BERDEL MESELESİ

"22.bölüm"

Adamın söyledikleri hala beynimde yankılanırken görüş alanım biraz daha bulanıklaştı
Bana acıyan bakışlarla çıkan insanların arkasından bakakaldım.

Zor adımlarla kendimi cihanın odasının önünde buldum yavaşça kapıyı açıp içeriye girdim odada savaş çıkmış gibiydi her yer dağılmış, yerlere saçılan dosyalar kırılan biblolar...

Kafasını yavaşça kaldırıp bana baktı bu bakışı tanıyordum bu bakış kıralacağım anlamına geliyordu.

"Bak cihan-"

"Sana güvenmiştim!" dedi hiddetle.

"O dosya karıştırılmış cihan ben öyle birşey yapmadım!"

"Kim yaptı deniz? Kim!"

"Sana güvenmiştim anlıyor musun beni? sana güvenmiştim"

"Pişman olacağın şeyler yapıyorsun yine!" Diye bağırdım ona karşı.

"Beni yalnız bırak."

Beni yalnız bırak..

Beni yalnız bırak..

Her anını yanımda geçirmek isteyen adam beni yalnız bırak diyordu. Bırakmalıydım.

Son olarak ona öyle derin duygu yüklü baktım ki birazcık da olsa yüzündeki pişmanlık ifadesini görebildim.

Ama nafileydi.

"Yazıklar olsun" tükürürcesine söyleyip odadan çıktım.
Bana kendimi açıklama fırsatı bile vermemişti bırakın fırsatı konuşmama izin vermemişti.

Ama bunu yapanı elbette bulacaktım hesabını soracak ve cihanın önüne atacaktım. Ama sonrasında karşısında yine affeden bir deniz bulabilecek miydi?

Kendi odama geçtim tabi artık burda çalışmak istediğimi düşünmüyordum.

Çantamı ve telefonumu alarak hızlı adımlarla orayı terk ettim
Yoldan geçen bir taksiyi çevirip beni bir yeşillik yere bırakmasını istedim çünkü gerçekten aldığım oksijen bana az geliyordu.

Taksiden inip parayı ödedim piknik alanı gibi bir yerdi bankalardan birine oturdum oturmadım un çuvalı gibi kendimi attım.

Çalan telefonumun ekranına baktım.

Abim arıyor...

Hiç tereddüt etmeden açtım.

"Nerdesin birtanem?"

"Bilmiyorum" dedim kaybolan sesimi bularak.

"Ne? Nasıl bilmiyorum? Sesin niye kötü geliyor? Deniz iyi misin?"

"İyiyim abi sana ihtiyacım var atacağım konuma gelebilir misin?"

"Hemen at"

Telefonu kapatıp konumumu gönderdim ardından telefonumu tamamen kapatıp Çantama koydum.

Gözlerimden ardı ardına akan yaşları umursamadan öylece durdum orda ne kadar da zordu böyle çaresiz kalmak?

Derin bir nefes alarak gözlerimi kapattım birden arkamdan sarılan abimi hissetmem ile duran gözyaşlarım bir daha akmaya başladı.

"Şş tamam ağlama lütfen ne oldu anlat hadi abine"

Yanıma geçip oturdu ben dizlerime bakıyordum sadece.
Çenemden tutarak yüzlerimizi aynı hizaya getirdi.

"Deniz ne oldu anlatır mısın?"

"Sabah konakta yabancı biri vardı kavga sesleri gelince bende indim gelen havinin dayısının oğluymuş havin herkese benim kısır olduğumu ve onun da cihandan hamile olduğunu söylemiş adam da namusunu temizlemeye gelmiş güya cihan ve havin evlenmesi gerekiyormuş" dedim.