Until Then

Kabanata 36

Vestine. 

Nang makarating kami sa hospital ay nanatili muna ako sa loob habang nakasilip sa hospital. I sighed. Lumingon ako kay Zen na nasa tabi ko na tahimik lang nakatingin sa akin. He was waiting for me to say something. I bet he's confused.

"Thank you." Pagpapasalamat ko at binuksan na ng mga gwardya ang pinto ng sasakyan. 

When I stepped out of the car, Zen did the same which made my brow raise. Pinagkrus ko ang dalawang braso sa dibdib, "What are you doing?"

He stared for a while before answering, "Are you sure you don't need me to come with you?" He asked. 

I laughed sarcastically, "Wow, do I look like a kid to you? Kaya ko ang sarili ko." Pangungumbinsi ko. 

Sana naman ay 'wag na sya sumama. It makes me comfortable. Si Ry ang pupuntahan ko tapos ka loveteam ko ang kasama ko. That's . . . That's absurd. Isa pa, alam kong tatahol si Azel sa akin at pagsasabihan ako ng kung ano ano kaya mas mabuti na na pumunta mag isa

It's not like I don't like it when she does that. Tanggap ko ang bawat sasabihin at sinabi nya dati dahil lahat ng lumalabas sa bibig nya ay may punto. She's a kind person, she just doesn't make it obvious. 

Naaalala ko pa kung paano nya ako sinabihan na alagaan ng mabuti si Ry dahil sa akin nya lang nakita si Ry na masaya. I know she's hiding it. She's worried and concerned for all of her friends and she's hiding it. Siguro ay ganoon nya ka ayaw na makita ng iba ang ugali nyang 'yon. 

"Just asking but if you say so, okay." He shrugged his shoulders. 

Hindi na ako nagsalita pagkatapos 'non at dumeritso na papasok ng hospital. I'm wearing a ball cap and shades para hindi ganoon ka mahalata ng mga nandito kung sino ako. I can't stop myself from worrying. Paano kung nasa harap na ako ng pinto? Ano ba ang tamang gawin? 

Kakatok? 

And after that? Ano ang dapat ko gawin pagkatapos kumatok? What if Azel will be the one to open the door? Should I greet her? Should I explain why i'm in front of Ry's door? This is frustrating. 

"Omg, sorry!" Sigaw ko nang makabangga ako ng kung sino habang naglalakad. 

That's what you get for drowning in your thoughts despite walking, Vestine. 

I bent my knee to help her with the papers on the floor. Kagaya ko ay tumulong din sya sa pagkuha sa mga nalalaglag na dala dala nyang papel. I looked at her when I handed the papers. Ganoon nalang ang pagkagulat ko nang makita kung sino ito. 

Her eyes widened when she saw me. I didn't know what to feel that moment. Should I be happy? Should I feel sad? She's. . . She's here. Kagaya ng una kong kita sa kanya ay suot suot nya pa rin ang mala anghel na ngiti sa kanyang labi. Her eyes were calm and shouting kindness. 

"E - elaine. . ."

"Vestine?"