Gabriel Thorn- Tear Drops | Aşağıdayazdığım sizi baya bir ilgilendiren yazıyı bu şarkıyla okursanız belki canınız sıkılmadan anlayışla karşılar bitirirsiniz.|
Herkese merhaba..... Evet arkadaşlar uzun zaman oldu. Hatta baya uzun zaman oldu. Aslında size bir konu hakkında açıklık getirmek istiyorum. Hikayeye çoktandır bölüm yazmıyorum. Niye? Aslında herhangi bir işim olduğundan değil. İşlerimde var tabi. Sınavlar, sınavlar, sınavlar. Bunların yazmamamda sadece yüzde on etkisi var. Yazmadım çünkü istmiyorsunuz arkadaşlar. Herhangi bir hikayede yazar bölüm yazmadığında yorum atıyorsunuz ''Bölüm yaz.'' diye mesaj atıyorsunuz. ''Bir sorunun mu var. Neden bölüm atmıyorsun?'' diye. Peki bizim aramızda neden böyle birşey yok. Arkadaşlar bu hikaye sizin ''Aman beğensem ne olur beğenmesem ne olur. Zaten çok beğenisi var.'' diyebileceğiniz türde bir hikaye değil. Daha taze. İlk hikayem. Sizden herhangi bir konuda fikirlerinizi görüşlerinizi istiyorum ama hiçbir şekilde ne yorum ne mesaj atıyorsunuz. Bir günde 5-6 kişi hikayeyi -sevdiklerim okuma listesine.' ekliyor. Sonra diyorum nerede bu beğeniler, yorumlar? Onlarca kişi okuyor bir bölümü ama hiçbir belirti yok beğendiğinize dair. Arkadaşlar böyle olunca benim yazmaya karşı herhangi bir hevesim kalmıyor gerçekten. Bu hikaye sizin vereceğiniz voteler ve görüşlerle büyüyecek. ha, vote verenler yok mu? Var tabikide. Onlara çok teşekkür ediyorum. Gerçekten. Yirmi iki bin olduk arkadaşlar. Yirmi ikibin bir okunma sayısı var hikayenin. Bunun için gerçekten çok teşekkür ederim. Ama bir deşu varki okunma sayısıyla vote sayıları hiç uymuyor. Voteyi geçtim hiç yorum yok. Bu hikaye için, okuduğunuz bölümler için hiç mi bir fikriniz yok. Ben burada olabildiğince uzun yazmaya çalışıyorum. Yeni bölüm atmadığım zamanları telafi etmek için. Eski yayınlanan bölümleri tekrardan düzenleyip yazıyorum, daha çok okunması için. Bu benim ilk hikayem arkadaşlar. İlk göz ağrım ve ben hikayemi çok seviyorum. Bazılarınız hikayeyi bırakmıştır, eminim bölüm yazmadığım için. Ama sizde kendinizi benim yerime koyun. Saatlerce uğraşıp bölüm yazıyorusunuz en az on sayfalık ama emeğinizin karşılığının sadece yarısını alıyorsun. Dediğim gibi ben hikayemi silmek yada kaldırmak istemiyorum. Sizde bunu istemiyorsanız lütfen çok zor birşey değil voteleyip yorum atın. Mesela hiç beğenmemişseniz şuan bunu okurken tüm bölümlere geri dönüp hepsini beğenin. Dediğim gibi eğer bu böyle devam ederse hikaye ilerleyemez. Benim yazma hevesim kalmıyor. Şuan kendi kafamda bir final oluşturdum bile. Sizler için çok beğeneceğiniz bir videoda hazırladım. Lütfen bu yolculuğu sonuna kadar tamamlayalm. Hep birlikte. İlk durakta, yada yedinci durakta inmek yerine varacağımız yere kadar birlikte devam edelim. Hem yazda geliyor. Hikayeye ağırlık vereceğim. Her beş günde bir sizlere bölüm atacağım. Tabi isterseniz. Neyse çok konuştum. Lütfen bir düşünün. Dediğim gibi sizin ''Çok beğenisi var. Ben vermesem de olur.'' diyebileceğiniz türde bir hikaye değil. Sizin verdiğiniz bir yorum, bir vote daha çok okuyucu getirir ve inşallah daha büyük bir aile oluruz.
Değineceğim diğer bir konu ise hikayenin ismi. ''Şans'' ismini hiç düşünmeden direk vermiştim. Konuyla da hiç alakası yok. O yüzden adını ''Koruyucu.'' olarak değiştirmeye karar verdim. En azından konuyla alakalı. Bölümü attıktan bir kaç gün sonra tüm ayarlamaları yapacağım teşekkürler. Hepinizi seviyorum :******
Multimediadaki şarkıyla okuyun.
Ed Sheeran- Give me love
Fotoğraf: Defne'nin son kısımlarda bulunduğu hal.
Vücudumun altındaki yer titrerken, karşımdaki adamın kokusu beni aşırı derece de rahatsız etmişti.Tarif edemeyeceğim bir koku içimde kötü bir his yaratmıştı. Bir yandan uyuşturucu kadar yoğun, diğer bir yandan hastane kokusu kadar ağır ilaç kokuyordu. Hiç hissetmediğim, duymadığım, görmediğim bir kokuydu soluduğum hava. Gözümden tekrar bir damla yaş süzüldüğünde beni sinirle arayan adamlara korkarak baktım. Babamdan, bu kadarını asla beklemiyordum.
