အတန်းပြီးတာနဲ့ အိမ်တန်းမပြန်ဘဲဦးရှိရာအရပ်ခြေဆန့်မိတော့ ကိုယ်ရံတော်Zအဖွဲ့ကအနောက်ကတစ်သီတစ်တန်းကြီး။မလိုက်ပါနဲ့ပြောမရ သခင့်အမိန့်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်ဘူးဟု၍သာပြောလေ့ရှိသည်။ Seanကုပဏီကိုရောက်တာနဲ့..ဝင်ခွင့်တွေကတောင်းစရာမလို....ကုပဏီတစ်ခုလုံးဇောက်ထိုးလုပ်လိုက်ရင်တောင်..ဦးကအချစ်ပြက်မည်မဟုတ်။
ရုံးခန်းရှိရာသို့တန်းတတ်လာရင်းရုံးခန်းအဝကအတွင်းရေမှူးမလေးကအပြေးလာကြိုရှာသည်။
*သခင်လေး.......*
*အင်း...ဦးရှိတယ်မလားဗျ*
*ဟုတ်ကဲ့...ရှိပါတယ်..ဒါပေ့မဲ့......*
အတွင်းရေးမှူးမလေးရဲ့စကားအပြီးမစောင့်တော့ဘဲ ရုံခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်....
*ဦး....ရေ....ဟင်❗*
တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကရင်ဝကိုစောင့်ကန်လိုက်သလို။မယုံကြည်နိုင်ခြင်းများစွာနဲ့ဦးကိုကြည့်မိတော့။
ဘုန်း❗
အ့❗
ကြမ်းပြင်ပေါ်ကမိန်းမကြီးကတော့ရူံ့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာထားနဲ့.။.ဦးက....သူဆီအပြေးရောက်လာတာကိုသိတယ်..ဒါပေ့မဲ့သူ..စွံအနေမိတယ်....ဘာ...ဘာတွေလဲ။ဦးကသူ့ကိုစိတ် စိတ်ကုန်သွားပြီးလား။သူ့လက်ကိုဆွဲ ပြီးအသည်းအသန်ရှင်းပြဖို့လုပ်နေတဲ့...ဦးကိုသူတွေ့တယ်။မွန်းကြပ်လိုက်တာ.......
*ကလေးငယ်.....ဦးကို...ကြည့်စမ်း.....ကလေးငယ်...ဟင်❗ ....အသက်ရူစမ်း....ကလေးငယ်....အင့်....အသက်မအောင့်ထားပါနဲ့ကွာ...ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်.....ကလေးငယ်...ဟင့်....အသက်ရူပါကွာ....ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်...ဝမ်ငယ်❗❗*
ရှောင်းကျန့်ရင်ခွင်ထဲပြိုဆင်းလာတဲ့ခန်နာကိုယ်လေးကိုဆွဲပွေ့ရင်း...ဆေးရုံသို့အပြင်းနှင်ရသည်။
ကလေးကသူကို့ဒီလိုမျိုးတစ်ခြားတွဲတွေ့လိုက်လို့....ဒီလိုအခြေအနေထိဖြစ်သွားလိမ့်မယ်မထင်မိတာအမှန်။
ကလေးငယ်...မင်းမရှိရင်ကိုယ်ရူးလိမ့်မယ်ကွ။
-----------------------------------
ဆေးရုံအတွင်းအခန်းတစ်ခန်းရဲ့ကုတင်တစ်ခုပေါ့ဖြူဖျော့စွာအိပ်စက်ကောင်လေးတစ်ယောက်။
