ေတာက္...ေတာက္...ေတာက္...ေတာက္
ေဘာပင္ထိပ္ကို စားပြဲနဲ႕ေခါက္ေနေပမဲ့ စကားေျပာသံေတြ ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့အတန္းေဖာ္ေတာင္ ၾကားရမွာမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ျဖစ္တာနဲ႕အညီ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွာမို႔လို႔ အတန္းထဲမွာ ဆရာမေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။ နည္းနည္း သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္ဟာ အတန္းေရွ႕က ေက်ာက္သင္ပုန္းေရွ႕မွာ ရပ္ေနၿပီး ေဟးလားဝါးလားလုပ္ေနၾကတယ္။
အတန္းရဲ႕အေနာက္ဘက္တံခါးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚအဖို႔ တစ္တန္းလုံးကို ျမင္ကြင္းရွင္းစြာနဲ႕ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေနရတယ္။ စကားမ်ားေနၾကတဲ့ေကာင္မေလးေတြ ၊ ဂ်ပန္အန္နီေမးရွင္းအေၾကာင္းေျပာေနၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ဆရာမေရးထားခဲ့တဲ့စာေတြကို ဖ်က္လိုက္ၿပီး ေပါက္ကရပုံေတြဆြဲေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ....အကုန္လုံးကို ဝမ္ရိေပၚက တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႕ အတန္းရဲ႕အလယ္ရိုးလ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ခပ္ကုတ္ကုတ္ေက်ာျပင္ငယ္ေလးဆီ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခါနီးေနေပမဲ့ စာအုပ္ကို မသိမ္းေသးဘူး။ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တစ္ခုခုကို ေရးျခစ္ေနတယ္။ သူ႕ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေလးကေတာ့ အေနာက္တန္းကေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာေနတယ္။
"ေဟ့...ဝမ္ရိေပၚ ၊ ဘာေတြကို အဲ့ေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ"
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ပခုံးကိုလာဖက္ၿပီးတာနဲ႕ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ေခါင္းေဘးမွာ သူ႕ေခါင္းကိုကပ္လိုက္ၿပီး ဝမ္ရိေပၚၾကည့္ေနတဲ့လားရာကို ရွိုးလိုက္တယ္။
"အိုး...အို႔...အိုး ဝမ္ရိေပၚ"
"မင္း ေရွာင္းက်န့္ကို..."
သူ႕နာမည္ကိုၾကားလိုက္ရသလိုမ်ိဳး ေရွာင္းက်န့္က အေနာက္ဘက္ေတြဆီ ေခါင္းေလးလွည့္လာတယ္။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ေနၿပီး ႏွာရိုးေပၚကမ်က္မွန္ေလးကို တစ္ခ်က္ပင့္တင္ၿပီးတာနဲ႕ အေရွ႕ျပန္လွည့္သြားျပန္တယ္။
