GOLHA

Yolculuk Telaşı

Apar topar çantamı toplarken kafam çok karışmış haldeydi. Kesin bir şeyler unutacağım diyerek her zamanki kuruntularıma devam ettim.

Ben kim miyim?

Ben Elif 22 yaşında bir genç kızım. Aslında genç dediğime bakmayın siz, ruhum henüz sekseninden yeni gün alıyor. Yaşamaya çalıştığım hayat beni çok zorladığı için 2 yıl önce Rusya'ya taşındım. Oranın vatandaşı olduğum için bu pek zor olmadı. Tabii annem ve babam Türk. Nasıl vatandaş olduğumu size zamanla anlatacağım.

Şimdi gelelim asıl mevzumuza, en yakın arkadaşım evleniyor. Düğüne yarım günden az kaldı ama ben aynı şehirde olmayı bırakın daha Türkiye'ye bile gelememiş durumdayım.

Aklımdan geçirdiğim iki cümle var.

"Geç kalırsan sıçarsın Elif. Aylin'in ağzından yıllarca kurtulamazsın."

Hızlıca çantamı topladım. Aslında Türkiye'ye dönüşümün de bir nevi ilk adımıydı. İki yıldır Rusya'da evimden yani Vatanımdan uzak bir hayat yaşıyordum. Burada gelirim iyi olsa da işlerim de son zamanlarda canımı sıkmaya başlamıştı.

Tamam belki maaşım güzel bir miktardaydı ama üstümdeki baskıyı iliklerime kadar hissettiriyorlardı.

Tuna'nın çantasına yerleştirdiklerimi de son bir kez gözden geçirdim.

Ha bu arada Tuna benim Oğlum.

Henüz 3 yaşında geleceği parlak bir bebek. Her zaman şunu savunurum. Anne olmak için doğum yapmaya gerek yok. Büyüten de annedir. Evlilik bana cidden uzan bir düşünce.

Hem evlilik konusuna sıcak bakmamam ve anne olmayı gerçekten çok istemem sebebiyle onu evlatlık aldım.

Rusya'ya ilk geldiğimde onu eski yıkık dökük bir yetimhanede gördüm. O kadar güzel bir bebekti ki...

Onu ilk gördüğüm anı hatırlıyorum da gözlerimi ondan alamamıştım. Bir melek gibi uyuyordu. Hemen gerekli prosedürleri tamamladım ve bir an önce evlatlık almak için can atıyordum. Geçen yıl alınan karar ile onun koruyucu ailesi oldum.

Ben ve biricik oğlum ikimiz birbirimizin ailesiydik. Tabii Türkiye'de bir de aynı onun gibi yakışıklı olan bir dayısı vardı. Ve tabii Aylin Teyzesi.

Pasaportlarımızı da alıp arabaya tanıdım eşyalarımızı. İki valiz benim için bir kocaman valiz ise oğlum Tuna Marcus için idi. Taşıması gerçekten zordu. Çıktığımız evimize son kez bir bakış attım.

Kim bilir bir daha ne zaman buraya gelirdim. Türkiye'ye taşınma fikri çok cazip bir o kadar da istediğim bir durummuş gibi geliyordu bana.

Belki de birkaç günlüğüne Marcus'u dayısına emanet edip bu evi toplamaya gelirim. Buradaki eşyalarımı çok seviyorum. Asla burada bırakamam.

Arabaya bindiğimizde ısıtıcıları çalıştırıp müzik listesinden bir parça seçtim.

Maneskin - 'Beggin

Yaz aylarında olmamıza rağmen hava serin idi. Hele garaja park ettiğim aracım hiçbir şekilde Rusya'nın etkisiz güneşine de maruz kalmadığı için daha da serin idi.

Müziğimizi dinleye dinleye havaalanına doğru bir yolculuk gerçekleştirdik.

Tuna her zamanki gibi çocuk koltuğunda uyuya kalmıştı. Annesi gibi o da uyumayı çok seven sakin bir bebek idi.

'Akıllı oğlum benim her şeyim.' diye geçirdim içimden. O olmasa yalnız kalırdım.

Arkadaşlarım burda da vardı Türkiye'de de. Hatta diğer ülkelerden de bir çok arkadaşım vardı. Ama hiçbiri ailem yerine koyduğum insanlar olamamıştı. Oğlum benim ailem olmuştu. Babamı uzun yıllar önce kaybetmiştim.

Annem ise.

Annem diye adlandıracağım bir insan hiçbir zaman olmamıştı.

Ananem vardı o benim 'annem' olmuştu ama onu da Rusya'ya gelmeden kısa bir süre önce kaybettim.

Beni doğuran kadın ben henüz 2 yaşında iken beni ve kardeşimi bırakıp sözde aşık olduğu adama kaçmıştı. Onu affedemedim.

22 yaşıma geldim, dağlar tepeler aştım. Ülke değiştirdim, bir sürü hobi edindim fakat onu affedemedim.

İşte bu yüzden doğurmak ile anne olunmaz.

Annelik gönül işidir. Annelik emektir.

Bunu da en çok annesiz büyüyenler ve annesini kaybedenler anlar.

-

Arkadaşlar merhaba, aslında hemen hemen bugün kafama esmiş bir proje ile karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz.

Öpüldünüz minik kuşlarım. ❤️