Until Then

Kabanata 38

Vestine. 

I felt something on my back and that's why I decided to open my eyes despite the heaviness of my eyelashes. Antok na antok pa rin ako pero kailangan ko buksan ang mata ko dahil talagang ramdam ko ang masakit kong likod. 

"What the heck." I whispered when I saw myself sleeping on a rock. A big one. 

I roamed my eyes around the place and saw that I'm inside a forest. Wait. Forest? 

Kaagad nanlaki ang mata ko na makita ang kabuuan ng paligid. I'm. . . I'm back. Oh gosh, I really am back inside the dream. Pero nasaan ako? Bakit hindi ko makita si Ry?

That doesn't matter. I just need to find him. Tumayo ako ng tuwid at inayos ang sarili. There were small grasses in my shorts. Pinagpag ko ang mga ito bago nagsimulang maglakad. Good thing it's daytime here. I don't know if I can search for Ry if it was nighttime. Lalo na dahil wala akong dala kahit ano. 

I'm pretty sure it would be dark here if it was nighttime. 

"Ry!" I called for him. 

Bumuntong hininga ako nang wala akong makita kahit isang bagay na pwede magdala sa akin papunta sa kanya. There are no clues. Nasaan ba sya? 

Nagpatuloy lamang ako sa paglalakad habang nagtititingin sa paligid. Nang makita ang sinag ng araw sa isang bahagi ng gubat ay agad ako pumunta roon. I knew it. Daan na yun na punta sa labas ng gubat. 

I smiled when I saw him sitting at the side of the lake. Nakatitig lamang sya sa tubig. 

Ry. . . 

I walked towards him and made sure he won't hear a thing. Nang makalapit ako sa kanya ay agad ko syang niyakap mula sa likod. I felt how he stiffened from my hug. Ramdam ko ang gulat nya dahil nanigas ang kanyang buong katawan. 

"I missed you." I said. 

I hid my face on his chest and there I felt that his hug. He hugged me back. He sighed before tightening his hold unto me. Kahit hindi sya nagsasalita ay ramdam ko ang kanyang tuwa dahil sa kanyang mga yakap. 

"Bumalik ka." He stated. 

Ngumiti ako habang nakapikit ang mga mata at dahan dahang tumango. Bumitaw ako sa yakap nya at nilingon sya. His eyes were screaming longingness. I felt sad. Kung sana ay may iba pang paraan para mailabas ko sya. . . para mailabas namin sya. 

"I'm sorry." 

He chucked before reaching my cheeks with his hands, "No, wala kang kasalanan. Eto ang nakatadhana na mangyari sa'kin. Wala na tayong magagawa 'don."

My forehead creased with what I heard from him. What does he mean by that?