02| Minsan nang lumuha ang mga tala

96 4 0
                                    

May taga sa dibdib ang buwan

At ang dugo nito'y umagos mula sa kaniyang tiyan patungo sa palad ng tala

Tumingin ang buwan sa mga maamong mata nito,

May pagkalito ngunit may pagkablangko


Sa pagitan ng limang segundong paglibot ng nararamdaman, 

Nasakluban ang buong kalwakan ng pag-amin

Natahimik ang paligid, natahimik ang gabi


Tumingin muli ang buwan sa tala at sa pagkakataong ito'y nais na niyang mamaalam

Ngunit bago maglaho, 

Nais niya ring marinig ang tinig sa likod ng mga paghikbi


Kumirot ang dibdib ng buwan sapagkat sa huling pagtingin niya sa mga mata ng tala,

Nagbabadya na ang mga luha nito, 

At sa huling pagkakataon, 

Doon niya napagtanto, mahalaga siya para rito.

Sa lilim ng Blangkong PahinaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon