ေလေျပတစ္ခ်က္အေဝွ႕မွာ မညီမညာေျမလႊာေပၚကို မက္မြန္ပြင့္လႊာေတြ ေႂကြက်လိဳ႕လာခဲ့တယ္။
ပင္စည္ႀကီးက ႀကီးမားလုံးဝိုင္းလြန္းလွၿပီး အကိုင္းအခက္ေတြဟာ ေ႐ႊကြန္ျခာသဖြယ္ အရပ္ဆယ့္ေျခာက္မ်က္ႏွာဘက္ကို စြန့္ကားလို႔ေနတယ္။ ရာသီေရာက္လာလို႔ထင္...တစ္ပင္လုံးဟာ မက္မြန္ပြင့္ေတြနဲ႕ ပန္းႏုျဖဴေရာင္သန္းလို႔။
ရွစ္ယင္ဟာ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ မ်က္လႊာေတြကိုခ်ကာ ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းမွာရွိတဲ့ အတြင္းအားျဖစ္စဥ္ေတြကို သုံးသပ္လို႔ေနတယ္။
႐ႊီ...႐ႊီ...႐ႊီ
မက္မြန္ပင္ကို တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလေျပေတြနဲ႕အၿပိဳင္ ေလ့က်င့္ေရးခ်ည္သားအကၤ်ီအျဖဴကို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဓားေရးေလ့က်င့္ေနတယ္။
"ပိုင္လီ....လက္ေကာက္ဝတ္ကို အားေဖ်ာ့ထား"
ရွစ္ယင္ဟာ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားရက္သားကေန သူ႕တပည့္ေလးရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို တိုးဖြဖြႏႈတ္တိုက္ဖြင့္လာခဲ့တယ္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ လႈပ္ရွားသြားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းမွ စကားတို႔ဟာ ပိုင္လီေလးရဲ႕အၾကားအာ႐ုံမွာေတာ့ ထင္ရွားစြာၾကားလိုက္ရတယ္။
ေလ့က်င့္ေနရင္းကမွ ရွစ္စြင္းရဲ႕ႏႈတ္ပါးလႊာထက္မွ အမိန့္စကားကို ၾကားတဲ့အခါ ပိုင္လီတစ္ေယာက္ ရွစ္စြင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ဇင္ေယာ္ေတာင္မ်က္ခုံးတစ္စုံဟာ သိမ္းဌက္လိုမ်က္ဝန္းတစ္စုံနဲ႕ေပါင္းစပ္မိတဲ့အခါ ပိုင္လီရဲ႕မ်က္ႏွာကို သာမန္ထက္ပိုတဲ့႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္အျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းသြားေစေတာ့တယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ရွစ္စြင္း"
ျဖဴျပာျပာေကာင္းကင္ယံကေန ပတၱျမားေရာင္သန္းလာတဲ့အထိ ပိုင္လီဟာ ရွစ္စြင္းနဲ႕အတူရွိေနခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေစာင္းငဲ့လို႔ခိုးၾကည့္မိတဲ့အခါတိုင္းမွာ ရွစ္စြင္းဟာ အျခားတစ္စုံတစ္ခုေပၚမွာသာ အာ႐ုံရွိေနတတ္တယ္။
"ပိုင္လီ...အာ႐ုံစိုက္"
ပိုင္လီရဲ႕မ်က္လႊာေတြ ေအာက္ကိုခ်လိဳက္မိေတာ့တယ္။
