yesem iyi olacak, babam az salçalı yemeği hiç yemez, içi almaz, bugün aç kalacak, ya da öyle düşünecek, istese karnını doyurabilir, bu yüzden normalden fazla sinirli olacak, ben bu sesleri duymak istemiyorum.

---

Bölümle ilgili görüşlerinizi bu kısımda belirtebilirsiniz. 💜