Til We Meet Again, Next Life

🌺Chapter Seven🌺

🌺Scars of The Past🌺
***

Lea

The room was eerily quiet when I got home. Scenarios of me being in the mall for the first time, with the guy I barely know yet flashed inside my head

Nagpagulong gulong ako sa kama nang isipin yun at halos sumigaw sigaw pa ako sa ilalim nang unan. How did things end up like this?

Parang ilang araw palang ang nakakalipas halos mabaliw na ako sa mga pangyayari! What is wrong with me?

Kalma Lea, I try to inhale and exhale huge amount of air. Nag ooverthink ka lang, hindi mo type yun. Nababaguhan ka lang kasi ngayon ka lang nakakilala nang ibang tao. I smiled as I convinced myself

Pero pano kung...

Nagpaligid ligid na naman ako sa katre at halos mahulog na ako sa kakagalaw ko

"Leonora?" napatalon ako nang bumukas ang pinto. Nang makitang si tatay iyun ay napasigaw ako at nahulog sa kabilang dulo nang kama

I held my head at inangat ang ulo ko para makita ako ni papa. My sight wasn't that clear dahil sa mga hibla nang buhok na nakakalat sa mukha ko

"ok ka lang anak?" kunot noong tanong nya

"o-opo tay! Nananaghinip lang ako hehe" palusot ko at inayos ang buhok ko kahit mukha na akong bruha

Pinasadahan nya ang mata nya sa buong kwarto bago muling nagsalita "nasa baba na ang mga librong babasahin natin. Baba ka na" medyo nag aalalang tugon ni tatay

"opo" ngumiti ako nang alanganin nang masirado ang pinto ay humiga ako sa sahig

Kasalanan mo to Chris! Ba't pa kasi kita kailangan makita! Grrr! Gigil akong nagdabog sa sahig bago tumayo at naglakad

Napatigil ako sa tapat nang full-legnth mirror sa tabi nang pinto. Oh my God... I look like a witch! Tumakmo ako nang cr at inayos ang sarili ko bago ako tuluyang bumaba

My dad was already sitting on the couch holding a book entitled 'The Cellar' by natasha Preston. He looked at me and smiled. Wala na ang pag alala sa mata nito. Ngumiti ako pabalik sa kanya at umupo sa katabi nyang silya at kumuha na nang librong babasahin

Ok na sana ang set up eh, maganda na sana ang kwentong binabasa ko kung hindi lang dahil sa isang linya dun

'Ang ganda mong tingnan pag nakaayos'

Padabog kong sinarado ang libro at naghanap nalang nang ibang genre

Kunot noo naman akong tiningnan ni tatay, nagtataka sa mga kinikilos ko

Nang matapos ko ang isang libro ay tumayo na ako at nag inat

Inayos narin ni tatay ang mga libro at hinila ang wheel chair nya para sumakay dun. "magpapahinga lang ako saglit anak" sabi nya at ginalaw ang wheelchair tungo sa hagdan

Napangiti ako nang nakitang alam na nya kung paano ioperate ang lifter nya. Nakakatuwa syang tignan habang nakasakay doon at dahan dahang hinila sya nang lifter pataas nang hagdan

Nang mawala sya sa paningin ko ay dumeretso ako sa kusina para magmeryenda. Swerte ako nang makakita nang fudgee bar sa loob nang ref. Kinuha ko yun at kinain. Napangiti ako nang maalala nanaman si nanay

My father loves cooking... But my mother loves baking

"pag laki ko nanay, gagawa ako nang restaurant for tatay!" the 6 year old me, with smudges of chocolate on her face, said

"what about me? Di mo gagawan nang bakery si nanay?" she gave me a smile as she opened the oven to grabbed her cupcakes

Kumunot ang noo ko "Nanay, who says you need a bakery? Queens need kingdoms! Not a bakery" I laughed at her

Kinurot ni nanay ang ilong ko as I scrunched it a little

"yan talagang tatay mo, kung ano ano nalang ang tinuturo sayo" she said putting icing on top on her newly baked cupcakes

"anong ako na naman" my father walks behind her and hugged her from behind. Nang lingunin sya ni nanay, ninakawan ito nang halik ni tatay

"ew..." reklamo ko. At nagtakip pa nang mata

Tinapat ni nanay ang lalagyan nang icing sa ilong ni tatay at piniga nya iyun. Napaawang ang bibig ni tatay at naghabulan kami sa kitchen

I smiled as I took the last bite of the fudgee bar. Ang saya saya namin before. Too bad it's only a memory now

From the center island, nilingon ko ang family pictures namim sa ref. We were so happy, just the 3 of us. Now... Dalawa nalang kami

A part of me never wanted to accept that. But there are things we needed to let go, just to keep moving forward. Ilang taon narin ang nakalipas. It's been 3 years since that very traggic day

"Aurora!" kasabay nang sigaw ni tatay ay ang pagkidlat nang langit. It was as if the universe was planning for this day to happen

I was 17, and I couldn't move. My father ran towards my mother, now on the floor, lifeless. Bigla nalang syang kinunan nang malay. Biglaan nalang syang nawala sa amin

"no, no, no please" they were both home from work, nakauniform pa sila, my dad in his maroon dress shirt with his lab gown and my mom in her nursing uniform. I felt pain, and only tears showed it as I looked at them in this state

Hindi ako sanay na umiiyak ang tatay ko, hindi ako sa sanay sa kulob nang langit, hindi ako sa sanay sa dilim

And all of that, is now in front of me and there I was standing. Afraid to move, afraid to accept the sad cold truth that my mother... Was gone

It took me a lot of months before I came back to my usual state. Masyado akong naapektuhan sa nangyari. My parents are known by the media, but none of them knows of me, the beloved daughter of Doctor Leonardo Sanchez and Nurse Aurora De Jesus, owners of Sanchez Medical

Hindi ako pinayagang pumunta sa libing. I couldn't even see my mother for the last time, just because no one knows I existed. I only saw my mother's burial on TV. And it hurts. Na kahit sa huling pagkakataon...

Hindi ko man lang sya nayakap ulit

•°🌺Aesther93🌺°•