ရှောင်းကျန့်ရဲ့ မွေးနေ့ညမှာ နှစ်ယောက်လုံး အတော်ကို ထိန်းလိုက်ရတယ်။
ဝမ်ရိပေါ်ဟာ ရှောင်းကျန့်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လှဲရင်း နားနားကပ်လို့ သူ ဖတ်ခဲ့ရတဲ့ ဝတ္ထုထဲက ဇာတ်လမ်းတွေကို ပြောပြတယ်။ တခုပြောပြီးတိုင်း ရှောင်းကျန့်ကို ဆွဲထူလို့ စမ်းလုပ်ပြတယ်။ ရှေ့ရော၊ နောက်ရော၊ ဘေးရော အကုန်ပဲ။
အိပ်ရာပေါ်မှာ နှစ်ယောက်လုံး ချွေးတွေ ပြန်လာတယ်။ ကုတင်ဟာ သူတို့လှုပ်ရှားတိုင်း တကျွီကျွီ မြည်တယ်။ ညသန်းခေါင်ကျော်နေပြီဖြစ်တယ်။
"ရိပေါ် ရိပေါ် တော်တော့... မနက်ဖြန် ချုံချင်းရောက်တဲ့ထိစောင့်...အ..."
"ကျနော် သိပါတယ် ဒီမှာ လုပ်လို့မရဘူး ဆီလည်းမရှိဘူး အိပ်ရာကလည်းတကျွီကျွီနဲ့ ခဏလေးပဲ ထိမယ်လေ နော် လက်နဲ့ပဲ စမ်းကြည့်မယ်"
"အ! ရိပေါ် အဲ့ကို...အဲ့ကို မထိ..."
ရှောင်းကျန့်မှာ စကားပြီးအောင် မပြောရသေးခင် တဖက်လှည့်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ အဆောင်ခန်းရဲ့ နံရံဖြူဖြူကို လက်နဲ့ တွန်းထားတယ်။ သူ့ကိုယ်လုံးက ပူနေတာမို့ အေးစက်တဲ့ နံရံက သက်တောင့်သက်သာ ရှိစေတယ်။ သူ့တင်ပါးဟာ ဝမ်ရိပေါ် လက်ထဲမှာ ရှိနေတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ဟာ သူ့အရာကို ရှောင်းကျန့် တင်ပါးကြားထဲ ညှပ်ပြီး လက်နဲ့ဖျစ်ညှစ်လို့ အပေါ်အောက် ပွတ်တိုက်နေတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ဆီက ပင့်သက်ရှိုက်သံ ထွက်လာတယ်။
ရှောင်းကျန့်မှာ နံရံကို တွန်းထားရပြီး ဝမ်ရိပေါ်ကလည်း သူ့အရာကို မထိရသေးသလို သူကလည်း သူ့အရာကို ထိထားခြင်းမရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ မာလာပြန်တယ်။ ခါးကို ကော့လိုက်ရင်း အနောက်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ သူ့ရဲ့ အဲ့နေရာက စိုလာပေမဲ့ သူ ဘာလိုချင်မှန်း သူ့ကိုယ်သူ မသိဘူး။
ဒါမျိုးကိစ္စမှာ လူတိုင်းက အတူတူပဲ။ အဖြူရောင် ရှပ်အင်္ကျီဝတ်ထားတဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားလေးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းအမျိုးသားဟာ တံတားအောက်က ဂလိုင်ပေါက်ထဲမှာ အတူတူ အိပ်ကြတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် နှီးနှောနေတာမို့ မောဟိုက်ပြီး သာယာနေကြတယ်။ ဒီအိပ်ရာပေါ်က လူနှစ်ယောက်ကလည်း အဲ့အတိုင်းပဲ။ ပုံမှန်အချိန်မှာ မပြောဖြစ်တဲ့စကားတွေ ပြောရင်း သာယာနေခဲ့ကြတယ်။
YOU ARE READING
1992 ||Completed||
Fanfictionမင်းက မေးခဲ့တယ်။ ငါ ဘာကို အကြောက်ဆုံးလဲတဲ့။ ငါ အကြောက်ဆုံးက အဲ့ဒီ့နေ့မှာ ကူးယွီမိုး မရွာမှာကိုပဲ။ မင်းနဲ့ မဆုံဖြစ်ခဲ့မှာကို စိုးပါတယ်။ မင္းက ေမးခဲ့တယ္။ ငါ ဘာကို အေၾကာက္ဆုံးလဲတဲ့။ ငါ အေၾကာက္ဆုံးက အဲ့ဒီ့ေန႕မွာ ကူးယြီမိုး မ႐ြာမွာကိုပဲ။ မင္းနဲ႕ မဆုံျဖစ္...
