"ဆရာေရွာင္း သြားျပန္ၿပီလား"
သူနာျပဳမေလးဟာ သူမေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို ဝမ္းနည္းေနတဲ့ပုံစံနဲ႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာေရွာင္းကို က႐ုဏာသက္ေနၾကတာ သူမတင္မဟုတ္ဘဲ ေဆး႐ုံဝန္းတစ္ခုလုံးကပါ သနားေနၾကတာ ဆရာေရွာင္းကေတာ့ သိမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။
အခန္းတစ္ခန္းဆီကို ဦးတည္သြားေနတဲ့ ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ပခုံးေတြက ႏြမ္းလ်လ်။ ေဆး႐ုံက အလုပ္တာဝန္ေတြ ၿပီးဆုံးတိုင္းမွာ ေဒါက္တာေရွာင္းဟာ အခန္းတစ္ခန္းဆီကို သြားေလ့ရွိတယ္။
တီ...တီ...တီ...တီ...
ေမာ္တာဆီက စက္သံဟာ နားၿငီးဖြယ္ေကာင္းေအာင္ကို ျမည္တြန္ေနတယ္။ ေရွာင္းက်န့္ဟာ ကုတင္ေဘးနားမွာ ခ်ထားတဲ့ခုံဝိုင္းေလးမွာ ခပ္သာသာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ေစာင္ေဘးမွာ ကပ္ရပ္စြာခ်ထားတဲ့လက္ဖဝါးျဖဴျဖဴကို အသာဆုတ္ကိုင္လိုက္တယ္။
မွိတ္က်ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ အိပ္စက္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ အသက္႐ူႏႈန္းအခက္အခဲေၾကာင့္ ဝတ္ဆင္ထားရတဲ့ေအာက္ဆီဂ်င္အေထာက္အကူဟာ ႏႈတ္ခမ္းခပ္တန္းတန္းတစ္စုံကို ဖုံးအုပ္ထားတယ္။
ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕က်န္ရွိေနတဲ့လက္တစ္ဖက္က လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးနဲ႕ နဖူးေပၚမွာတင္ေနတဲ့ဆံစေတြကို ေဘးကပ္ေပးလိုက္တယ္။
"မင္းရဲ႕ဆံပင္ေတြ ရွည္ေနၿပီ"
တိုကပ္ေနတတ္တဲ့ဆံစေတြဟာ အခုေတာ့ျဖင့္ နဖူးျပင္ကိုေတာင္ ဖုံးအုပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေအာက္ေလွ်ာက်ေနတဲ့ေစာင္ျပာျပာကို ရင္ဘတ္နားထိ ဆြဲတင္ေပးမိတယ္။
"ငါ့ကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ ပစ္ထားမလို႔လဲ"
လက္ျပင္ခုံကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးလိုက္တယ္။ ျဖဴရွင္းၿပီး ေသြးေၾကာစိမ္းေတြ ယွက္ေနတတ္တဲ့လက္ခုံဟာ အခုေတာ့ျဖင့္ အပ္ေပါက္ရာဗရပြနဲ႕ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
"နိုးလာပါေတာ့"
မ်က္ဝန္းေထာင့္စပ္နားကေန က်ဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္စက္ေတြဟာ ပါးျပင္တစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းက်လာခဲ့တယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္ေပၚ ေတာက္ခနဲက်သြားတဲ့မ်က္ရည္စက္ေတြ။
