volcanic disaster twilight.

weer bij elkaar.

Bella pov

We stonden een tijdje te kijken naar de plek waar de figuren waren verdwenen. Toen vroeg Esme aan Alice, Edward en mij: hoe lang achtervolgd ie jullie al? Sinds me dak is ingestort. Alice en Edward zeiden dat het wolven waren. Maar sinds wanneer helpen die jullie? Geen idee. En het lijkt erop dat de geesten jullie ook niet met rust laten. Maar ik heb nog nooit meegemaakt dat er een zo sterk was.

Plotseling waaide als een gek en alles werd zwart. Toen ik bijkwam, lag ik in Edward's bed. Wat is er gebeurd? zei ik suf en keek om me heen. Ik lig hier, en ik voelde dat iemand streek langs me gezicht. Ik schrok. En keek de kant van het gevoel op. Het was Edward. Joh, laat me toch niet zo schrikken. Wat is er gebeurd? wat weet je nog? Dat we hier kwamen, de auto de boom en dat we bezoek kregen. Toen niets meer. Wat is er gebeurd? kennelijk was ons bezoek te sterk voor jou. Dat kan best, ik ben nog nooit zo'n sterke tegen gekomen. Waarom ik? Waarom, van alle mensen kan ik ze zien? Geen idee. ik wil ervan af. Nee, nee. Wat jij me gaf laatst bij jou thuis,dat gevoel... ging nogal diep? Ja. ja,sorry daarvoor. En het was prachtig om te voelen. Ging het niet te diep? Nee, nee, het is goed. Oke. man die geest eiste veel energie. En ik viel weer in slaap. Ik droomde over een groot grasveld en het veld kwam me bekend voor. Toen wist ik het weer. Het was hetzelfde veld als me droom over oma. Ik was niet alleen. Edward liep naar me toe en pakte me hand. We liepen samen over het veld totdat ik twee mensen voelde naderen. Ik wist wie het waren, en gebaarde met me hand dat ie mee moest lopen. Op de een of andere manier vertrouwde hij het niet, en ik liep naar hem toe. kom. Ik wil je helpen. Kom. Hij liep mee. maar ik merkte dat het aarzelend was. Ik draaide me om en zei: je kunt me vertrouwen. Kom maar. Waarom ben ik dan zo alert? Kom maar. We liepen verder en toen we aan het midden van het veld waren,stopten ik. Maar ik merkte dat Edward terug stapte. Ik keek achter me en inderdaad. hij stapte terug. Ik liep naar hem toe. Me ogen zacht. Je moet erdoorheen. Het is zwaar, dat weet ik. Het verdriet is nog steeds heel groot. En dat is normaal, zoiets verwerk je nooit. Maar zou het niet fijn zijn om ze nog een keer te zien. Ik weet hoe het is om niet bij familie te kunnen zijn. Ik ga niet weg, ik blijf hier. Ik rook iets en liet de geur om ons heen vloeien. Hij keek me met grote ogen aan. het is goed, ik zag dat zijn moeder Elizabeth er stond. Edward zag haar nog niet, maar ik pakte zijn hand weer en hij voelde. Hij zei niks, maar ik merkte dat zijn vader er nu ook was. Hij wil jullie zien, maar doe rustig aan. hier moet je even zelf doorheen, maar ik ben nooit ver weg. Ik liep langzaam achteruit, maar bleef hem wel aankijken. Bella, zei hij zacht. Het is goed. Ik liep achteruit en liet hem even alleen.

Draaiing pov.

Edward pov.

Bella lag te slapen en wat ze droomde, ik kon me oren niet geloven. Niet alleen vanwege de droom, maar ook omdat ik op de een of andere manier haar gedachte kon zien. Ze droomde over mij en over me echte ouders. En ik merkte dat Alice het ook kon zien met haar gave. Dus het moet een besluit geweest zijn. Het beeld veranderde en ik zag voor het eerst in meer dan honderd en tien jaar me ouders weer.

Draaiing pov
Bella pov

Ik was geen persoon meer in de droom, maar ik was een gevoel. Ik was in de wind. De liefde was overal om ons heen. Eerst was de wind sterk, maar me droom liet hem langzaam vervagen tot een briesje. En toen was alleen het gevoel van wind nog aanwezig. Het waaide niet meer. ik zag hem bang naar boven kijken alsof ie me kwijt was, maar ik wist dat zijn ouders hem gerust zouden stellen. Hij keek ze voor het eerst echt aan en mijn taak was gedaan.


Draaiing pov

Edward pov

De wind die hier waaide was geen gewone wind. Het was Bella. Ik keek bang omhoog. Bang dat ik haar kwijt zou raken. Maar me moeder legde haar hand op me wang en me angst was weg. De wind vervaagde en verdween, maar ik was niet bang meer. ik voelde me fijn. Eindelijk weer samen, na al die tijd. Ze omhelsde me en alles was goed. We stonden daar uren. Na een tijdje lieten ze me los. We zijn nooit weg geweest, jongen, zei me vader. Waarom zijn jullie niet gekomen, al die jaren. We zagen dat je gelukkig was, en onze taak was gedaan. Maar we zijn altijd bij je geweest. De liefde en de geur werd sterker.


...

Ik lag met gesloten ogen naast Bella op mijn bed. We waren allemaal op dat veld. Met z'n allen. Het was het fijnste gevoel dat ik had gehad sinds ik wist dat ik verliefd was op Bella. Me ouders keken me beschuldigend aan. wat is er? We moeten gaan. Kunnen jullie niet langer blijven? Me moeder legde haar hand op me wang. We zijn nooit ver weg, we zullen altijd bij je zijn. Zorg goed voor je meisje. Zal ik doen. We omhelsde elkaar nog een keer en toen zag ik ze weglopen tot ze letterlijk in het niets verdwenen waren. Ik deed me ogen weer open. En zag dat Bella nog sliep.

Draaiing pov,
Bella pov
Ik zuchtte en deed me ogen open. En keek hem aan. Bella! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Dromen heeft zo z'n nut weet je. We omhelsde elkaar en weer was de liefde overal. We zullen altijd bij je zijn, jongen. En toen was het weer weg.