Sevgili kalbim; görmedik, duymadık demeyesin diye yazıyorum kuru defterimin sayfalarına. Kuru bir tebeşirin tozu gibi akıp gidiyor zaman, biliyorum; yaş alıyorum. Her güne bir can bırakıyorum farketmeden, bir nefes daha zamana yenik düşüyor bedenimde, kayboluyorum.
Ey Dünya! Sağır olan biri gibi haykırırım sana. Gözümle görmek; güzlerimle, baharlarımla hissetmek, sana dokunabilmek için ne çok büyükmüşsün, halbuki benliğim ve bendeniz, küçücük şehrimin dar boğazında, yakası açık bir avare gibi gezerken, fark etmemişim seni ve gençliğmin kaybolan günlerini, haftalarını, aylarını belki de yıllarını.
Ey Denizlerin yarası memleketim! Ne çok barındırmışsın beni, benim gibilerini. Seni ve sessizliğini; bir çığlıkla yok etme pahasına uğraşırken, şuurumuzun bilinçsizliği ile övünürken, cahilliğimizin bilgeliğinde kaybolurken bizler. Ne çok affetmişssin beni, benim gibileri.
Söylesin bana en masumunuz, günahsız olanınız. Nasıl çözülür bu devran, nasıl sevilir insan, nasıl hissedilir koku ve söyleyin bana, ne olur Adem'in çocukları nasıl kapanır memleketimin yarası, nasıl silinir bir mendille gözyaşı ve nasıl öpülür acısında kaybolmuş annenin avuç içleri.
Bir ses yükselsin ezgisinde semaya; tüm dünya vatandaşları duysun, duysunlar sağır olanlar, görmeyenler görsün, buz olmuş kalpler çözülsün. Dökülsün o vakit günahın gözyaşları, hilekarlar sussun, tüm mazlumlar konuşsun ve her biri adaletin terazisinde anlatsın acılarını, yaralarını. Yargılansın zalim olanların kalpleri, "Ah"ların kırbaçları yaksın tüm bedenlerini.
Sevgili kalbim; görmedik, duymadık demeyesin diye yazıyorum kuru defterimin sayfalarına. Sen ve ben; Semaya yükselen o sese kulak verelim; "Uyan. Uyan. Uyan. Miskinliğinde uyuyan. Uyan..." diyelim ki, ah eden gönülere derman olabilelim.
Sevgili okuyucu dostlarım, Haftalık olarak yazmakta olduğum kafası karışık anekdotları her hafta yazmak keyif veriyor lakin şu aralar fanzin çıkarmanın mutlu bir telaşasındayım. Eğer ki bölümleri geç eklersem lütfen bana darılmayın. Esenlikler dilerim hepinize.
