I'll Die Anyway

0.4

◇◇◇

  Üstümdeki pantolon-ceket takımını son bir kez düzelterek odamdan çıktım ve bana seslenen annemin olduğu salona doğru ilerledim.

  "Reina! Hadi kızım, geç kalacağız şu anda çıkmazsak."

  Duvardaki saati göstererek konuştum. "Anne daha tam bir saat var törenin başlamasına."

  "Olsun biz erkenden evden çıkalım, hazırlıklı olalım her duruma."

  Sesimi çıkartmadan onun peşinden evden çıktım. Babam büyük ihtimalle iş yerinden çıkıp gelecekti ve okulda buluşacaktık o yüzden nerede olduğunu sorma gereği duymadım.

  Annem bugün için benden daha heyecanlıydı ben de ona bir şey diyerek modunu düşürmek istemediğim için sessiz kalıyordum.

  Arabayı çalıştırdığı anda en sevdiği şarkılardan birisinin denk gelmesiyle ses seviyesini yükselttiğinde bu neşeli haline istemsizce gülümsedim.

  Konu iş ve onların idealleri olmadığı zaman ailemle çok iyi vakit geçirebiliyorduk fakat her ikisi de fazlaca kurala sahipti, çocuklarını da bu kuralların kalıplarına sokmaya çalışıyorlardı. Durum bu olduğundaysa aramızda sürekli tartışmalar yaşanıyordu.

  Açık pencereden yüzüme vuran sıcak rüzgar tam olarak adını koyamayacağım fakat huzura sürükleyen hisleri de ardında getirirken bunun keyfini çıkartıyordum.

  Yaklaşık yirmi beş dakika sonra radyoda çalan şarkı da henüz bitmişken annem arabayı okul binasına yakın bir yerlere park ediyordu.

  "Tamamdır, artık geçebiliriz okula."

  Onu onaylayarak belirli bir kalabalığın da akın ettiği yolda adımlamaya başladım. Aynı zamanda da yapmam gereken şeyleri liste halinde aklımdan geçirerek hepsini tamamlayıp tamamlamadığımı teyit ediyordum.

  Tabii bir de bütün bunların yanısıra bugün Jeno'yla anlaştığımız üzere planımıza başlayacaktık. Ailem henüz bu konu hakkında benimle konuşmamıştı fakat geçtiğimiz günlerde onları bu konu hakkında tartışırken duymam üzerine artık bu işi yapacağımdan kesinlikle emin olmuştum.

  Oldukça aptalca gözükse bile en azından şu anlık durumumuzu kurtarmaya yetecek bir hamleydi ve biz de zaten günü kurtarmak için çabalıyorduk.

  Kalabalık bahçeye giriş yaptığımızda annem konuştu. "Baban da gelmiş, ben onunla birlikte tören alanının izleme yerinde olacağım."

  "Peki, ben de son bir kontrol için okula gireceğim mesaj atmışlardı. Her şey bittikten sonra yeniden haberleşiriz nerede olduğunuz hakkında."

  Okul binasının içine girmişken aynı zamanda da Mark'a nerede olduğunu soran bir mesaj atıyordum.

  "Özür diler-"

  Önüme bakmadan ilerlerken çarptığım kişiden tam özür dileyecekken kim olduğunu görmemle cümlem yarım kaldı.

  "Jeno, üzgünüm Mark'a mesaj atıyordum görmedim önümde olduğunu."

  Kısaca gülümseyip konuştu. "Sıkıntı yok. Mark'ın nerede olduğunu merak ediyorsan en son sınıfın penceresinden uzaklara doğru bakıyordu efkarlı bir biçimde."