'ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာမယ္...'
ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို ေအာက္တစ္ခ်က္ဆြဲလိုက္တယ္။ ျပန္စာမရွိတဲ့စာတိုေတြဟာ ဝင္ေရာက္ၾကည့္႐ူ႕ထားျခင္းလည္း မရွိဘူး။
"ေတာက္..."
ေထာင္းခနဲထြက္လာတဲ့ေဒါသေနာက္မွာ ဝမ္ရိေပၚဟာ ကားစတီယာတိုင္ကို လက္ဖမိုးနဲ႕ ခပ္နာနာထုရိုက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကိုတစ္ခ်က္ကိုင္းလို႔ ကားေရွ႕မွန္ကေနျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္အအုံတစ္ခုကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဒီထဲက တစ္ေနရာမွာ ေရွာင္းက်န့္ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိေပမဲ့ သူ႕မွာ အရမ္းကာေရာမလုပ္ရဲဘူး။ အမုန္းခံရတာ တစ္ခါဆိုလုံေလာက္ၿပီ။
ဆိုးထားၿပီးကာစ ေခ်ာကလက္ေရာင္ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႕တစ္ခ်က္သပ္တင္လိုက္တယ္။ ကားစက္နိုးၿပီးတာနဲ႕ တံေတာင္ဆစ္ကို ကားတံခါးေဘာင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းထြက္သြားေတာ့တယ္။
သူ အခု ေနာင္တရေနတယ္။ ဒီလိုေတြ ျဖစ္မယ္မွန္းသိခဲ့ရင္ အဲ့လိုအျပဳအမူမ်ိဳး လုပ္မိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ေတြကိုသာ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ လူအျမင္ကတ္စရာ စရိုက္က်င့္ဝတ္နဲ႕မဟုတ္ဘဲ လူလိမၼာေလးလိုမ်ိဳး ေနခဲ့မိမွာ။
အခုေတာ့ ေသာက္ရမ္းေနာင္တရလြန္းလို႔ ႐ူးေတာ့မဲ့အတိုင္းပဲ။
...................................................................................
"ေဟး....ဝမ္ရိေပၚ ၊ လာၿပီလား"
အနက္ေရာင္လည္သာအကၤ်ီကို ဂ်င္းအနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ႕ အနက္ခ်င္းထပ္ေနေအာင္ တြဲဝတ္ထားပင္မဲ့ ျဖဴေနတဲ့အသားေၾကာင့္ ထင္းေနတာပဲ။ လွန္တင္ထားတဲ့ဆံပင္ေတြက အခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္လာခဲ့မွန္း သိသာတယ္။
ေလာင္ေဝက ေဘးဘက္ကို အသာေ႐ႊ႕ေပးၿပီး ေနရာေပးလာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကမ္းေပးလာတဲ့ေဆးလိပ္ကို လက္ကာျပလို႔ ျငင္းလိုက္ၿပီး ဆိုင္ပတ္လည္တစ္ေလွ်ာက္ မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
ညေနပိုင္းေတြမွာမွ ဖြင့္ပင္မဲ့ အခုေရာက္ေနတဲ့စားေသာက္ဆိုင္က အစားအစာအစုံအလင္ရတယ္။ ကပ္တိုးေမးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဝိုင္နဲ႕အတူ အျခားေသာက္စရာေတြကိုလည္း ရနိုင္ေသးတယ္။
