volcanic disaster twilight.

ground uplifting.

De weken gingen voorbij en steeds vaker werden er lichte aardbevingen gevoeld. De meeste waren te licht voor mij om te voelen, maar Edward merkte het wel. Toen, na een tijdje zaten we op school met de grote pauze gewoon lekker te kletsen toen ik voor het eerst een flinke trilling onder me voeten voelde. Alles schudde flink heen en weer. En na een min was het weer stil. We keken elkaar een beetje verschrikt aan. Alles goed met iedereen? Hoorde we een leraar roepen door de kantine. Ja, riep ik automatisch. Alles goed Bella? Vroeg Edward aan me. Ja, zei ik nog een beetje schrikkerig. Ik keek rond. Wat een troep. Overal lagen glazen of borden op de grond sommige kapot sommige gewoon op hun kant. Dit is de eerste keer dat ik hem ook voelde. En toen vroeg ik heel zacht: zou het met die vulkaan te maken kunnen hebben? Geen idee. Het zou kunnen. Maar hij ligt kilometers hiervandaan. De golven kunnen heel ver reizen als ze niks tegenkomen wat ze terug stuurt. Dat is waar. Toen ging de bel en iedereen schrok. We wilden aanlopen maar schijnbaar lag heel de school overhoop, want de leraar zei: jongens dit gaat niet weken. Dit doe ik normaal niet maar alle leraren zullen het wel met me eens zijn. We kunnen in deze troep geen les geven. Het moet eerst opgeruimd worden en dat gaat heel de dag duren. Dus voor nu hup naar huis jullie. Daar zal het ook wel een troep zijn waarschijnlijk. Ik dacht aan het glas water en glimlachte. Iets grappigs? Vroegen Edward, Jasper, en Alice in koor. Daardoor moest ik echt lachen. Nee, niet echt , maar ik had een glas water op me nachtkastje staan zodat ik ze kon zien, en ik denk niet dat die nu nog overeind staat. Nee waarschijnlijk niet. We lachte weer. Ben je wel voorzichtig? Beloofd. Hij gaf me nog snel een kus en toen waren op weg naar huis. We gingen allebei even naar ons eigen huis. Hij naar het zijne en ik naar het mijne. Toen ik binnen kwam was het een grote rotzooi. Overal lagen dingen op de grond. Sommige kapot. Ik liep voorzichtig verder en merkte dat me dit de rest van de dag zou kosten om schoon te krijgen. Ik liep naar de keuken toe om een bak te pakken en ruimde voorzichtig alles op. Net wanneer je dacht dat je klaar was, ontdekte je weer een andere hoek waar rotzooi lag. Rond 3 uur in de middag nam ik even pauze om wat te drinken. Ik ging naar de keuken die al helemaal schoon was en pakte een groot glas fris. En plofte op een stoel. De kamer zag er nog steeds uit als een grote troep. Toen ging me telefoon. Het was Charlie. He pap, zei ik toen ik opnam. He meid. Heb je het ook gevoeld? Ja. alles goed met je? Ja alles is goed. Alleen een beetje schrikkerig. Dat geloof ik graag. Ben je nog op school? Nee, we kregen vrij. De hele school is een grote troep en de leraren hebben ons vrij gegeven. Hoe is het thuis? Ook een troep, maar de keuken is schoon. Das al een begin. Ja inderdaad. En met jou? Alle goed? Ja hoor, alles goed. Mooi. Ik moet weer gaan, verder opruimen. Oke, wij gaan zo door de wijk heen rijden kijken of we kunnen helpen ondanks dat het niet zo zwaar is. oke, sterkte ermee. Dank je. Jij ook nog met schoonmaken. Dank je pap. Dag. Dag meid. Dag. En ik hing op en ging weer verder met schoonmaken. Na een hele dag schoonmaken, was ik beneden klaar. En ik dacht dat ik het ergste gehad had. Totdat ik boven kwam. Daar was het net zo erg. Ik zuchtte en ging maar weer verder. Toen aan het eind van de middag ging me mobiel af. Ik liep voorzichtig naar me bed toe en ging erop zitten. Het was Edward. Hai. Hoi hoe gaat het? Goed. Heb je alles al opgeruimd? Bijna alleen boven nog. Dat scheelt het grootste werk is gedaan. Ja, gelukkig wel. En bij jou? Ook een zooitje. Ik bleef stil. Ben je dan nog niet klaar? Bijna. Ja ik weet het, je zou denken dat we al klaar zouden zijn. Ja, inderdaad. Maar wij hebben meer om schoon te maken dan jij he Bella. Das waar. Ik moet weer verder. Oke ik ook. Succes nog ermee. Dank je jij ook. Dag. Dag lieverd. Ik lachte zacht. Dag. En ik hing op. Net toen ik op gehad gehangen, een flinke trilling onder me voeten. Ik kon me evenwicht niet meer houden en ik viel zo beetje op me bed. Toen zag ik dat een kleine scheur in me muur kwam. Ik schrok en met alle kracht die ik nog had ging ik in de deuropening zitten. Me mobiel ging weer af en ik kon wel raden wie het was. Edward. Maar ik kon met geen mogelijkheid opnemen. Toen het na een min eindelijk weer stil was, zag ik dat er een flinke scheur in me muur zat. Jemig. Maar gelukkig lag alles toch al op de grond. Dus hoefde ik het niet nog een keer op te ruimen. Ik krabbelde overeind en nam op. Bella! Rustig Edward alles is goed. Ben je niet gewond? Nee, geen zorgen. Was het een naschok? Nee, een nieuwe. Hemel. Niet schrikken, maar er zit vanaf nu een scheur in me muur. Door die beving ? ja. als het met die vulkaan te maken heeft dan... ik weet het. Misschien stomme vraag, maar daar ook alles goed? Ja we zijn in orde. Goddank. Bella? Ja ik weet het. Jullie kunnen meer hebben dan ik. Weet je zeker dat alles goed is? ja, alleen nog steeds schrikkerig. Oke. Ik moet weer gaan. verder opruimen beving of niet, het moet toch schoon. Ja. Doeg. Doeg. Ik ging gelijk verder en nu gebeurden er gelukkig niks. Aan het einde van de dag toen ik naar bed ging was ik eindelijk klaar. En dat kwam alleen maar omdat Charlie mee had geholpen, anders had ik het nooit af gehad. Dank je pap. Voor het helpen. In me eentje was het me nooit gelukt. Graag gedaan. Ik ben goed moe. Het was ook een stressvolle dag. Zeker, zeker. Ik ga naar bed toe. Is goed. Trusten. Trusten Bella. De afwas was al klaar en het vuil stond buiten. Dus het huis was veilig. Ik plofte boven op bed. En net toen ik me telefoon wilde pakken, schoot Edward door het raam en pakte me stevig vast. Ik schrok eerst maar toen pakte ik hem net zo stevig vast. Alles goed? Fluisterde hij na een tijdje. Ja hoor. Maar ik ben op. Hij zette me voorzichtig op bed. Maar ik was echt heel moe en viel achterover. Bella? alles goed ? ja ben alleen heel... en toen viel ik in een diepe slaap. De volgende dag was ik vroeg wakker en tegelijkertijd schrok ik me rot. Ik was in me hoofd compleet wakker. Maar ik kon me niet bewegen. En als Edward tegen me sprak, dan merkte ik het niet. Ik probeerde het keer op keer. Maar niks hielp. Ik was verlamd. Had ik dan toch een flinke verwonding opgelopen gisteren met de beving? Ik probeerde het weer en weer. Nog steeds niks. Toen, na een hele lange tijd, wat gerust heel de ochtend had kunnen zijn, kon ik me ogen open doen, maar verder nog niks. Bella! Alles goed. Nee. Wat is er dan? Ik kan me niet bewegen. Vanaf welk punt niet? Vanaf me nek niet. Ik voel niks meer vanaf daar. Mijn god. Dit kan ik niet zelf, hier hebben we hulp bij nodig. En hij belde Carlisle. Je moet me helpen. Er is iets met Bella en het is ernstig. Kennelijk vroeg Carlisle wat er was, want Edward beantwoorde met de zin: ze kan niks voelen, ze is verlamd vanaf haar nek. Hij kwam gelijk. Net toen Edward op hing, kon ik me armen weer bewegen. En streek hem langs z'n wang. Hij schrok. He. Bella. Gaat het? Je kunt je weer bewegen. Alleen me armen. Toen hoorde we de bel. Ik ben zo terug. Oke. Binnen een paar sec was Edward er weer. We probeerde alles maar niks hielp. Het is niet ernstig wat ze heeft. Het heet slaapverlamming. Gun het nog een paar min en alles is weer zo goed als nieuw. En inderdaad, na een paar min was alles weer goed . ik ging gewoon naar school. Ondanks alles. Toen we aankwamen kwam Alice naar ons toe. Ik had het moeten weten. Bella alles goed? Ja nu wel gelukkig. Wat was er net? Ik weet het niet. Ik werd wakker en kon me niet bewegen. Slaapverlamming kennelijk. Maar nu is alles goed? Ja sorry. Ik laat jullie te vaak schrikken. Met alles wat er altijd met mij gebeurd. Geeft niet. We komen er altijd doorheen. Dat is waar. Kom we zijn laat. Oke. En zo liepen we naar de les. De rest van de dag gebeurde er niks. Toen we samen weer eens tv zaten te kijken 's avonds zagen we dat er iets op was van de vulkaan. Ze hadden het over ground uplifting. Wat is dat ? vroeg ik me vriendelijk en hardop af. Ground uplifting is wanneer de grond omhoog komt. Omdat de lava dat ook doet. Ik schrok. Geen zorgen de meneer zegt dat het heel normaal is voor een vulkaan omdat te doen. Oke. Er klonk weer luid gepiep op tv. De man liep erna toe om te kijken hoe zwaar de aardbeving was. Toen liep hij naar de verslag gever en fluisterde iets in z'n oor. Onmiddellijk werd het beeld zwart en even later was de studio weer in beeld. Excuses voor het ongemak, waarschijnlijk is er iets mis met de apparatuur. Zo gauw het gemaakt is komen we uiteraard weer bij u terug. Ik zetten hem uit en keek Edward aan. ik geloof niet dat het een mechanisch mankement was. Ik ook niet. Ik liep even de keuken in toen ineens het hele huis trilde. Ik ging tegen de muur zitten met me handen voor me gezicht. Edward kwam beschermend tegen me aanzitten. Toen na een min was het weer stil. Het is voorbij Bella. Zei hij zacht. Ik keek bang op. He. Gaat het, alles goed met je? Ja. alleen schrik. Ik keek langs me heen en het was weer een grote troep. En ik had net alles opgeruimd. Ja wij ook. Hij stond op en trok mij mee. Me slaapkamer! Merkte ik daas op. Ik rende naar boven toe en zag dat de scheur in me slaapkamer groter was geworden. Jemig. Hij is nu een stuk groter. Edward kwam me kamer binnen en zag de scheur. Hij is groter. Ja. Een kleine trilling liet het huis trillen. Ik ging tegen de muur staan en Edward kwam weer tegen me aanstaan. Ik was echt bang aan het worden en liet me tegen Edward aanleunen. Ssh meisje rustig maar. Het is goed. Het is alweer stil, zei hij toen de trilling voorbij was. Ik keek rond, maar zei niks. Daarna keek ik Edward aan. weer zei ik niks. Hij merkte het en trok me dichter tegen zich aan. we stonden gewoon een tijdje zo. Toen liep ik naar me raam en deed hem dicht. Ik ben onderhand bang om te gaan slapen. Waarom? Vanwege wat er vanmorgen gebeurd is. En omdat het om de zoveel uur beeft hier. Ik ben er toch. Een vraagje: En niet lachen. Het is iets wat me te binnen schoot. Door dit alles. Een verhaal is dat vampieren niet tegen houd kunnen. Is dat ook een verhaal of is dat waar? Vroeg ik vriendelijk. Nee verhaal. Oke. Ik moet echt douchen. Die is nog heel. Gelukkig ja. ik pakte me spullen en ging douchen. Het warme water liet me heerlijk ontspannen. Na een uur was ik lekker gekalmeerd en ging ik weer terug naar me kamer. Ik legde alles weg en plofte op bed. Lekker gedoucht? Ja hoor. Mooi. Is het normaal dat als de grond naar boven komt, dat er dan aardbevingen ontstaan? Kennelijk. Wat denk je dat er aan de hand was? Toen we tv aan het kijken waren en die man de verbinding verbrak. Geen idee. Misschien... misschien wat? Misschien een zwaardere aardbeving. Ik hoop het niet. De volgende dag toen we op school waren, was ik blij dat ik thuis weg was. Ik was veel liever buiten nu met die aardbevingen. De Cullens kwamen gelijk naar me toe. Bella, gaat het? Ja hoor. Man wat ben ik blij om buiten te zijn. We hebben maar een halve dag vandaag. Vanwege de aardbevingen? Ja. oke. We liepen naar onze lessen, want we waren laat. Aan het eind van de morgen, rond twaalf uur, mochten we weer naar huis, zodat de leraren verder konden opruimen. Edward ging nu met mij mee. hij was natuurlijk al klaar. ik ook, dus we hadden lekker heel de middag vrij. Voor ons zelf. Gaat de zon schijnen? Vandaag? Ja, misschien kunnen we naar het weiland. Als het nog staat. Ik hoop het. Ik hoop het ook. Die plek is van ons. Technish gezien is ie van de natuur, maar je snapt me wel. ja. We kunnen opzich wel gaan kijken. Even. Oke. Maar het rennen, kan dat nu wel, met al die bomen op de grond. Bella, er vallen iedere dag bomen om, ik ben nog nooit gestruikeld, of gevallen. Mooi. Toen we bij het weiland aankwamen, schrok ik. En Edward merkte het. Maar ik zag dat hij ook schrok. Onze mooie plek was voor een deel kapot. Overal lagen takken. Net voor de weiland zat er een scheur in de grond. Ik zag hem net op tijd en liep eromheen. Wat een ravage. De volle impact sloeg in en me lichaam reageerde gelijk. Edward kon het aan me hart horen. Bella. Het is goed. De schoonheid komt wel weer terug. Zullen we schoon gaan maken? Is goed. We verzamelden takken en gooide ze op een hoop aan de rand van het weiland. Ik was slim genoeg om het met me jas te doen, en niet met me handen. Maar er leek geen eind aan te komen. Ik liet me op de grond vallen bij een grote spar. Bella ,he, alles komt wel weer goed. Ik liet de takken vallen, en legde me hoofd op me knieën. He, niet de moed opgeven. Zelfs als we dit schoon krijgen, wordt het nog erger. De aardbevingen worden groter. En ik weet zeker dat het met die vulkaan te maken heeft. Je hebt er veel meer last van dan je laat merken. Toen keek Edward naar boven. Naar de boom waar we tegenaan zaten. Plotseling pakte hij snel vast en rende naar het midden van het weiland. Tot me schrik brak de boom af en viel richting het bos op de grond. We keken met grote ogen naar de plek waar we net nog zaten. Alles goed? Vroeg Edward toen. Ja, zei ik nog een beetje schrikkerig. Laten we daar maar uit de buurt blijven. Uh bella, dat is de weg naar de auto. Daar doorheen? Wat als er nog meer omvallen? Ik ren zo hard dat ze de kans niet krijgen om op ons te vallen. Zullen we weer gaan opruimen dan laten we die hoek wel met rust. Kom, dan halen we de schoonheid terug naar deze prachtige plek. Is goed. We gingen weer opruimen en lieten de hoek waar de boom was gevallen met rust. Toen we klaar waren gingen we in het midden van het weiland liggen om even van de zon te genieten. En voor mij, om uit te rusten. Man ik ben moe. Het is ook groot. Ja, das waar. Hoe wist je dat die boom om ging vallen? Hij keek me alleen maar aan. oh, juist vampier ogen. Raar toch, dat er zoveel verschil is tussen hoe wij zien. We zeiden een tijdje niks, maar keken gewoon naar de lucht. Toen we opnieuw gekraak hoorde. Uh, weet je zeker dat er geen andere manier is terug naar de auto? Ja. helaas is die kant op de enige. Oke. Dan moeten we maar hopen dat er geen bomen omvallen. Na een paar uur gingen we naar huis, althans mijn huis. We zagen dat de boom in de richting van de auto was gevallen. Ik schrok ervan terug. Er gebeurd niks, Bella. Maar ik hoorde hoe afwezig z'n stem klonk. Ik reageerde niet. En keek ook rond. Toen plotseling, kraakte er een boom om. Kijk uit! Kon ik nog net roepen. Maar het was al te laat. De boom viel bovenop ons. Edward gooide hem er gelijk af. Bella, alles goed? Ik hoorde hem wel, maar de klap was te hard en ik kon geen antwoord geven. Bella! Doe je ogen open, zeg iets. Bella! Z'n stem werd hetzelfde als bij James toen hij me vond. Toen kon ik eindelijk me ogen open doen. He, alles goed!? Ik keek rond. We lagen een stukje verderop in het gras. Ver van het gevaren gebied. Sssh. Ja, het gaat wel. niks gebroken? Ik denk het niet. Heb je me niet horen roepen? Nee, ik moest voor de verandering goed opletten, omdat er heel veel bomen omvallen. En toen was het te laat. Misschien een stomme vraag, maar alles ook goed met jou? Ja, natuurlijk. Mooi. En ik viel weer weg. Bella, he hier blijven. Was het laatste wat ik hoorde. Toen ik weer wakker werd wist ik niet waar ik was. Waar ben ik? Vroeg ik suf. Bella? Alles goed? Ja, maar waar ben ik? Wat is er gebeurd? Het is goed, je bent nu veilig. Wat is er gebeurd? Vroeg ik weer. We renden naar de auto, toen er een boom omviel. Heb je niks? Nee. Mooi. . Auw. Waar doet het pijn? Vooral me rug. Draai je eens om. Langzaam draaide ik me naar edward om. Carlisle deed me shirt een beetje omhoog zodat ie naar me rug kon kijken. Oe ja flink blauw. Maar verder in orde. Beweeg je tenen eens heel zachtjes. Ik deed dat. Mooi. Ja het zal een beetje beurs zijn de komende dagen, maar verder verwacht ik geen problemen. Mooi. Hij draaide me weer terug. Ze kan gewoon naar huis, toe. Doe alleen een beetje rustig aan oke. Oke. Ik sliep weer. He hier blijven. Nee, laat haar maar. Ik sliep toch zeker wel een paar uur. Ik droomde van de boom en was heel onrustig. Ik droomde dat Edward niet bij me kon komen en me niet onder de boom vandaan kon krijgen. Ik reikte me hand naar hem uit, maar hij kon hem niet pakken. Ik lag in het water en ik begon naar adem te happen. Hij reikte naar me en ik naar hem en we schreeuwde onze namen naar elkaar. Het hielp niet en me gezicht kwam onder water en ik sloot me ogen. Ik schrok wakker. En keek rond totdat ik Edward's gezicht zag. He, gaat het? Ja, nare droom. Over wat er gebeurd is? Ik knikte. Alleen dan erger. Ik lag in het water en je reikte naar me. Maar het lukte niet en ik verdronk. Ik leunde tegen hem aan. Het is goed, we zijn allebei in orde. Alles is goed. Behalve me rug. Sssh. Hij wiegde me heen en weer totdat ik een beetje rustig was. Toen we die avond naar het nieuws keken, was er weer iets op over de vulkaan. De grond komt omhoog. Maar dat kan ook gewoon water zijn. Het hoeft geen lava te zijn. Geen zorgen mensen. Ja ja, ik ben niet op me achterhoofd gevallen. Ik ben niet van gisteren. Het zou kunnen Bella. En toch geloof ik het niet. Hoeveel cm of meter is de grond omhoog gekomen Pierre? Geen meter. Een paar centimeter maar. Dat is normaal? Ja dat is compleet normaal. Oke, dank je Pierre. Graag gedaan. We schakelen weer over naar de studio. En het nieuws was aflopen. Volgens mij vertelt het internet je meer dan het nieuws. Misschien kan de site ons helpen. Bella, op de site staat hetzelfde als ze nu je vertellen. En toch wil ik weten wat er nu is. Oke, ik ga wel mee. ik liep langzaam naar boven. Hij zag dat het goed pijn deed, en ging gelijk een pijnstiller halen. Ik kon net checken dat alles goed was en toen moest ik echt liggen. Hij was snel terug, maar ik lag al op bed. Met me handen op me hoofd. He, gaat het? Ja, me rug doet alleen heel erg pijn. Dat zal gerust wel, na zo'n klap. Hij pakte me heel voorzichtig vast en zette me rechtop. Gaat het? Ja, zei ik nog na zuchtend. Hier. Een paracetamol. Dank je. Ik nam hem in en ging weer liggen. Na een tijdje ging ik weer rechtop zitten, en keek rond. Voorzichtig. Het gaat wel. Me kamer is niet meer erger geworden. Nee, gelukkig. Toen ik sliep, zijn er toen nog aardbevingen geweest? Nee, niet meer. Gelukkig. Auw. Laat eens kijken. Langzaam deed ik me shirt omhoog. Ondanks dat ik een pijnstiller had genomen, deed het echt heel veel pijn en me ademhaling verzwaarde. Volhouden, meisje. Hmm, niks veranderd. Ik liet me shirt weer vallen. Mooi. Zuchtte ik na. Hij keek me sip aan. Ik keek op. En legde me hand op z,n wang. He, alles is goed. Je kon er niks aan doen dat die boom omviel. Ik vind het vreselijk je zo te zien. Het komt wel weer goed. Hij glimlachte. Wat? Je hebt je moed hervonden, ik zie de Bella weer die ik heb gemist. Ik sloeg me armen om hem heen. En hij heel licht ook bij mij. De schrik sloeg nu pas in en tranen liepen over me gezicht. Hij schudde me zacht heen en weer tot ik sliep. Toen ik wakker werd, merkte ik dat hij me nog steeds vasthield. Ik deed langzaam me ogen open en keek slaapdronken op. He, zei ik suf. Goedemorgen. Goedemorgen. Hoe is het met je rug? het gaat wel. laat eens kijken. Voorzichtig deed ik me shirt omhoog. Jemig. Het is nog erger. Uh, fijn. Heb je honger? Ja, een beetje? Ik ben zo terug. Ik ging voorzichtig weer op me rug liggen, maar dat ging niet en dus ging ik maar op me buik liggen. Ik lag zo nooit en het voelde niet echt fijn. Het deed echt pijn, en moest me inhouden. Edward kwam boven en zag dat ik veel pijn had. Hij zette het ontbijt neer en kwam gelijk naast me liggen. Ik kreunde en hij ging van het bed af. Nee, kom. Ssh het is goed. Ik zal een pijnstiller halen. Binnen een paar sec was ie weer terug. Je moet nu even rechtop zitten meisje. ik rolde op me rug en ging rechtop zitten. Pakte de pijnstiller, nam hem in en ging weer liggen.